Καθημερινά, βλέπω κάποιες μητέρες ή διαβάζω μέσα στις ομάδες πόσο δύσκολα βιώνουν την μητρότητα. Ένας ρόλος που θα μας γέμιζε χαρά και ευτυχία, μας γεμίζει ενοχικά συναισθήματα, θυμό, θλίψη. Έλλειψη χρόνου για τον εαυτό μας, αγώνα δρόμου, για να τα προλάβουμε όλα. Να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τρόπους που δεν μας μεγάλωσαν εμάς. Να μάθουμε νέες ορολογίες που ακούμε για πρώτη φορά, μεθόδους διαπαιδαγώγησης που δεν είχαμε τις γνώσεις να εφαρμόσουμε.
Ξενύχτια για να θηλάσουμε μέχρι το παιδί να σταματήσει μόνο του τον θηλασμό, κλάμα γιατί οι ρόγες πονούσαν από τα δαγκώματα του, αλλά εμείς εκεί πεισματικά να προσφέρουμε το στήθος μας, για να μην έχουμε τύψεις. Αν κάποιες μητέρες θήλασαν τα παιδιά τους μέχρι τα 5 τους χρόνια, καλά έκαναν και τα θήλασαν. Θα ήταν καλύτερα να θηλάσουμε για όσο διάστημα θα το θέλαμε και θα το ευχαριστιόμασταν και τα δύο μέλη. Ο θηλασμός είναι χαρά, δόσιμο, επικοινωνία. Παύει, όμως, να’ναι όλ’αυτά, αν πονάμε, αν θυμώνουμε, αν σφίγγουμε τα δόντια, για να τα καταφέρουμε. Αν μετά ξεσπάμε και κλαίμε.
Πολύ φοβάμαι ότι χάλασαν σχέσεις ζευγαριών όταν δεν είμαστε όλοι έτοιμοι να κοιμόμαστε με τα παιδιά μας στο ίδιο κρεβάτι, ούτε τα δωμάτια είναι άδεια από έπιπλα για να ρίξουμε κάτω ένα μεγάλο στρώμα ώστε να χωρέσουμε οι γονείς με τα 2-3 παιδιά. Έτσι η μητέρα κοιμάται με τα παιδιά και ο πατέρας δεν χωράει και φεύγει σε άλλο δωμάτιο. Αυτό όμως δεν το γνώριζαν οι γονείς ούτε το είδαν να συμβαίνει στους δικούς τους γονείς, ούτε στους φίλους τους και έτσι έχουν να διαχειριστούν το νέο τρόπο συγκοίμησης με τα παιδιά τους, αλλά και τους φίλους να τους μιλούν, για τη σχέση τους που θα περάσει κρίση.
Δες την συνέχεια του άρθρου στο Themamagers
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
