Αρχικά αρνείσαι το γεγονός. Προσπαθείς να αποφεύγεις καταστάσεις που σου θυμίζουν την απώλεια που βίωσες. Η αντίδρασή σου μπορεί να είναι παθητική (επιλέγεις να μην κάνεις τίποτα) ή ενεργητική (να βοηθήσεις τους άλλους να το ξεπεράσουν). Συνήθως γεννούνται ερωτήματα όπως «γιατί αυτός;» ή «γιατί σ' εμένα;» ή «γιατί τώρα;». Πρόκειται για ένα στάδιο πολύ εξουθενωτικό για σένα, όπου διαταράσσεται ο ύπνος και η όρεξή σου, ενώ μειώνεται η ενέργειά σου. Το αίσθημα της κόπωσης είναι πολύ έντονο.
Πολλές αντιδράσεις που συμβαίνουν σε αυτό το στάδιο μοιάζουν με συμπτώματα κατάθλιψης, αλλά δεν αποτελούν κατάθλιψη με την κλινική-διαγνωστική της έννοια. Βιώνεις έντονα το αίσθημα της απόγνωσης και της μοναξιάς, ενώ συχνά κατηγορείς τον εαυτό σου και νιώθεις ενοχές, επειδή δεν μπόρεσες να κάνεις κάτι για να το αποτρέψεις, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεις χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το κλάμα είναι ένας τρόπος συναισθηματικής αποφόρτισης. Υπάρχουν και εδώ διαταραχές στον ύπνο (ξυπνήματα ή εφιάλτες), αλλά και υπερυπνία, που χρησιμοποιείται ως ένας τρόπος αποφυγής των άσχημων συναισθημάτων. Επίσης, διαταραχές στην όρεξη (ανορεκτικές ή βουλιμικές τάσεις), καθώς και απώλεια της επιθυμίας και κόπωση.
Το τελευταίο στάδιο είναι αυτό της αποδοχής του γεγονότος. Εδώ αντιμετωπίζεις τη σκληρή πραγματικότητα, θέτεις σε ρεαλιστικές βάσεις τις αναμνήσεις σου, θετικές και αρνητικές... Να θυμάσαι πως ο κάθε άνθρωπος είναι πιο δυνατός από όσο νομίζει... Και μην ξεχνάς πως όσα χτυπήματα και αν δεχτείς, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα για μια περίοδο, εσύ έχεις τη δύναμη να μετατρέψεις σε «προίκα» δύναμης και αντοχής, όλα αυτά που σε συνέτριψαν...