Πρόσφατα διάβασα μια δήλωση της Όπρα Γουίνφρι η οποία είπε: «Είχα εστιάσει τόσο πολύ στη δυσκολία να σκαρφαλώνω, που έχασα την οπτική του να είμαι ευγνώμων για το ότι απλά, έχω ένα βουνό να σκαρφαλώσω».
Το άρθρο το εμπνεύστηκα μια στιγμή που στα χέρια της μικρής μου έπεσαν αυτά τα βιβλιαράκια με τίτλους «Ο κύριος γκρινιάρης», «η κυρία αγκαλίτσα», «η κυρία φαγανούλα» , «ο κύριος δυνατός» κοκ. Την ρώτησα λοιπόν ποιον παρομοιάζει από όλους όσους ξέρει με τον καθέν από αυτούς τους κυρίους. Μου είπε για τον μπαμπά της «ο κύριος Γενναίος», για την αδερφή της «η κυρία Αγκαλίτσα» και για μένα βρήκε το βιβλιαράκι που έγραφε «η κυρία Φουριόζα» Ουπς. Έχει δίκιο. Είμαι πράγματι η κυρία Φουριόζα.
Έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι, εάν αυτό είναι που θέλω να εισπράττει το παιδί μου από εμένα. Μια μόνιμη βιασύνη. Η απάντηση φυσικά που έδωσα ήταν ένα ξεκάθαρο «όχι». Μπαίνοντας λοιπόν στη διαδικασία να αναλύσω την κατάσταση (τι άλλο θα έκανα φυσικά), σκέφτηκα για το συναίσθημα του ανικανοποίητου το οποίο συχνά συγχέεται με την επίτευξη όλο και περισσότερων και υψηλότερων στόχων αλλά και με την αυτοεξέλιξη.
Φυσικά, είναι τρομερά σημαντικό και αξιοθαύμαστο να έχει κανείς υψηλούς στόχους. Ωστόσο, όσο ψάχνουμε για τον επόμενο υψηλό στόχο, χρειάζεται να κάνουμε ένα διάλειμμα ώστε να απολαμβάνουμε τη θέα του ύψους στο οποίο έχουμε σκαρφαλώσει και να πάρουμε μαζί μας αυτά τα συναισθήματα της ευγνωμοσύνης, της ικανοποίησης και της ολοκλήρωσης στον επόμενο προορισμό μας.