“Αγαπητή μαμά μου,
Δε θα θυμάμαι αν είχαμε μεγάλο η μικρό σπίτι, αν νοικιάζαμε η αν το είχαμε αγοράσει.
Δε θα θυμάμαι αν είχες ένα υπέροχο αμάξι η αν έπρεπε να χρησιμοποιούμε το λεωφορείο.
Δε θα θυμάμαι αν το σπίτι μας ήταν καθαρό και αποστειρωμένο η αν ήταν γεμάτο παιχνίδια και ανακατωσούρα που μύριζε ζωή.
Δε θα θυμάμαι καν, αν τα ρούχα μου ήταν μεταχειρισμένα από άλλα παιδιά της οικογένειας η αν ήταν ολοκαίνουρια, ακριβά και της μόδας.
Δε θα θυμάμαι αν ήσουν ντυμένη καλά, αν κυκλοφορούσες με τη φόρμα , με μαλλί μαζεμένο κότσο και με κύκλους γύρω από τα μάτια… Για εμένα ήσουν πανέμορφη.
Δε θα θυμάμαι αν είχες λεφτά ή αν δυσκολευόσουν να τα βγάλεις πέρα.
Δε θα θυμάμαι αν βγαίναμε κάθε μέρα έξω η αν πηγαίναμε ακριβές διακοπές.
Πίστεψέ με δε θα θυμάμαι τις φορές που θύμωσες, έκλαψες και βγήκες από το δωμάτιο για να ηρεμήσεις όσο μπορούσες.
Δε θα θυμάμαι καμία από τις προσδοκίες, τις λίστες η τα όνειρα που έκανες μονάχη σου εκείνο τον καιρό.
Αυτό που θα θυμάμαι… Είναι να νιώθω ασφάλεια…