Αυτή τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρεθεί θετικοί στον κορονοϊό. Κάποιοι από αυτούς έχουν μείνει σε καραντίνα στο σπίτι, έχουν βιώσει τη νόσο COVID-19 με ήπια ή με πιο σοβαρά συμπτώματα, έχουν νοσηλευτεί, έχουν μπει σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, έχουν βγει νικητές από αυτή την πρωτόγνωρη περιπέτεια. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί, είναι και οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το πλήρωμα των ασθενοφόρων, οι άνθρωποι στα εργαστήρια που διενεργούν τα τεστ. Στο πρώτο τεύχος μας μετά τη δραματική αυτή περίοδο θελήσαμε να δώσουμε λόγο σε ανθρώπους που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βρέθηκαν στο επίκεντρο της πανδημίας. Τους ευχαριστούμε πολύ.
Η Καίτη Μιχαλοπούλου είναι νοσηλεύτρια στη ΜΕΘ - COVID-19 στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Αυτή είναι η προσωπική της ιστορία με τον κορονοϊό.
Στα 19 χρόνια της επαγγελματικής μου καριέρας (όλα σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας) έχω δει αρκετά…. Ποτέ δε φανταζόμουν, όμως, ότι θα βιώσω μια πανδημία.
Ήταν αρχές της άνοιξης όταν ενημερωθήκαμε ότι η ΜΕΘ2 θα μετατραπεί σε ΜΕΘ - COVID-19, αν υπάρξουν θετικά κρούσματα στην Ελλάδα. Αμέσως ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες: Πώς πρέπει να ντυνόμαστε ώστε να είμαστε ασφαλείς, πώς θα οργανωθεί το υγειονομικό υλικό, πόσα άτομα θα απασχολούνται ανά βάρδια, με ποια διαδικασία θα φτάνει ο ασθενής στη μονάδα μας ώστε να εξασφαλιστεί η μη διασπορά του ιού σε άλλους ασθενείς και το προσωπικό του νοσοκομείου κ.ά.
Οι πρώτες ημέρες
Και έρχεται η στιγμή που άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι διασωληνωμένοι ασθενείς με COVID-19. Τις ημέρες αυτές ένιωθα πως βρισκόμουν σε μια εμπόλεμη περιοχή. Από νοσοκομεία της Αθήνας αλλά και από το δικό μας ο ένας ασθενής κατέφθανε μετά τον άλλο. Εκείνες τις ημέρες αποδείχτηκε πόσο σημαντική ήταν όλη αυτή η προετοιμασία και οργάνωση που είχε προηγηθεί. Μέσα σε ελάχιστες ημέρες η ΜΕΘ2 (ΜΕΘ - COVID-19 πια) είχε καλύψει και τα 18 κρεβάτια που διέθετε ως δύναμη. Και ήδη ετοιμαζόταν η ΜΕΘ3 - COVID-19 (μια μονάδα που δημιουργήθηκε ειδικά για να καλύψει τις ανάγκες της νέας πανδημίας) να δεχτεί τους επόμενους διασωληνωμένους ασθενείς.
