Ελληνίδες ερευνήτριες στις ΗΠΑ ανακάλυψαν μία ορμόνη που εκκρίνεται από τα κύτταρα των οστών και μπορεί να καταστείλει το αίσθημα της πείνας, σύμφωνα με έρευνες που έγιναν στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια.
Η ορμόνη, που ονομάζεται λιποκαλίνη 2, ενεργοποιεί τους νευρώνες στον εγκέφαλο που είχαν προηγουμένως συνδεθεί με την καταστολή της όρεξης.
Τα ευρήματα φανερώνουν έναν άγνωστο μέχρι τώρα μηχανισμό για την ρύθμιση της ισορροπίας του σώματος σε ενέργεια και θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες, στοχευμένες θεραπείες για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας, του διαβήτη τύπου2 και άλλων μεταβολικών διαταραχών.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο στο περιοδικό Nature.
«Τα τελευταία χρόνια, έρευνες του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κολούμπια και αλλού έχουν αποδείξει ότι το οστό αποτελεί ένα ενδοκρινές όργανο και παράγει ορμόνες που επηρεάζουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου, την ισορροπία της γλυκόζης, τη λειτουργία των νεφρών και την γονιμότητα των ανδρών», λέει η επικεφαλής, αναπληρώτρια καθηγήτρια Σταυρούλα Κουστένη, PhD, μαζί με τη συνεργάτιδά της ερευνήτρια του Τμήματος Φυσιολογίας και Κυτταρικής Βιοφυσικής του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης.«Τα ευρήματα της έρευνάς μας προσθέτουν μία νέα, σημαντική λειτουργία των ορμονών των οστών στη λίστα “καταστολή της όρεξης”, οι οποίες μπορεί να ανοίξουν μία νέα προσέγγιση στη θεραπεία των μεταβολικών διαταραχών».
Το 2007, μία ομάδα του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κολούμπια με επικεφαλής τον Gerard Karsenty, MD, PhD, καθηγητή και πρόεδρο στο τμήμα Γενετικής και Ανάπτυξης, ήταν η πρώτη που ανακάλυψε ότι το οστό είναι ένα ενδοκρινές όργανο το οποίο ρυθμίζει τον μεταβολισμό της ενέργειας μέσω της απελευθέρωσης μία ορμόνης που αποκαλείται οστεοκαλσίνη.
«Υποθέσαμε ότι υπάρχουν και άλλες ορμόνες στα οστά που θα ρυθμίζουν τον μεταβολισμό, αφού το ίδιο ισχύει και σε άλλα ενδοκρινή όργανα που επηρεάζουν τον μεταβολισμό συνήθως πολλαπλών ορμονών», αναφέρει η Δρ. Κουστένη.
Πως ξεκίνησε η έρευνα για την ορμόνη
Τα πρώτα δείγματα για μία δεύτερη ορμόνη έφτασαν το 2010, όταν η Δρ. Κουστένη ανακάλυψε ότι η απενεργοποίηση ενός γονιδίου με την ονομασία FOXO1 σε οστεοβλάστες ποντικού (κύτταρα σχηματισμού του οστού) είχε σαν αποτέλεσμα να τρώνε λιγότερο τα ποντίκια, ενώ βελτιώθηκε και η ισορροπία των επιπέδων της γλυκόζης.
«Αφού η οστεοκαλσίνη δεν ρυθμίζει την όρεξη, καταλάβαμε αμέσως ότι θα πρέπει να εμπλέκεται μία δεύτερη ορμόνη του οστού σε αυτή τη διαδικασία», εξηγεί.
Στην παρούσα έρευνα, οι επιστήμονες έδειξαν ότι οι οστεοβλάστες χωρίς FOXO1 εμφανίζουν ασυνήθιστα υψηλά ποσά μίας πρωτεΐνης που ονομάζεται λιποκαλίνη 2.
Η λιποκαλίνη 2
Η λιποκαλίνη 2 πρωτύτερα πιστευόταν ότι εκκρινόταν από τα λιποκύτταρα και ότι συνέβαλε στην παχυσαρκία. Αλλά, οι ερευνητές απέδειξαν, χρησιμοποιώντας ποντίκια που δεν μπορούσαν να παράγουν λιποκαλίνη είτε στα λιποκύτταρα είτε στους οστεοβλάστες, ότι η λιποκαλίνη 2 κυρίως εκκρίνεται από οστεοβλάστες και μειώνει την όρεξη και το βάρος.
Επίσης, η λιποκαλίνη 2 επηρέασε την όρεξη και το βάρος των ποντικών που ζύγιζαν κανονικά και αυτών που ήταν παχύσαρκα λόγω της έλλειψης του υποδοχέα της λεπτίνης και της σηματοδότησης της λεπτίνης.
Και στις δύο κατηγορίες ποντικών, η λιποκαλίνη 2 κατέστειλε την όρεξη, βελτίωσε το συνολικό μεταβολισμό και μείωσε το βάρος του σώματος.
Διαπιστώθηκε, επίσης, ότι η ορμόνη LCN2 μπορεί να διασχίσει τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και να εισχωρήσει στον υποθάλαμο του εγκεφάλου. Στη συνέχεια -μέσω των κατάλληλων νευρώνων- ενεργοποιεί έναν γνωστό μηχανισμό καταστολής της όρεξης, με αποτέλεσμα να μειώνεται η πρόσληψη της τροφής και έτσι να παρατηρείται απώλεια βάρους τόσο στα πειραματόζωα με φυσιολογικό βάρος όσο και στα παχύσαρκα.
«Η ελπίδα μας είναι ότι η λιποκαλίνη 2 θα μπορεί να έχει τα ίδια αποτελέσματα στους ανθρώπους και ότι τα ευρήματά μας θα είναι δυνατό να μεταφραστούν στην ανάπτυξη θεραπειών για την παχυσαρκία και άλλες μεταβολικές διαταραχές», δήλωσε η Δρ. Κουστένη.
Οι πρώτες ενδείξεις στους ανθρώπους είναι όντως ενθαρρυντικές. Σε μια ανάλυση ασθενών με διαβήτη τύπου 2, η ερευνητική ομάδα βρήκε ότι τα επίπεδα της εν λόγω ορμόνης στο αίμα τους ήταν αντιστρόφως ανάλογα με το βάρος τους και το επίπεδο της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (μια ένδειξη για το επίπεδο του σακχάρου μακροπρόθεσμα).
«Με άλλα λόγια, οι ασθενείς με υψηλότερα επίπεδα λιποκαλίνης 2 είχαν χαμηλότερο βάρος σώματος και καλύτερη ισορροπία της γλυκόζης στο αίμα τους», λέει η Δρ. Κουστένη.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
