Ένα κοπάδι δελφίνια που βλέπουμε από το παράθυρό μας, στο αγαπημένο μας νησί. Ένα βαθύ ροδακινί ηλιοβασίλεμα που βάφει δραματικά τον ουρανό και το πέλαγος. Οι πρώτες νότες του Atmosphere στη συναυλία των New Order στην Πλατεία Νερού. Οι συγκινητικές σκηνές καταστροφής στη σειρά Chernobyl. Τι κοινό έχουν όλες οι παραπάνω στιγμές; Μπορούν -αν τις αφήσουμε- να μας κάνουν να βιώσουμε μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Ένα δυνατό συναίσθημα, σαν να είμαστε γεμάτοι νερό και η στάθμη του ανεβαίνει σταθερά και ορμητικά μέσα μας, αλλά μπορεί να ξεθυμάνει μόνο με ένα δάκρυ. Αυτές οι στιγμές θα μας κάνουν να ανατριχιάσουμε με ένα ελαφρύ μούδιασμα. Να αισθανθούμε πιο μικροί απέναντι σε κάτι μεγαλύτερο, αλλά όχι αδύναμοι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλο αυτό είναι απλώς συγκίνηση, αλλά είναι κάτι παραπάνω. Αυτή η εμπειρία μάς λυγίζει την καρδιά χωρίς να την πονά. Την κάνει να χτυπά πιο δυνατά. Αλλά μας αφήνει πιο ήρεμους, σχεδόν γαλήνιους, παρόλο που μας κατακλύζει σαν χείμαρρος. Τι μπορεί να προκαλέσει όλα τα παραπάνω; Το δέος.