Τον σύντροφό μου τον αγαπάω για την κατανόηση που δείχνει τις δύσκολες στιγμές, για την ικανότητα του να κάνει κάθε κοινή μας στιγμή ευχάριστη, για την ψυχραιμία του και για τη συνέπειά του. Τη φίλη μου την Ειρήνη την αγαπάω για την υπομονή της, για το χιούμορ της και για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί.
Τα παιδιά μου, όμως, τα λατρεύω… όχι για όσα μπορούν να κάνουν, αλλά για εκείνα που …δεν μπορούν να κάνουν σωστά. Λατρεύω τις λεξούλες τους που μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω, το όλο φιλαρέσκεια προσωπάκι του γιου μου, ο οποίος καμαρώνει για το συρτάρι που μόλις έχει αδειάσει, πετώντας προσεχτικά ένα-ένα τα ρούχα στο πάτωμα και το μικρό χεράκι της κόρης μου, που με προσπάθεια φέρνει το κουτάλι στο στόμα, ενώ έχει γυρίσει το κεφάλι προς τη γάτα που παίζει στα πόδια μου. Δεν είναι, όμως, λίγες οι φορές που ανησυχώ μήπως αυτή η αδεξιότητα των παιδιών μου υποδηλώνει προβλήματα στην ανάπτυξή τους (μήπως έπρεπε να έχει ήδη αρχίσει να μιλάει σωστά; μήπως παρά είναι ανήσυχο; μήπως είναι ανυπάκουο; μήπως θα έπρεπε να κάνω κάτι;). Οπότε η γνώση των ορίων των παιδιών μας, εκτός του ότι μας βοηθά να τα χαιρόμαστε χωρίς άγχος, να είμαστε πιο ήρεμοι και ανεκτικοί και να αποφεύγουμε τον εκνευρισμό, μας δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε τη συμπεριφορά μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να κάνουμε πιο αποτελεσματική την επικοινωνία μαζί τους.
Γιατί το παιδί δεν μπορεί να κάνει ότι και οι ενήλικες.
Συνδυάζοντας τις θεωρίες του Πιαζέ, του Φρόιντ, του Κόλμπεργκ και του Έρικσον για την ανάπτυξη του ανθρώπου, μπορούμε να μιλήσουμε για τρεις άξονες ανωριμότητας του παιδιού της προσχολικής ηλικίας. Πρώτα τον νοητικό, ο οποίος χαρακτηρίζεται κυρίως από τον εγωκεντρισμό και την έλλειψη αντικειμενικότητας. Το παιδί, δηλαδή, πιστεύει ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Δεν μπορεί να αντιληφθεί , για παράδειγμα, ότι η θάλασσα συνεχίζει να κινείται ακόμη κι αν αυτό κοιμάται. Συμπληρωματικά στο κύριο χαρακτηριστικό του εγωκεντρισμού λειτουργεί η ανικανότητα του παιδιού να χειριστεί συμβολικά συστήματα για να υποθέσει, να κατηγοριοποιήσει και να αντιληφθεί την ακολουθία των γεγονότων, παρ’ όλο που στο πεδίο της γλώσσας το έχει κατορθώσει ως ένα βαθμό. Το μικρό παιδί συνήθως βγάζει συμπεράσματα από το ειδικό στο ειδικό. Σκέφτεται, για παράδειγμα: «Είμαι θυμωμένος με τον μικρό μου αδερφό. Ο μικρός μου αδερφός αρρώστησε. Άρα ο μικρός μου αδερφός αρρώστησε επειδή είμαι θυμωμένος μαζί του».
Δες τη συνέχεια στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
