Η Βικτώρια έγινε δυο. Το μικρό μωράκι μου δεν είναι πια μωράκι. Είναι ολόκληρο παιδάκι πια, τρέχει, πηδάει, χορεύει, τραγουδάει, μιλάει αδιανόητα καλά για την ηλικία της (η Ισαβέλλα στην ηλικία της έλεγε μόνο δισύλλαβες λέξεις – η Βικτώρια κοντεύει να μας απαγγείλει Σαίξπηρ) και προσπαθεί από μόνη της να βγάλει την πάνα.
Όμως η Βικτώρια δεν είναι η μόνη που μεγάλωσε: μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, εγώ μεγάλωσα, ωρίμασα και εξελίχθηκα πολύ. Τα δύο πρώτα χρόνια με το δεύτερο παιδί μου (με έμφαση στον πρώτο χρόνο) τα πέρασα hardcore, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται, σαν να έχω μεθύσει από ένα κοκτέιλ κούρασης, αϋπνίας,