Οι εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό από εκείνες τις πρώτες ημέρες; Ένας χώρος προετοιμασίας, όπου ντυνόμασταν με τις αδιάβροχες ρόμπες, τις ειδικές μάσκες, τα γυαλιά, το σκουφάκι, τα τρία ζευγάρια γάντια, τα ποδονάρια (ουσιαστικά όλο το σώμα μας ήταν καλυμμένο) και μια ομάδα, νοσηλευτών και ιατρών, να ανοίγει τις πόρτες του χώρου όπου βρίσκονταν οι 18 ασθενείς και να ρίχνεται στη μάχη…
Με θάρρος, αφοσίωση, επαγγελματισμό αλλά και ευαισθησία, χωρίς πολλά λόγια αλλά με έργα, όπως λειτουργούμε πάντα εμείς οι νοσηλευτές. Απλά, αυτή τη φορά δεν ξέραμε πολλά για το νέο ιό, τον εχθρό που απειλούσε όλους μας. Και είχαμε έναν ασφυκτικό εξοπλισμό να περιορίζει τις κινήσεις μας και να μας δημιουργεί δυσφορία. Εγώ μετά τις 2 ώρες με τη στολή άρχιζα να έχω πονοκέφαλο. Πολλοί φίλοι και συγγενείς εκείνες τις πρώτες ημέρες με ρώτησαν αν φοβήθηκα που εργάζομαι σε ΜΕΘ - COVID-19. Όχι, δε φοβήθηκα… Μόνο σκεφτόμουν τι θα γίνει αν κολλήσω και μεταφέρω τον ιό στην οικογένειά μου… Για το λόγο αυτόν προσπάθησα, όσο περνάει από το χέρι μου, να είμαι ασφαλής και να ακολουθώ τις οδηγίες που μας συνέστησαν. Δεν κρύβω, όμως, πως με στενοχωρούσε όταν επέστρεφα στο σπίτι από βάρδια και δεν άφηνα τα παιδιά μου να με αγκαλιάσουν πριν να κάνω μπάνιο και να αλλάξω ρούχα.
Οι ασθενείς που νίκησαν
Οι επόμενες ημέρες έφεραν δυσάρεστα αλλά και ευχάριστα συναισθήματα. Θέλω να σταθώ στα ευχάριστα… Στους ασθενείς που κατάφεραν με τη βοήθεια της ομάδας μας να βγουν από τον αναπνευστήρα και αργότερα να φύγουν από τη μονάδα. Νομίζω πως κάθε αποσωλήνωση μας έδινε δύναμη να συνεχίσουμε. Κάθε φορά που έβγαινε κάποιος από τη μονάδα ένιωθες σαν να ήταν γιορτή.
Να ξέρετε πως αυτοί οι ασθενείς είναι νικητές όχι μόνο γιατί αντιμετώπισαν έναν ισχυρό ιό, αλλά και γιατί αντιμετώπισαν την απομόνωση, την αναγκαία αποκοπή από τους συγγενείς τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκείνο το κενό έπρεπε και θέλαμε να καλύψουμε. Με το να τους πιάνουμε το χέρι ακόμα κι αν το δικό μας καλυπτόταν από τρία ζευγάρια γάντια, να σκύβουμε κοντά τους και να τους κοιτάμε στα μάτια, να τους εμψυχώνουμε και να τους μεταφέρουμε νέα από τους δικούς τους ανθρώπους. Και αυτοί οι ασθενείς, καταλαβαίνοντας πόσο μεγάλη προσπάθεια γινόταν από όλους μας, μας εμψύχωναν και μας ευχαριστούσαν. Δε θα ξεχάσω το ζεστό και εγκάρδιο σφίξιμο του χεριού μου από μια ασθενή μας και τα λόγια της όταν κατάλαβε πόσο πολύ πονούσε το κεφάλι μου από τα ειδικά γυαλιά που φορούσα για αρκετή ώρα.
Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι τα ονόματα όλων των ασθενών που κατάφεραν
να αποσωληνωθούν».
Το «ευχαριστώ» και το «μπράβο»
Η πανδημία έφερε αναγνώριση του έργου που πάντα επιτελούμε από την πλειονότητα του κόσμου και αμέτρητα «ευχαριστώ» φτάνουν σ’ εμάς. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους αυτούς τους δωρητές που πρόσφεραν υγειονομικό υλικό για να συνεχίσουμε το έργο μας. Ένα μεγάλο «μπράβο» σε όλους τους συναδέλφους και ιδιαίτερα στην ομάδα της ΜΕΘ2 του ΓΝΑ «Ευαγγελισμού», που νιώθω υπερήφανη που είμαι μέλος της.
Διάβασε επίσης: «Πώς έγινα μαμά μετά από διάγνωση λευχαιμίας» – Μια αληθινή ιστορία
Διάβασε επίσης: «Έχω καρκίνο του μαστού»: Τι μπορείς να πεις σε έναν δικό σου άνθρωπο που μόλις πήρε τη διάγνωση;