Οι παιδοψυχολόγοι λένε πως είναι καλό: όταν το παιδί αρχίζει να αυτονομείται και να αποκτά συνείδηση του εαυτού του, κάνει χρήση της δυνατότητάς του να επιλέγει τι θέλει και να εκφράζει τη γνώμη του.
Στη θεωρία όλα καλά – ποια μάνα δεν τα επιθυμεί όλα αυτά για το παιδάκι της; Στην πράξη όμως, κάπου εκεί μετά τα δυο, το υπέροχο, πανέμορφο μωράκι σου καταλαμβάνεται από το πνεύμα του Ιωάννη Μεταξά και αρχίζει να λέει «ΟΧΙ» σε όλα: όχι σε αυτά που πρέπει να κάνει, όχι σε αυτά που δεν πρέπει να κάνει, όχι σε αυτά που δεν θέλει και όχι σε αυτά που θέλει, αλλά που 5 λεπτά αργότερα δεν θα τα θέλει πια (ας πούμε τυρί πάνω από τα μακαρόνια. Στις 14:05 το θέλει. Στις 14:06 ξεκινάς να τρίβεις και κλαίει υστερικά). Και παρότι η ακούραστη μάνα εισπράττει ένα απλό ξερό «όχι», πολλά μπορούμε να υποθέσουμε πως γυρνούν στο δαιμόνιο, νηπιακό μυαλουδάκι του.
Για παράδειγμα…
#1. Αγάπη μου, θα βάλουμε τα ρούχα μας να πάμε στο σχολείο;
ΟΧΙ (τι πρόβλημα υπάρχει να πάω στο σχολείο με την Peppa pig πιτζάμα;)
#2. Θα πάρεις την τσάντα σου για να πας στο σχολείο;
ΟΧΙ (αφού εν τέλει θα την πάρεις εσύ, απορώ γιατί κάθε πρωί το συζητάμε.)
#3. Θα βάλουμε το σπρέι για τις ψείρες;ΟΧΙ (αφού είναι σπρέι για ψείρες, γιατί να το βάλω εγώ; Να το βάλουν οι ψείρες.)
#4. Παιδάκι μου, έχω αργήσει στη δουλειά, θα ξεκινήσουμε επιτέλους για το σχολείο;
ΟΧΙ (τουλάχιστον όχι προτού τελειώσω την Ακρόπολη από τουβλάκια, που μόλις ξεκίνησα.)
#5. Θα πάμε σχολείο, γενικώς;
ΟΧΙ (συνήθιζέ το σιγά σιγά, θα το λέω για τα επόμενα 14 χρόνια.)
Διάβασε περισσότερα στο missbloom.gr