Από τη Μάρη Γαργαλιάνου, διαπιστευμένη business & life coach, communication expert, δημιουργό του magicme.gr.
Δεν εμφανίζεται με ταμπούρλα και φωτεινές ενδείξεις. Είναι μια ήσυχη, σχεδόν οικεία φωνή, που ξέρει ακριβώς πού να πατήσει: στις ανασφάλειες, στους φόβους, στα "θα δούμε". Και ξέρει ακριβώς τι θα φέρει: αίσθημα υποτίμησης και αναβλητικότητα. Κι εκεί, στο παρά πέντε, σε πείθει να πατήσεις φρένο. Να επιλέξεις την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και όχι το ρίσκο που ενέχει κάθε αλλαγή, μεγάλη ή μικρή. Αποφασίζεις να μην απαντήσεις σ’ εκείνο το email λοιπόν. Να πεις "όχι" στο ραντεβού. Να μείνεις αόρατη. "Κανονική".
Κανείς δεν έχει τη ζωή σου. Άρα, γιατί τη συγκρίνεις;
Γιατί το κάνουμε;
"Πάντα ήξερα ότι ήθελα κάτι περισσότερο από τη ζωή, αλλά κάθε φορά που έκανα ένα βήμα, μια φωνή με εμπόδιζε: "Δεν είσαι έτοιμη, θα αποτύχεις”. Και αν με ρωτάς, ένιωθα ότι, αν τελικά πετύχαινα ή αποτύχαινα, θα άλλαζαν οι σχέσεις μου,
δε θα με αγαπούσαν, θα με απέρριπταν. Αυτό μου είχαν μάθει, αυτό έτρεμα ότι θα συμβεί. Καθαρός φόβος… πλάνη" μου λέει η Ζ. στην τρίτη μας συνεδρία. Ο τόνος της σταθερός. Η επίγνωσή της βαθιά. Το μοίρασμα αποκαλυπτικό.
Γιατί τι είναι τελικά το αυτο-σαμποτάζ;
Μια μορφή αυτοπροστασίας, καμουφλαρισμένη ως λογική. Πεποιθήσεις τρίτων, σημαντικών και μη, που πότισαν το μέσα μας. Ο φόβος του άγνωστου. Ο φόβος της δύναμής μας. Η συνέχεια σε όλες μας γνωστή: Πιάνουμε τον εαυτό μας να υπεραναλύει, αναβάλλουμε συνεχώς τα για εμάς σημαντικά, μένουμε σε σχέσεις – επαγγελματικές ή και προσωπικές – που μας μικραίνουν και πιέζουμε τον εαυτό μας να είναι "τέλειος" πριν ξεκινήσει κάτι. Λες και πρέπει πρώτα να γίνουμε κάποιες άλλες για να μας επιτρέψουμε να ζήσουμε αυτή τη ζωή. Λες και όλα όσα είμαστε δεν είναι ήδη υπεραρκετά.
Η μαγική στιγμή της επίγνωσης
Όταν αρχίζουμε να παρατηρούμε το πότε αυτή η φωνή εμφανίζεται και όταν σταματάμε να την παίρνουμε ως αλήθεια, συμβαίνει κάτι μαγικό: ηγούμαστε. Αν το σκεφτείς, είναι απλά μια φωνή! Δεν είναι εσύ ούτε είναι ο κόσμος σου, τα όνειρά σου και όλα τα μοναδικά που έρχεσαι να προσφέρεις σε αυτό τον κόσμο. Είναι αυτή η φωνή ικανή να σε κάνει να αμφιβάλλεις για όλα αυτά; Ναι, μέχρι να αποφασίσεις να πατήσεις "stop". Συνειδητά. Και το "stop" σημαίνει να κατανοήσεις ότι είσαι πολύ περισσότερα πράγματα από μια "ήσυχη, σχεδόν οικεία φωνή" που σε σαμποτάρει. Είσαι παρουσία, ένα ολόκληρο σύμπαν, είσαι δύναμη.
"Αυτή η σκέψη είναι δική μου ή την έμαθα;", "Πόσο μακριά μπορεί να με πάει;", "Τι μου μαθαίνει για εμένα;", "Αν δε φοβόμουν τίποτα, τι θα έκανα σήμερα;", "Τι με εμποδίζει;", "Ποια θα είμαι όταν τολμήσω;". Κάθε φορά που – ξεκάθαρα – ενοχλητικά και με το έτσι θέλω σκάει μύτη το αυτο-σαμποτάζ μπορείς επιτόπου να σε ρωτήσεις τα παραπάνω. Ή ένα εξ αυτών! Ένα βήμα τη φορά. Παρατήρησε και πράξε ανάλογα.
"Ξέρω ποια είσαι"
Η αλήθεια είναι ότι σπάνια νιώθουμε πραγματικά έτοιμες σε όσα μας προσκαλεί η ζωή. Κι αυτό είναι more than ΟΚ, αφού είμαστε άνθρωποι και ό,τι δε γνωρίζουμε –μέχρι να το γνωρίσουμε– μας φοβίζει. Το θέμα είναι να μην περιμένουμε την "τέλεια στιγμή" –γιατί απλά δεν υπάρχει!– και, ακόμα κι αν φοβόμαστε, να τολμάμε να προχωράμε. Γιατί πώς αλλιώς θα μάθουμε; Εμάς, τους ανθρώπους, τον κόσμο; Δεν είμαστε εδώ για να ζήσουμε "ήσυχα". Είμαστε εδώ για να ζήσουμε αληθινά. Το αυτο-σαμποτάζ μπορεί να είναι μια ήσυχη (και ενοχλητική πολλές φορές) φωνή, αλλά μέσα μας υπάρχει μια ακόμα πιο δυνατή. Αυτή που λέει: "Σε βλέπω. Ξέρω ποια είσαι. Και ήρθε η ώρα να σε δουν και οι άλλοι".