Ψωμί ή κρέας; Τι υπάρχει στο DNA εδώ και χιλιάδες χρόνια;

Από τους προγόνους μας μέχρι σήμερα, το DNA "μιλάει" για τη διατροφή μας.

iStock

Η σχέση μας με το φαγητό είναι κάτι παραπάνω από απλή προτίμηση γεύσης. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η αγάπη μας για τους υδατάνθρακες μπορεί να είναι ριζωμένη στο DNA μας εδώ και πάνω από 800.000 χρόνια. Η μελέτη αυτή, που δημοσιεύθηκε στο Science, εστιάζει στο γονίδιο AMY1, το οποίο είναι υπεύθυνο για την παραγωγή αμυλάσης, του ενζύμου που ξεκινά τη διάσπαση των υδατανθράκων. Δες τι ανακαλύφθηκε και πώς αυτό μας επηρεάζει σήμερα.

Η δύναμη του γονιδίου AMY1

Όσο περισσότερα αντίγραφα έχεις από το AMY1, τόσο καλύτερα μπορείς να διασπάσεις τους υδατάνθρακες. Ο Omer Gokcumen, PhD, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, αναφέρει: "Η ιδέα είναι ότι όσο περισσότερα γονίδια αμυλάσης έχεις, τόσο περισσότερη αμυλάση μπορείς να παράγεις και τόσο περισσότερους υδατάνθρακες μπορείς να διασπάσεις αποτελεσματικά". Αυτό σημαίνει ότι η ικανότητά μας να απολαμβάνουμε ψωμί, ζυμαρικά και πατάτες δεν είναι απλώς θέμα γεύσης, αλλά και γενετικής κληρονομιάς.

Η ομάδα ερευνητών ανακάλυψε 52 διαφορετικούς τύπους αμυλάσης σε 98 άτομα από διάφορες γωνιές του πλανήτη. Αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι πρόγονοί μας είχαν ποικιλία επιλογών όσον αφορά τη διάσπαση των υδατανθράκων.

Η μελέτη δεν περιορίζεται μόνο στη σύγχρονη ανθρώπινη γενετική. Εξετάζοντας αρχαίο DNA από Νεάντερταλ και άλλους πρώιμους ανθρώπους, οι ερευνητές ανακάλυψαν στοιχεία για διπλασιασμούς του γονιδίου AMY1. Όπως αναφέρει ο Kwondo Kim, ένας από τους κύριους συγγραφείς της μελέτης, "Αυτό υποδηλώνει ότι το γονίδιο AMY1 μπορεί να έχει αρχίσει να διπλασιάζεται πάνω από 800.000 χρόνια πριν, πολύ πριν οι άνθρωποι απομακρυνθούν από τους Νεάντερταλ". Αυτό σημαίνει ότι οι πρόγονοί μας είχαν ήδη εξελιχθεί για να καταναλώνουν και να διασπούν υδατάνθρακες πολύ πριν καν σκεφτούν να καλλιεργήσουν σιτηρά.

Η εξέλιξη των διατροφικών συνηθειών

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα πτυχή της έρευνας είναι ότι οι Ευρωπαίοι αγρότες παρουσίασαν αύξηση σε τύπους του AMY1 με περισσότερα αντίγραφα τα τελευταία 4.000 χρόνια. Ο Gokcumen εξηγεί: "Άτομα με περισσότερους αριθμούς AMY1 ήταν πιθανόν να διασπούν τους υδατάνθρακες πιο αποτελεσματικά και να είχαν περισσότερους απογόνους".

Αυτή η εξελικτική διαδικασία δείχνει ότι η ικανότητά μας να διασπάμε τους υδατάνθρακες έχει επιρροή στην επιβίωση και την αναπαραγωγή μας. Ωστόσο, το ερώτημα είναι: Πώς επηρεάζουν αυτές οι εξελικτικές αλλαγές τις διατροφικές μας προτιμήσεις σήμερα;

Η σημασία της διατροφικής ποικιλίας

Η έρευνα αυτή μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει "μία διατροφή για όλους". Οι διαφορετικές ανάγκες και οι γονιδιακές προδιαγραφές καθορίζουν τις ιδανικές διατροφικές επιλογές για κάθε άτομο. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ κάποιοι μπορεί να ευνοούν τους υδατάνθρακες, άλλοι μπορεί να νιώθουν καλύτερα με μια διατροφή που δεν περιέχει πολλές τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες.