Η κυρία Π. έχει δύο παιδιά. Την Σοφία και τον Μάνο. Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά σταμάτησε να δουλεύει. Λίγο αργότερα όμως, αναγκάστηκε να αναζητήσει δουλειά καθώς η οικογένεια δυσκολευόταν οικονομικά.
Το πρωί λοιπόν, τρέχει να πάει την Σοφία στο σχολείο και τον Μάνο στον παιδικό σταθμό. Στη συνέχεια πρέπει να τρέξει στη δουλειά της που είναι περίπου μία ώρα μακριά. Μου έλεγε πόσο σπαράζει η καρδιά της που αφήνει τον Μάνο στον παιδικό μόνο, καθώς είναι το πρώτο παιδάκι που πηγαίνει από τόσο νωρίς.
Ευτυχώς, η μαμά της μπορεί και παίρνει τα παιδιά από το σχολείο και τα προσέχει μέχρι να επιστρέψει εκείνη από τη δουλειά. Προσπαθεί να φτάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί ώστε να περνά όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τα παιδιά της.
Ωστόσο, κάποιες φορές, η δουλειά απαιτεί να μείνει περισσότερο χρόνο. Έτσι, την κυριεύουν οι τύψεις, οι ενοχές και ο φόβος.
Όταν επιστρέφει σπίτι, υπερβάλλει, προσπαθώντας να επανορθώσει επειδή νιώθει πως δεν ασχολήθηκε αρκετά με τα παιδιά της. Θέλει τα πάντα γύρω τους να είναι όμορφα, ευχάριστα και φυσικά, δυσκολεύεται να πει «όχι», να βάλει όρια και να τους χαλάσει χατίρι, όπως λέει. Όλη αυτή η αγωνία, η πίεση και το αυστηρό πρόγραμμα την εξουθενώνουν.
Η παραπάνω ιστορία, περιγράφει λίγο πολύ τις περισσότερες εργαζόμενες μητέρες, αλλά και μπαμπάδες…
Ιδού τι προτείνει η Σάντυ Κουτσοσταμάτη να κάνεις και τι κάνει και η ίδια.