Το να είσαι γονιός δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κυρίως, δύσκολη κι επίπονη, θα την έλεγα. Ναι, χίλιες χαρές θα λάβεις απ’ τα παιδιά σου κι άλλα χίλια δυο πράγματα θα διδαχθείς από αυτά μα αυτό είναι το εύκολο και το ευχάριστο κομμάτι.
Το δυσκολάκι είναι το να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις όλο κι αυξημένες απαιτήσεις τους δίχως να χάσεις κάτι από σένα ή, το σημαντικότερο, εσένα. Και δε φταίνε τα παιδιά που καμιά φορά τα χάνουμε ή χανόμαστε, αλλά εμείς που μας έφαγε η ενηλικίωση και ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι παιδί.
Δεν απαιτούν παράλογα πράγματα τα παιδιά. Το μόνο που έχουν ανάγκη πραγματικά είναι αγάπη, εμπιστοσύνη, υπομονή και στοργή. Πόσο συχνά είμαστε όμως εμείς οι ίδιοι ικανοί να προσφέρουμε τέτοια συναισθήματα;
Λάθη των γονιών μας, της κοινωνίας, του σχολείου καταντήσαμε να μιλάμε με εκφράσεις κλισέ και ντεμοντέ. «Μην τα κακομαθαίνεις, θα σε καβαλικέψουν», «Μην το αφήνεις να σε κάνει ό,τι θέλει», «’Aστο να κλάψει, καλό του κάνει» κι άλλα τέτοια πολλά που μας καθοδηγούν να μεγαλώσουμε παιδιά κλειστά σαν στρείδια κι ανελεύθερα.
Όχι, όχι. Αρνήθηκα να μπω σε αυτό το τριπάκι, συνεχίζω να αρνούμαι και θα εξακολουθώ μέχρι να μπορώ. Θα αγωνίζομαι ενάντια σε θεωρίες «baby crying» και θα αρνούμαι να διαβάζω άρθρα για κακομαθημένα και γκρινιάρικα παιδιά. Αυτά μονάχα μιμούνται. Αν θέλω να πάψει η γκρίνια του παιδιού μου, ας πάψω πρώτη εγώ να γκρινιάζω. Αν θέλω να μην απαιτεί, ας πάψω πρώτη εγώ να επιθυμώ…
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
