Η stand up κωμικός Κατερίνα Βρανά μίλησε στο Shape για την περιπέτεια της υγείας της. Τα παρακάτω λόγια είναι όπως μας τα διηγήθηκε η ίδια - με τον δικό της, μοναδικό τρόπο, σε πρώτο πρόσωπο.
Με λένε Κατερίνα Βρανά, είμαι stand up κωμικός και μέχρι πρόσφατα έδινα παραστάσεις σε όλο τον κόσμο στα ελληνικά και στα αγγλικά. Κάποιες από αυτές, μάλιστα, και σε διεθνή φεστιβάλ, όπως του Εδιμβούργου και της Μελβούρνης, ήταν sold out.
Από το σανίδι στην εντατική
Τον Απρίλιο του 2017 βρισκόμουν στη Μαλαισία μαζί με ένα γκρουπ ξένων κωμικών. Ήμασταν λίγο σαν ανέκδοτο. Ένας Αμερικανοϊαπωνέζος, ένας Τζαμαϊκανός, ένας Μαλαισιανός, ένας Άγγλοσομαλιανός και μια Ελληνίδα. Δε βρέθηκα ούτε σε αεροπλάνο που έπεφτε, ούτε στη ζούγκλα με τους κανίβαλους, αλλά στην τρίτη πόλη της περιοδείας, τη Mαλάκα. Ναι, αν αξίζει μια Ελληνίδα κωμικός να πάθει κάτι, αξίζει να το πάθει εκεί.
Στη Μαλάκα, λοιπόν, άρχισε να με πονάει η κοιλιά μου, να κάνω εμετούς και να έχω διάρροιες. Οι συνάδελφοι πανικοβλήθηκαν και με πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί ανακάλυψαν ότι το έντερό μου ήταν γεμάτο πύον και, επειδή φοβήθηκαν για σκωληκοειδίτιδα, μου την αφαίρεσαν στο χειρουργείο. Η εγχείρηση πήγε εξαιρετικά, κυρίως γιατί τελικά δεν είχα σκωληκοειδίτιδα και με καθάρισαν από όλο το πύον. Ξύπνησα, όλα ήταν εντάξει και μου είπαν ότι θα με κρατήσουν για παρακολούθηση. Αυτό που δε μου είπαν τότε είναι ότι φοβόντουσαν πως είχε συμβεί κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Το ίδιο βράδυ ανέβασα πυρετό, ένιωθα ταχυπαλμία κι άρχισαν να τα φτύνουν ένα ένα τα ζωτικά μου όργανα. Επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι των γιατρών, ότι είχε γίνει διάτρηση εντέρου, είχε μολυνθεί το αίμα μου και είχε δηλητηριαστεί όλο μου το σώμα. Βασικά, είχα πάθει σηψαιμία, που οδήγησε σε σηπτικό σοκ. Οι γιατροί έδρασαν αστραπιαία, με έβαλαν αμέσως σε καταστολή –τεχνητό κώμα– και με μετέφεραν στην εντατική, συνδεδεμένη με ένα μηχάνημα που τα έκανε όλα για μένα. Αιμοκάθαρση, αναπνοή, αποφόρτιση νεφρών και συκωτιού, έφτιαχνε τσάι για τους γιατρούς και έβγαζε το σκύλο βόλτα. Εκπληκτικό μηχάνημα. Το συνιστώ για κάθε σπίτι.
