Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Την Κυριακή, γύρω στις δύο τη νύχτα, άκουσα την Ισαβέλλα από την ενδοεπικοινωνία να λέει «καίει!». Υπέθεσα πως βλέπει κάποιο όνειρο και περίμενα να δω αν θα υπάρξει συνέχεια. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, η Ισαβέλλα ξαναείπε: «καίει». Μέχρι να σηκωθώ από το κρεβάτι (έχω και ένα μικρό βάρος μπροστά, μην ξεχνάς), πρέπει να το είπε άλλες δύο φορές – κι όσο πήγαινα προς τα εκεί αναρωτιόμουν τι διάολο μπορεί να είναι αυτό που καίει το παιδάκι μου, μέσα στο ασφαλές κρεβατάκι του. Και ξαφνικά την είδα: μαζεμένη σαν ζαρωμένη γάτα σε μια γωνία του κρεβατιού, καλυμμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια με εμετό, να τρίβει το (επίσης γεμάτο με το περιεχόμενο του στομαχιού της) ματάκι της και να μονολογεί «καίει». Γιατί προφανώς την έκαιγε.
Κι αν μόλις άκουσες ένα «κρακ», ήταν η καρδιά μου που έσπασε ξανά περιγράφοντάς σου αυτό που θα θυμάμαι ως μια από τις πιο αξιολάτρευτες και αξιοθρήνητες μαζί στιγμές του παιδιού μου.
Η Ισαβέλλα, όμως, δεν έπεσε θύμα της επιδημίας γαστρεντερίτιδας που θερίζει τη χώρα, όπως λανθασμένα υποθέσαμε εγώ, ο πατέρας της, η γιαγιά της, ο παιδίατρος. Η Ισαβέλλα έπεσε θύμα της μαμάς της. Διότι την επόμενη μέρα το απόγευμα, με φρίκη διαπίστωσα πως το δεύτερο γιαουρτάκι (ξέρεις πως πάνε αυτά τα παιδικά γιαουρτάκια, δυο – δυο, σαν τους Χιώτες) είχε ημερομηνία λήξης 7 μέρες πριν. Άρα, την προηγούμενη μέρα είχα ταΐσει την μονάκριβη κόρη μου ληγμένο γιαούρτι 6 ημερών.
Μη με ρωτήσεις πως συνέβη. Απλά συνέβη. Δεν είναι πως τα γιαούρτια δεν ανανεώνονται συχνά στο σπίτι μας, ίσα ίσα, δεν προλαβαίνουμε να τα ψωνίζουμε, περίπου δύο φορές την εβδομάδα. Προφανώς τόσο καιρό της έδινα τα πιο «καινούργια» που αγόραζα και αυτό το καταραμένο ληγμένο γιαουρτοντουέτο είχε ξεμείνει στα βάθη του ψυγείου. Αν θες να με ρωτήσεις κάτι, ρώτα με καλύτερα πως ένιωσα όταν διαπίστωσα πως δηλητηρίασα το παιδί μου.
Διάβασε τη συνέχεια της ιστορίας στο missbloom.gr