"Ποιος φροντίζει τους φροντιστές;" Αυτή είναι μία πάγια ερώτηση μέσα μου γιατί ως δημοσιογράφος υγείας αναγνωρίζω το τεράστιο έργο και την ψυχική δύναμη που απαιτείται για να αναλάβεις τη φροντίδα ενός δικού σου ανθρώπου που πάσχει από ένα σοβαρό ή χρόνιο νόσημα. Αυτό συζητούσαμε με την Τίνα Μιχαηλίδου, η οποία είναι Relationship Blogger & συγγραφέας (τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις 24 Γράμματα και Υδροπλάνο) και με χαρά δέχτηκα την προσφορά της να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική της εμπειρία.
Αυτή είναι η ιστορία της Τίνας, με δικά της λόγια.
Στη μνήμη του Αναπληρωτή Καθηγητή Καρδιολογίας Ανδρέα Π.Μιχαηλίδη
"Ανέκαθεν πίστευα πως οι γιατροί είναι θεοί, ίσως έφταιγε που έβλεπα πάντα τον μπαμπά μου να θεραπεύει τους ανθρώπους και εμένα κάθε φορά που ήμουν άρρωστη. Όμως οι γιατροί δεν είναι θεοί, είναι άνθρωποι και αυτοί που αρρωσταίνουν.
Βίωσα το ρόλο του φροντιστή για 4 χρόνια, δύσκολα χρόνια όμως δε σου κρύβω πως θα το έκανα ξανά, με τα ίδια λάθη, με τον ίδιο πόνο και αγωνία.
Γιατρός δεν είμαι και όμως έπρεπε να πάρω πολλές αποφάσεις, κάποιες ήταν σωστές, κάποιες ήταν λάθος, προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έκανε ο μπαμπάς στη θέση μου, αλλά ποτέ δεν έπαιρνα απάντηση.
Σπούδασα Κοινωνική Θεολογία και Βοηθός Νοσηλευτή πάνω στην Ειδικότητα των Ειδικών Παθήσεων (Νευρολογία-Ψυχιατρική) και γράφω εδώ και χρόνια για σχέσεις. Έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους και να τους κάνω να χαμογελάνε αληθινά, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Όμως δε σου κρύβω ότι το να είσαι φροντιστής σε δικό σου αγαπημένο πρόσωπο (ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, ασθένειας) δεν είναι ποτέ εύκολο.
Αρρωσταίνεις και εσύ ψυχικά μαζί του, αγωνιάς για την έκβαση της πορείας. Εγώ όμως την έκβαση την ήξερα από την αρχή μόλις άκουσα τη λέξη "άνοια". Έκανα τον μπαμπά μου να χαμογελάει έστω και λίγο, έμεινα κοντά του για να γεμίσω αυτά τα 4 χρόνια το μυαλό μου με αναμνήσεις, διότι είχαμε και καλές στιγμές.
Ο πόνος όμως υπήρχε πάντα και υπάρχει ακόμα.
Αφού λοιπόν έκανα τον μπαμπά μου να χαμογελάει θέλησα να κάνω και άλλους ανθρώπους με άνοια να χαμογελάνε. Ποτέ δε ξέρω πως βρήκα τη δύναμη να συνδυάσω όλα αυτά μαζί με τη φροντίδα ενός ανοϊκού ανθρώπου. Οι ορθοπεδικοί ήταν εκείνοι που με εκπαίδευσαν και με στήριξαν παρόλο που δεν είναι αυτή η ειδικότητά μου και δεν είμαι γιατρός.
Σε αυτά τα 4 χρόνια -αν & ήταν περισσότερα χρόνια άρρωστος ο μπαμπάς μου όμως αυτά τα 4 χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα- δεν γνώριζα και πολλά πράγματα για τους φροντιστές. Άρχισα να τα μαθαίνω τα τελευταία χρόνια και ότι ενέργειες έπρεπε να κάνω τις έκανα, κάποιες όμως δεν τις πρόλαβα να τις ολοκληρώσω καθώς ο μπαμπάς μου κατέληξε.
Πλέον είμαι φροντιστής και της μαμάς μου, το συναισθηματικό κομμάτι, ο ψυχικός πόνος που υπάρχει και όχι τόσο η σωματική κούραση είναι μεγάλη.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να βλέπεις τον μπαμπά σου με άνοια να λιώνει στη κυριολεξία σε ένα κρεβάτι, να μη βγαίνεις έξω, να μην πηγαίνεις διακοπές, διότι ξέρεις πως θα έρθει το τέλος και θες να περάσεις στιγμές μαζί του.
Τον μπαμπά μου δυστυχώς λόγω του επαγγέλματός του δεν τον χάρηκα οπότε αυτά 4 χρόνια προσπάθησα να τον χαρώ.
Ήταν δύσκολα χρόνια και ακόμα είναι δύσκολα καθώς πλέον φροντίζω και την μαμά μου.
Χρωστάω πολλά σε αυτά που με δίδαξε ο μπαμπάς μου, στο Αρσάκειο, στη Κοινωνική Θεολογία, στο Διεκ Γεννηματάς, στις Κλινικές που συνεργάστηκα και κυρίως στην Ορθοπεδική, πάνω από όλα χρωστάω πολλά στους γιατρούς του μπαμπά μου και της μαμάς μου καθώς και στους κολλητούς μου που είναι πάντα δίπλα μου.
Γιατί το να είσαι φροντιστής δεν είναι εύκολο, θέλει δύναμη για να τα βγάλεις πέρα, θέλει πολύ κλάμα το βράδυ για να μπορέσεις να ξεσπάσεις και να το βγάλεις από μέσα σου, θέλει πολλά αληθινά χαμόγελα για να βρεις μια παρηγοριά πως όλα θα πάνε καλά.
Στον μπαμπά μου που χρωστάω πολλά και ήταν τιμή μου που υπήρξα φροντιστής του".