Εάν υπάρχει ένα είδος στην ιστορία του κινηματογράφου το οποίο δεν έχει σταματήσει να ανανεώνεται και να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού, αυτό δεν είναι άλλο από το σινεμά του τρόμου. Το horror, όπως είναι κοινώς αναγνωρισμένο, αποτελεί έναν από τους πιο σταθερούς πυλώνες της 7ης τέχνης με αδιάλειπτη παρουσία στο χρόνο και αμείωτη δημοφιλία, από τις αρχές του 20ου αιώνα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά, μέχρι σήμερα.
Οι λαϊκοί μύθοι, τα συλλογικά άγχη, οι αποσιωπημένοι φόβοι και οι παράλογα βίαιοι τρόποι με τους οποίους μπορεί να διαταραχθεί η κανονικότητα, αποτελούν τις κύριες πηγές έμπνευσης των ταινιών τρόμου, οι οποίες οφείλουν την αφηγηματική φόρμα τους κυρίως στην ευρωπαϊκή γοτθική λογοτεχνία. Σε έργα όπως τα "Φρανκενστάιν", "Δράκουλας" και "Δρ. Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ", τις απόκοσμες ιστορίες των Edgar Allan Poe και H. P. Lovecraft, αλλά και τις αλλόκοτες φιγούρες στα μυθιστορήματα του H. G. Wells ("Ο Αόρατος Άνθρωπος"), ο κινηματογράφος βρήκε γόνιμο έδαφος ώστε να εφεύρει τρόπους αναπαράστασης του ανοίκειου.
Δείτε περισσότερα στο esquire.com.gr