Ποια λαχανικά περιέχουν πολλή ζάχαρη;

Και γιατί τα λαχανικά δεν είναι τελικά υπερτροφές, σύμφωνα με τον dr Robert J. Kiltz, MD;

istock

Τα λαχανικά αποτελούνται από υδατάνθρακες που διασπώνται σε απλά σάκχαρα (όπως η γλυκόζη) και φυτικές ίνες που ζυμώνονται στο έντερο παράγοντας αλκοόλες, αλδεΰδες και άλλα φλεγμονώδη υποπροϊόντα. Αν και διαφημίζονται ως υπερτροφές, είναι λιγότερο πυκνά σε θρεπτικά συστατικά από ότι πιστεύουν οι περισσότεροι. Μάλιστα, τα λαχανικά περιέχουν χιλιάδες φυσικούς μηχανισμούς χημικής άμυνας γνωστούς ως φυτικές τοξίνες.

Ο Δρ. Kiltz μοιράζεται τακτικά τις σκέψεις του σχετικά με τη διατροφή, την ευεξία, την πνευματικότητα και τη γονιμότητα στο ιστολόγιό του και πιστεύει ότι μια διατροφή με βάση τα ζώα βελτιώνει δραματικά τη διανοητική διαύγεια, τη γονιμότητα και την υγεία, ενδυναμώνοντας τους ανθρώπους να ζήσουν καλύτερα.

Αμυλούχα και μη αμυλούχα λαχανικά: Ποια είναι, τι διαφορές έχουν και ποια πρέπει να προτιμάς

Γιατί τα λαχανικά έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες/σάκχαρα;

Τα λαχανικά αποτελούνται κυρίως από υδατάνθρακες, φυτικές ίνες και νερό. Οι υδατάνθρακες που καταναλώνουμε από τα λαχανικά διασπώνται σε γλυκόζη, το σάκχαρο αίματος. Από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει πραγματικά καμία χημική διαφορά μεταξύ της ζάχαρης που λαμβάνουμε από μια πατάτα, ένα καρότο ή μια μεγάλη σαλάτα εστιατορίου και τη ζάχαρη που παίρνουμε από ένα γλειφιτζούρι.

Για παράδειγμα, μια σαλάτα εστιατορίου προσφέρει 41 γραμμάρια υδατάνθρακες. Αυτό υπερβαίνει το ένα κουτάκι αναψυκτικού τύπου κόλα (39 γραμμάρια υδατάνθρακες). Μάλιστα, η ζάχαρη που παίρνουμε από ένα γλειφιτζούρι μπορεί ακόμη και να είναι λιγότερο επιβλαβής για το σώμα μας, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν περιέχει φυτικές τοξίνες και φυτικές ίνες.

Οι υδατάνθρακες είναι ένα μη απαραίτητο θρεπτικό συστατικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους χρειαζόμαστε. Το εγχειρίδιο του 2005 "Διατροφικές Προσλήψεις Αναφοράς για την ενέργεια, τους υδατάνθρακες, τις ίνες, τα λιπαρά, τα λιπαρά οξέα, τη χοληστερόλη, την πρωτεΐνη και τα αμινοξέα", από το Συμβούλιο Τροφίμων και Διατροφής των ΗΠΑ του Ινστιτούτου Ιατρικής, αναφέρει "Το κατώτερο όριο συμβατών διαιτητικών υδατανθράκων με τη ζωή προφανώς είναι μηδέν, υπό την προϋπόθεση ότι καταναλώνονται επαρκείς ποσότητες πρωτεΐνης και λίπους.

Ωστόσο, η τυπική δυτική δίαιτα έχει πρόσληψη υπερβολικών υδατανθράκων. Η χρόνια κατανάλωση υψηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες είναι μια κύρια αιτία φλεγμονής και βλάβης των ιστών στο σώμα, συμβάλλοντας σε πολλές ασθένειες και διαταραχές. Οι υπερβολικοί υδατάνθρακες προάγουν τη χρόνια βλάβη των κυττάρων και των ιστών που μπορεί να συμβάλουν σε νεφρική βλάβη, καρδιακές παθήσεις, στειρότητα και νευροεκφυλιστικές ασθένειες όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ.

Γλυκοζυλίωση. Οι διατροφές που είναι πλούσιες σε υδατάνθρακες προάγουν τη γλυκοζυλίωση, μια διαδικασία όπου τα σάκχαρα συνδέονται μόνιμα με πρωτεΐνες, λίπη, RNA και DNA. Αυτή η δέσμευση έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενώσεων που ονομάζονται "Τελικά Προϊόντα Προηγμένης Γλυκοζυλίωσης" ή AGEs.

Η έρευνα δείχνει ότι η διαδικασία γλυκοζυλίωσης-οξείδωσης που προωθείται από την υπερβολική πρόσληψη υδατανθράκων συνδέεται στενά με:

Η υπερβολική κατανάλωση υδατανθράκων προάγει μεταβολικές διαταραχές που σχετίζονται με αυτό που οι γιατροί αναφέρουν ως "ασθένειες του πολιτισμού"

Παχυσαρκία
Στεφανιαία νόσο
Υπέρταση
Διαβήτης τύπου 2
Καρκίνους επιθηλιακών κυττάρων
Φλεγμονώδεις ασθένειες (συμπεριλαμβανομένων αυτοάνοσων ασθενειών, διαταραχών του εντέρου, οστεοπόρωσης, στειρότητας και άλλα)

Αυτές ονομάζονται "ασθένειες του πολιτισμού" επειδή ουσιαστικά δεν υπήρχαν στις πρωτόγονες κοινωνίες επειδή η διατροφή τους ήταν υψηλή σε ζωικά λίπη και τα λαχανικά ήταν ελάχιστα, όπως και τα φυσικά σάκχαρα.