Γιόγκα στην Κορνουάλη #not
Τις πρώτες τρεις μέρες που ήμουν στο κώμα η ζωή μου κρεμόταν από ένα νήμα. Απ’ ό,τι μου είπαν, έφτασα πολύ κοντά στο να πεθάνω. Εγώ, να ξέρετε, εκείνη την εποχή έβλεπα όνειρα ότι έκανα γιόγκα στην Κορνουάλη της Αγγλίας. Κάτι περίεργο για μένα, μιας και δεν έχω κάνει ποτέ γιόγκα. Όσο ήμουν σε κώμα και οι γιατροί πάλευαν να με σώσουν έβλεπα πολύ ζωντανά όνειρα τα οποία τα θυμάμαι ακόμη και στα οποία έμπαιναν στοιχεία από αυτά που συνέβαιναν γύρω μου στην πραγματική ζωή. Άνθρωποι, συζητήσεις και περιβάλλον με κάποιον τρόπο γίνονταν μέρος των ονείρων μου.
Έμεινα σε καταστολή για περίπου δύο εβδομάδες, μέχρι να βεβαιωθούν ότι είχα αποφύγει τελείως τον κίνδυνο. Όταν με ξύπνησαν, ήμουν παράλυτη από το λαιμό και κάτω. Έπασχα από νευροπάθεια και μυοπάθεια, γάγγραινα στα άκρα και τα πνευμόνια μου δεν είχαν συνέλθει πλήρως και ήταν γεμάτα υγρό. Επίσης, ενώ το σώμα μου πάλευε να κρατηθεί ζωντανό, έπαθα και πολλαπλά θρομβωτικά επεισόδια. Εικάζεται ότι μπορεί να έπαθα και αγγειοπάθεια. Πολλές από αυτές τις λέξεις δεν τις είχα ξανακούσει ποτέ πριν από αυτό το συμβάν. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν ως παθήσεις.
Να σου πω εδώ ότι δύο εβδομάδες αφότου βγήκα από το κώμα έπαθα μια μικρή αιμορραγία, μπήκα χειρουργείο και βγήκα χωρίς αιμορραγία, αλλά τυφλή. Οι γιατροί τα παίξανε, αλλά εγώ για κάποιο λόγο ήμουν τελείως χαλαρή και ο χειρουργός μου αναρωτήθηκε πόσο δυνατά ήταν τα φάρμακα που μου έδιναν. Έμεινα στη Μαλαισία άλλες δύο βδομάδες, μέχρι να είμαι σε κατάσταση να μεταφερθώ στην Ελλάδα.
Διάβασε επίσης: Ιδιοπαθής αρθρίτιδα: Μια πραγματική ιστορία από την Αθανασία Παππά πρόεδρο της ΕΛΕΑΝΑ
Διάβασε επίσης: Μια αληθινή ιστορία για τον καρκίνο στα παιδιά από μια μαμά που το έζησε
Συνέχεια στα πάτρια εδάφη
Μεταφέρθηκα στην Ελλάδα με ειδικό αεροπλάνο-ασθενοφόρο και έμεινα συνολικά στο νοσοκομείο δυόμιση μήνες. Κατά τη διαμονή μου στο νοσοκομείο στην Ελλάδα η όρασή μου άρχισε να βελτιώνεται με φοβερά αργό αλλά σταθερό ρυθμό και άρχισα να μπορώ να κουνάω λίγο τα χέρια και τα πόδια. Επίσης, έγινε το τελικό χειρουργείο, όπου και μου αφαιρέθηκε το κομμάτι του εντέρου που είχε γίνει η διάτρηση. Το έντερό μου τώρα είναι κούκλα και πεντακάθαρο και από τα ωραιότερα έντερα που υπάρχουν.
Όταν επέστρεψα τελικά σπίτι, άρχισα εντατική φυσικοθεραπεία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το Μάρτιο του 2018, σχεδόν ένα χρόνο αφότου αρρώστησα, άρχισε να χαλάει και η ομιλία μου. Έγινε αργή, δυσκολευόμουν πολύ να αρθρώσω καθαρά τις λέξεις. Γενικά, είναι πολύ ειρωνικό το πόσο δυσκολεύομαι να πω την ίδια τη λέξη «άρθρωση».
