Tην ακούω κάθε πρωί στο ραδιόφωνο, έντεκα με δώδεκα, στα Παραπολιτικά 90.1 FM. "Α, εγώ στη θέση σου θα άκουγα τον Παύλο Τσίμα" μου λέει. Η Νίκη Λυμπεράκη είναι ένα πλάσμα παράξενο, που, παρά την έκθεση στην τηλεόραση και τη σκληρότητα που συχνά συνοδεύει τη μετάδοση και τον σχολιασμό τραγικών ή εξωφρενικών ειδήσεων, μέσα από τη συχνότητα του Mega, όπου βρίσκεται τα τελευταία χρόνια, έχει αποκτήσει ανοσία στο μικρόβιο του να ναρκισσισμού και της αυταρέσκειας. Στη συζήτησή μας μιλάει για όλο αυτό τον χείμαρρο ευθυνών, υποχρεώσεων, καταστάσεων που αντιμετωπίζει ως μια σύγχρονη γυναίκα που πρέπει όλα να τα καταφέρει. Υποψιάζομαι, όμως, ότι στο βάθος έχει πετύχει μια υπέροχη νιρβάνα, χωρίς ούτε η ίδια να το συνειδητοποιεί καλά καλά.
Το πρωί πριν από τη συζήτησή μας χασκογελούσα καθώς την άκουγα στο ραδιόφωνο να αναφέρεται στην Ημέρα της Γυναίκας με έναν αναστεναγμό, με τον τόνο της φωνής που κάπως αλλάζει κλίμακα: "Ας μην αρχίσω με την Ημέρα της Γυναίκας…". Γελώντας μετά, λέγαμε πως, όταν τέλειωσε η εκπομπή, η ίδια έβαλε και ένα πλυντήριο κι εγώ σιδέρωσα κάτι πουκάμισα. "Υπάρχει όλος ο παλιός ρόλος και επάνω σε αυτόν έχω κουμπώσει το κομμάτι της επαγγελματικής εξέλιξης, της καριέρας. Φυσικά, αυτά τα δύο κοντράρονται, όπως επίσης οι γυναίκες πάμε κόντρα στους νόμους του χρόνου. Όσο το μάτι μου είναι ανοιχτό, δηλαδή όσο δεν κοιμάμαι, έχω να κάνω κάτι: να γράψω, να διαβάσω, να κάνω δουλειές, να πάω κάπου το παιδί, να ψωνίσω, να μαγειρέψω, να ετοιμάσω την εκπομπή, να κάνω μοντάζ… Η γυναίκα είναι διαρκώς ριγμένη, υπάρχει ένα χάσμα επί της αρχής. Δουλεύουμε όσο δύο άνθρωποι μέσα στην ημέρα και αυτό είναι καταγεγραμμένο σε εκθέσεις μεγάλων οργανισμών".
Έχει μόλις τοποθετήσει και το τελευταίο λουλούδι στο ανθολόγιο που φτιάχνει με τον πέντε χρονών Πάνο, τον γιο της. "Ομολογώ ότι είμαι σε μια πολύ καλή συνθήκη, με τον σύντροφό μου, τη ζωή μας, μια συνθήκη που ξεπερνάει ό,τι ονειρευόμουν μια ζωή" λέει. Αυτό δεν την κάνει, όμως, να χάνει μέρος της όρασης, της περιφερειακής όρασης. Τη ρωτάω αν είναι φεμινίστρια. "Δεν ήμουν ποτέ οργανωμένη. Όμως, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο μπαμπάς μου, ο Πάνος, έκανε πολλά πράγματα για την εποχή του. Μαγείρευε, έφτιαχνε μηλόπιτα το Σαββατοκύριακο, πηγαίναμε βόλτες με ποδήλατα, παίζαμε μπάλα, επισκεπτόμασταν τον Βοτανικό Κήπο. Η μαμά μου δούλευε πολύ. Νομίζω ότι μεγαλώσαμε πολύ μπροστά από την εποχή μας" αναφέρει και τη φαντάζομαι να βλέπει αυτές τις εικόνες μπροστά στα μάτια της όσο μιλάει.
Ξεκίνησε να δουλεύει ως δημοσιογράφος το 2002, ενώ το 2014 βρέθηκε στον ΣΚΑΪ ετοιμάζοντας βίντεο για ενημερωτικές εκπομπές. Ήρθε το 2015, οι μέρες που σχεδόν άλλαξαν τη σύγχρονη ιστορία μας. "Βρέθηκα στην πρώτη γραμμή. Χωρίς να το καταλάβω. Δεν ήταν κάτι που επιδίωξα". Δελτία ειδήσεων, ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, αρθρογραφία. Ήταν στον αέρα όταν το Μάτι καιγόταν και επιβεβαιώθηκε η τραγική είδηση για τα δίδυμα κορίτσια. "Όταν έπρεπε να ανακοινώσουμε ότι ταυτοποιήθηκαν οι σωροί των κοριτσιών, ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή. Όμως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτή είναι η δουλειά μας. Ο επαγγελματισμός μάς επιβάλλει να μη γινόμαστε μέρος της είδησης, όσο σκληρό και αν είναι. Πώς να σ’ το εξηγήσω; Έχω ανακοινώσει θανάτους συναδέλφων" μου λέει.
"Δε μου αρέσει η κουλτούρα του "Ξαφνικά είμαι ένα με την είδηση”. Σημαντικές είναι οι ειδήσεις, εμείς κάνουμε απλώς τη δουλειά μας. Καθοριστική στιγμή για εμένα επαγγελματικά, από τις ελάχιστες φορές που αισθάνθηκα ότι είναι χρήσιμη η δουλειά μου, ήταν το καλοκαίρι με την πυρκαγιά στο Μάτι. Σε μια έκτακτη εκπομπή με τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο έτυχε αιφνιδιαστικά να επιβεβαιωθεί ότι η σύσκεψη για το Μάτι ήταν στημένη". Σήμερα, εκτός από την εκπομπή στο ραδιόφωνο και τη στήλη αρθρογραφίας στο Βήμα, επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή "Μεγάλη Εικόνα" στο Mega.
Δες περισσότερα στο harpersbazaar.gr