Η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε το θάρρος να μιλήσει δημόσια για κάτι που είναι βέβαιο ότι έχει σημαδέψει τη ζωή της: την ασέλγεια εις βάρος της από έναν παράγοντα του αθλήματος στο οποίο έχει διακριθεί. Όταν συνέβη ήταν 22 ετών που σημαίνει ότι πέρασαν 20 χρόνια μέχρι να αποφασίσει να αναφερθεί στο γεγονός. Ακολούθησε η ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας που βασιζόταν σε ένα διαχρονικό κλισέ: "Γιατί το "θυμήθηκε τώρα;”. "Γιατί δεν μίλησε τότε;”.
"Τέτοιου είδους εμπειρίες έχουν ένα μη αναμενόμενο κοινό στοιχείο: όσο πιο σαφή είναι τα χαρακτηριστικά της ασέλγειας τόσο περισσότερο κάνουν το θύμα να αμφιβάλει”, λέει η ψυχολόγος Γεωργία-Χριστίνα Κανελλοπούλου. "Αυτό οφείλεται εν μέρει στις γενικευμένες πεποιθήσεις που υπάρχουν για το βιασμό. Η πλειοψηφία του κόσμου θεωρεί ότι είναι κάτι που συμβαίνει σε ένα σκοτεινό δρόμο μέσα στη νύχτα από κάποιον άγνωστο και βασίζουν την γνώμη που σχηματίζουν για το θύτη και το θύμα σε μια τέτοια υπόθεση -όταν τις πιο πολλές φορές η σεξουαλική επίθεση συμβαίνει ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζονται μεταξύ τους. Επιπλέον, οι πιο συχνές από τις φυσιολογικές αντιδράσεις στο ψυχικό τραύμα -όπως η αδυναμία ανάκλησης στη μνήμη των γεγονότων- εκλαμβάνονται σαν στοιχεία που συνηγορούν ενάντια στην αξιοπιστία της μαρτυρίας του θύματος”.
Ακριβώς επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι να δεχτούμε το πόσο συνηθισμένη είναι η πρακτική του βιασμού, έχουμε την τάση να αναζητάμε λόγους να αμφισβητήσουμε το γεγονός όταν αυτό συμβαίνει.
"Γιατί δεν έκανε αμέσως την καταγγελία;”
Παράλληλα, οι θύτες με τη στάση τους ενθαρρύνουν το αίσθημα της αμφιβολίας και της αδυναμίας του θύματος να προσδιορίσει τον εαυτό του ως τέτοιο. "Ήξερε πώς να μου μιλήσει και πώς να με ηρεμήσει και να με κάνει να ρίξω τις άμυνές μου”, περιγράφει η Σοφία Μπεκατώρου. "Υπάρχουν δύο τακτικές που συνήθως χρησιμοποιούν οι θύτες”, προσθέτει η ψυχολόγος. "Είτε προσπαθούν να το κάνουν να φανεί σαν κάτι αστείο είτε συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα. Μερικές φορές το κάνουν τόσο πειστικά που το θύμα μπερδεύεται στ' αλήθεια και πιστεύει ότι είναι "ντροπή του” που σκέφτηκε κάτι τόσο άσχημο για το βιαστή του”. "Εκείνος με ψεύτικα γλυκόλογα έλεγε ότι δεν είναι τίποτα κάνοντας χιούμορ”, θυμάται η Σοφία Μπεκατώρου. "Υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις που γίνεται η λεγόμενη "αποπροσωποποίηση”, όπου το θύμα αμφιβάλει αν ήταν κάτι που συνέβη στο ίδιο σε κάποιον άλλον”, επισημαίνει η κυρία Κανελλοπούλου. "Έτσι λειτουργεί περισσότερο σαν εξωτερικός παρατηρητής του βίαιου περιστατικού που του συνέβη, σαν ένας μηχανισμός άμυνας για να αντέξει τον πόνο”.
Τελικά, όπως δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος να βιαστεί κάποιος έτσι και δεν υπάρχει ένας τρόπος να το βιώσει ή να το καταγγείλει -είτε το κάνει 10 λεπτά είτε 10 μέρες ή 10 χρόνια αργότερα...
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
