Η Ισαβέλλα πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, η μαμά όμως ήταν εκείνη που πήρε τα πρώτα πολύτιμα μαθήματα.
-
Η πρώτη μέρα δεν έχει καμία σχέση με το πώς την φανταζόσουν.
Το ξυπνητήρι χτύπησε και η Δευτέρα ξεκίνησε, με όνειρα και προσδοκίες γεμάτη, μόνο και μόνο για να καταλήξει, δέκα λεπτά αργότερα, με στριγκλιές και χτυπήματα ποδιών στο πάτωμα γιατί το μαθητόπουλο δεν θέλει να πλύνει τα δόντια του/ θέλει να βάλει τις κάλτσες του μπαμπά/ θέλει να παίξει με το ρουζ της μαμάς/ θέλει να παίξει μπάλα/ θέλει να παίξει σαξόφωνο/ θέλει να φάει ανανά/ θέλει να πιεί σουμάδα. Και ξαφνικά κοιτάς το ρολόι και συνειδητοποιείς ότι η πρώτη σας μέρα όχι μόνο δεν μοιάζει καθόλου με διαφήμιση πορτοκαλάδας – όπου όλη η οικογένεια μαζεύεται ατσαλάκωτη στην κουζίνα και τρώει πλουσιοπάροχο πρωινό – αλλά ότι μισή ώρα τρέχεις πανικόβλητη και τελικά κινδυνεύετε να αργήσετε κι από πάνω. Έτσι θα είναι τα επόμενα 15 χρόνια;
2. Το πρωινό ντύσιμο μοιάζει με Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης.
Έχεις δει τα ενημερωτικά φυλλάδια των αεροπλάνων που δείχνουν πως αν κάτι πάει πολύ στραβά πρέπει πρώτα να φροντίσεις τον εαυτό σου και μετά το παιδί; Έτσι κι εγώ λοιπόν έβαλα στα γρήγορα κολάν και πουκάμισο, έπιασα μια αλογοουρά (γιατί που χρόνος να χτενίζεσαι) και έπειτα ξεκίνησα να ντύνω την Ισαβέλλα. Κι ενώ είμαι σίγουρη πως κι άλλες μανάδες, όπως και εγώ, είχαν διαλέξει προσεκτικά αποβραδίς το πιο cool σχολικό outfit για το παιδάκι τους, συναντηθήκαμε όλες στο προαύλιο λαχανιασμένες, χωρίς να έχουμε πιεί καφέ, και της μίας το παιδί φορούσε την πιτζάμα του, της άλλης το σορτσάκι παραλίας και το δικό μου φορούσε τελικά το αγαπημένο της t-shirt που το ψάρεψε από τα άπλυτα και είχε επάνω έναν λεκέ ΝΑ από φασολάκια. Τουλάχιστον δεν φόρεσε τελικά τα βατραχοπέδιλα – είναι κι αυτό μια μικρή νίκη.
3. Ο πληθυντικός της ταύτισης χτυπάει κόκκινο.
Ο ιός που προσβάλλει τις μανάδες «μιλάω σε Β’ πληθυντικό για να περιγράψω κάτι που έκανε το παιδί εντελώς μόνο του σε Γ’ ενικό» βρίσκεται σε έξαρση τον πρώτο καιρό στον παιδικό σταθμό. Γυρνάς το μεσημέρι, κάνεις αναμετάδοση της ημέρας στον σύζυγο και τα «φορέσαμε την τσάντα μας», «είπαμε καλημέρα στη δασκάλα», «παίξαμε με τα άλλα παιδάκια», «φάγαμε αυγό και τοστ» πάνε σύννεφο. Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, σε version μάνας – παιδιού.
4.Συχνά οι μαμάδες είναι εκείνες που χρειάζονται προσαρμογή.
Τι μοντέλο του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης μου λέτε, εγώ ξέρω πως την τρίτη μέρα, που το παιδάκι μου μου κούνησε το χεράκι του χαρούμενο και μου είπε «γεια θου, μαμά!», εγώ έμεινα κανά σαραντάλεπτο στον κήπο μετέωρη, χαμένη, να κοιτάζω προς την τάξη και να μην ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτόν τον ξαφνικό αποχωρισμό.
Διάβασε περισσότερα στο missbloom.gr