Είναι Δευτέρα 5:30 και βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Κατέβηκα για μια δουλειά το πρωί κ γυρίζω απόγευμα. Η μικρή δεν παίρνει μπιμπερό, όμως είμαι πολύ πιο ήρεμη, γιατί πλέον τρώει τροφές. Μου λείπει αφάνταστα… Μέχρι τώρα έλειπα το πολύ 3 ώρες… Ωστόσο, δεν σας κρύβω ότι σήμερα ξεκουράστηκα λιγάκι. Π.Ι (προ Ιωαννίτας) οι ημέρες αυτές ήταν οι πιο εξουθενωτικές. Πλέον η δουλειά μοιάζει σα να πηγαίνω για σπα…
Το κακό είναι ότι ξέχασα να πάρω μαζί μου το θήλαστρο, οπότε αντιμετωπίζω κάποια περίεργα θα έλεγα προβλήματα. Ευτυχώς το φόρεμα είναι σκούρο και δεν φαίνονται τα ατυχήματα.
Στο αεροδρόμιο περίμενα για να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο μαζί με μια κυρία. Η κυρία αυτή κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά, περίπου όσο η μικρή μου, δηλαδή γύρω στους 9 μήνες, είχε ένα ακόμη κοριτσάκι το οποίο έτρεχε παντού και μιλούσε σε όλο τον κόσμο (πολύ χαριτωμένο παρεμπιπτόντως), είχε έναν σάκο στην πλάτη, μια μικρή βαλίτσα και έναν μάρσιπο στα χέρια (ολόιδιο με τον δικό μου) τον οποίο πάσχιζε να φορέσει. Φυσικά μόλις την είδα κάτι σκίρτησε μέσα μου… Ταυτίστηκα! Θυμάμαι πολλές στιγμές να έχω την μικρή και τσάντες να κουβαλήσω.
Έτσι, προσφέρθηκα να την βοηθήσω. “Mπορώ να σας βοηθήσω με τον μάρσιπο αν θέλετε”. “Όχι όχι ευχαριστώ, μπορώ”, μου απάντησε ορθά κοφτά. Πέρασε περίπου μισό λεπτό και ακόμη παιδευόταν να βρει το πως μπαίνει ο μάρσιπος. Επέμεινα λοιπόν “έχω τον ίδιο μάρσιπο, αν θέλετε βοήθεια θα σας τον φτιάξω αμέσως…”. Με κοίταξε σα να την έβρισα. Σα να μου έλεγε με το βλέμμα της “τι νομίζεις ότι είμαι καμία ηλίθια και δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου;”. Μου ήρθε να της απαντήσω “Μα αφού δεν μπορείς μόνη σου βρε κοπέλα μου. Δεν πειράζει όμως, μόνο που ταξιδεύεις μόνη με δυο μικρά παιδιά είσαι ήδη αξιέπαινη”. Δεν είπα τίποτα και έφυγα…
Ε λοιπόν πόσο κοινό είναι αυτό το πρόβλημα! Το σύνδρομο της παντοδυναμίας. Το συναντάω σε άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών.
- Τα παιδιά θέλουν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους και να αποδεικνύουν ότι μπορούν και μόνα τους. Αυτό θεωρείται ένα φυσικό εξελικτικό στάδιο.
- Στους εφήβους επίσης, είναι αναμενόμενη η ανάγκη τους για αυτονομία και αναγνώριση.
- Οι ενήλικες όμως που θέλουν να τα καταφέρνουν όλα μόνοι τους χωρίς τη βοήθεια κανενός, κάνουν απλά τη ζωή τους πιο δύσκολη, χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Φυσικά, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Άργησα πολύ να αποδεχτώ βοήθεια και ακόμη δεν δείχνω την κούρασή μου στο βαθμό που τη βιώνω.
Ξέρω πολλές ανύπαντρες μητέρες, χήρες ή χωρισμένες γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά με την περιστασιακή βοήθεια του πατέρα. Το σύνδρομο της παντοδυναμίας το συναντάω πολύ συχνά και σε εκείνες… Ίσως γιατί δεν θέλουν να προκαλέσουν το σχόλιο των άλλων ότι εκείνες δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνες. Κι εγώ απαντώ; Και ποιος μπορεί;
Άλλες μου έχουν πει ότι δεν θέλουν να προκαλέσουν τον οίκτο των άλλων.
Τι περίεργο γνωστικό σχήμα… «Αν χρειάζομαι βοήθεια, οι άλλοι με λυπούνται». Μια πάγια παράλογη σκέψη που μόνο δυσκολεύει τη ζωή μας.
Με αφορμή αυτό, θα σας γράψω κάποιες από τις πιο γνωστές γνωστικές διαστρεβλώσεις που συναντώ. Οι γνωστικές διαστρεβλώσεις είναι οι πάγιες δυσλειτουργικές σκέψεις και πεποιθήσεις, οι οποίες έρχονται αυτόματα στο μυαλό μας, χωρίς να τις συνειδητοποιούμε και επηρεάζουν την καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα.
Διάβασε περισσότερα στο missbloom.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