Ένα χρόνο μετά τον Απρίλιο του 2017 παρέμειναν πολλά προβλήματα: δυσκολία στην ισορροπία και στο περπάτημα, πρόβλημα στην όραση και την ομιλία. Μάλλον οφείλονται σε βλάβη της παρεγκεφαλίδας, η οποία είναι υπεύθυνη για το συντονισμό και την ισορροπία του σώματος. Απ’ ό,τι φαίνεται, επηρεάστηκε από κάποιο από τα πολλαπλά θρομβωτικά επεισόδια.
Μια ασαφής διάγνωση
Αν σου φαίνονται πολλά τα «ίσως» και τα «μάλλον», είναι επειδή οι γιατροί σε πέντε χώρες δεν κατέληξαν σε συμπέρασμα. Αυτό που έπαθα δεν οφείλεται σε κάποια συγκεκριμένη νόσο. Το «ήμουν πολύ κουρασμένη» δε θεωρείται ιατρική διάγνωση. Αυτό που έγινε δεν έγινε από μαλαισιανό μικρόβιο, ούτε από κάποια παράξενη τροπική ασθένεια, ούτε ήταν περιτονίτιδα. Κι αυτό που λένε όλοι είναι ότι αυτό δεν έπρεπε να είχε γίνει κι αυτή δεν έπρεπε να είχε ζήσει. Το οποίο με ικανοποιεί πλήρως, γιατί εδραιώνει τη θέση μου ως μια «διεθνή γυναίκα μυστηρίου».
Στο σήμερα
Σχεδόν δύο χρόνια μετά μπορώ να σταθώ και να περπατήσω με βοήθεια, η όραση και η ομιλία μου συνεχίζουν να βελτιώνονται με πολύ αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει τελείως. Χρειάζομαι βοήθεια για πάρα πολλά απλά καθημερινά πράγματα και το πιο δύσκολο είναι ότι, λόγω της όρασής μου, δεν μπορώ να δω πολύ καλά για να φάω. Όπως μπορείς να φανταστείς, αυτό είναι φοβερά εκνευριστικό. Είναι φορές που το χέρι μου χάνει το στόχο και ταΐζει το αφτί μου. Αυτό με αγχώνει: Η ακοή μου είναι από τις αισθήσεις μου που δεν επηρεάστηκαν καθόλου. Αν μη τι άλλο, φαίνεται να έχει οξυνθεί και δε θέλω να τη χάσω από ρύζι.
Staying Αlive
Ήθελα πάρα πολύ να ξανανέβω στη σκηνή και να αρχίσω πάλι να δουλεύω, έστω κι αν δεν ήμουν «τελείως καλά». Η παράσταση που προέκυψε είναι το Staying Alive (Σχεδόν Πέθανα), όπου περιγράφω την ιστορία της αρρώστιας μου και τις συνέπειές της έτσι όπως την έζησα εγώ. Με πολύ γέλιο, λίγο πόνο και απίστευτα εξωπραγματικές στιγμές. Αλλά το επιβεβαίωσα όσο δεν πάει, ότι το χιούμορ και το γέλιο σώζουν ζωές. Δε θέλω να μειώσω το ρόλο των γιατρών μου, αλλά πιστεύω βαθύτατα ότι με χιούμορ και γέλιο τα πάντα γίνονται ένα «τσικ» πιο ελαφριά και ανεκτά.
Οι γιατροί είναι «συγκρατημένα αισιόδοξοι» κι εγώ συνεχίζω με στόχο την πλήρη ανάρρωσή μου. Θέλω να πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους δικούς μου ανθρώπους που με στήριξαν και με στηρίζουν απίστευτα, σε κόσμο που δε γνωρίζω προσωπικά αλλά και στο κοινό μου για την αγάπη που μου δείχνουν. Το ’χω και το λέω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ (στην περίπτωσή μου όπου βρεθώ κι όπου κάτσω), ότι τα πάντα αντιμετωπίζονται αν έχεις αγάπη, σεβασμό και γέλιο.