bluecinema
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Πολλαπλής Σκλήρυνσης που φέτος γιορτάζεται στις 30 Μαΐου, το λόγο παίρνουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι ασθενείς και οι άνθρωποι της οικογένειάς τους για να μας ενημερώσουν και να μας ευαισθητοποιήσουν για την ύπουλη αυτή ασθένεια!
Όνομα: Στέλλα Βερβερίδου
Ασθενής με Πολλαπλή Σκλήρυνση
«Τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας τα ένοιωσα μόλις διαγνώστηκε η μητέρα μου με καρκίνο. Την πήγαινα στο νοσοκομείο και θόλωσαν τα μάτια μου. Όπως αντιλαμβάνεστε ήμουν σε πλήρη σύγχυση και αγωνία εκείνη την περίοδο. Η πάθησή μου δεν διαγνώστηκε αμέσως, απλά αντιμετώπισα το πρόβλημα των ματιών μου με θεραπεία κορτιζόνης.
Αφού έχασα την μητέρα μου και μετά από νέες οικονομικές και οικογενειακές δυσκολίες που αντιμετώπισα, άρχισα να μουδιάζω μέρα με την ημέρα από τα πόδια προς τα επάνω. Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Μετά από μαγνητικές, νοσηλεία και παρακέντηση ήταν σίγουρο πια ότι πάσχω από ΣΚΠ.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα παιδιά μου
Η πρώτη μου αντίδραση αφορούσε τα παιδιά μου. Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε ήταν το πώς θα τους εξηγήσω με σωστό τρόπο αυτό που έχω, για να μη πληγωθούν και σκεφτόμουν την κάθε λεπτομέρεια για το πώς θα μεγαλώσουν, ακόμη και χωρίς εμένα, αν αυτό χρειαζόταν.
Μόλις πέρασαν τα πολύ έντονα συμπτώματα στην κίνηση και στον πόνο και επανήλθα, αναθεώρησα το νόημα των πάντων που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα αυτονόητα. Η καθημερινότητα δεν ήταν δεδομένη πλέον και οτιδήποτε περιείχε, ήταν ένα δώρο προς εμένα. Απολάμβανα την κάθε στιγμή, χωρίς φόβο, χωρίς αγωνία μόνο με ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη που έβλεπα, που αισθανόμουν, που μιλούσα, που αφουγκραζόμουν, που περπατούσα, που έκανα δουλειές, που οδηγούσα, που ζούσα, ναι, που ζούσα για ακόμα μια ημέρα!
Μετά τη διάγνωση έγινα καλύτερος άνθρωπος
Νομίζω πως μετά τη διάγνωση έγινα πολύ καλύτερος άνθρωπος, υπερκινητική και αγάπησα πάρα πολύ το εαυτό μου. Θεωρώ ότι αντιμετώπισα την ασθένεια μου με εργασιοθεραπεία. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω όσα πιο πολλά πράγματα μπορούσα, όταν μπορούσα, για τα παιδιά μου, για τη δουλειά μου, για να βοηθήσω άλλους, αλλά και για να απολαύσω εγώ η ίδια. Αυτά που έλεγα παλιά ότι θα τα κάνω αργότερα, τα έκανα άμεσα. Και δεν άφησα και δεν αφήνω καμιά ευκαιρία για ταξίδι ανεκμετάλλευτη.
Οι δικοί μου άνθρωποι στην αρχή ήταν δίπλα μου, αλλά συντετριμμένοι. Θεωρώ ότι εγώ τους έδινα δύναμη παρά εκείνοι. Ευτυχώς η κατάσταση της υγείας μου, όπως την αντιμετωπίζω, δεν χρειάζεται πολλά. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και είναι πάντα δίπλα μου με στοργή, σεβασμό, βοήθεια, κατανόηση και ενδιαφέρον. Αυτά μου αρκούν και είναι τόσο δυνατά για εμένα που μπορώ και εγώ από την πλευρά μου να βοηθώ άλλους.
Η σημαντική βοήθεια του Συλλόγου
Μεγάλη βοήθεια που πρόσφερε και ο Σύλλογος από το 2001 μέχρι σήμερα. Στην αρχή με τα φυλλάδια (κόμικς) που είχε, για το πώς θα εξηγήσω την ΣΚΠ στα παιδιά μου με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Για ένα διάστημα απομακρύνθηκα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Επανήλθα όμως σε αυτόν το 2012 όταν μεταβίβασα την δουλειά μου στα ενήλικα πλέον παιδιά μου και έμεινα εγώ ανασφάλιστη μέχρι να πάρω σύνταξη αναπηρίας. Ο Σύλλογος υπήρξε κυριολεκτικά δίπλα μου, προμηθεύοντας μου τις πανάκριβες ενέσεις και τα φάρμακα της θεραπείας μου αφιλοκερδώς.
Από εκεί και ύστερα είμαι συμμέτοχος σε κάθε δραστηριότητα που μας παρέχει ο Σύλλογος. Πηγαίνω στη Λίμνη της Βουλιαγμένης ανελλιπώς, παρακολουθώ μαθήματα Γιόγκα, Πιλάτες, Χορού, Ρεφλεξολογίας, Οικαστική ψυχοθεραπεία, Γιόγκα Cheer, συμμετείχα στην «ταινία του Συλλόγου» για την ΣΚΠ και το βασικότερο, είμαι εδώ και πέντε χρόνια, στην ομάδα Ψυχοθεραπείας της Χαράς Παπαδοπούλου (εδώ θα μπει λινκ στη δική της ιστορία), κάτι το οποίο θεωρώ ότι είναι, το σημαντικότερο «άλμα» που έκανα ποτέ, ανακαλύπτοντας νέους στόχους και εκπληρώνοντας νέα όνειρα ζωής. Είμαι ευγνώμων για κάθε τι που μου προσφέρει ο σύλλογος και από την πλευρά μου είμαι στην διάθεση του και των συμπασχόντων μου, όπου, όταν με ζητούν και όπως μπορώ να βοηθήσω. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον οποίο να μην έχω μιλήσει και να μην έχει πειστεί, για το τεράστιο έργο του Συλλόγου μας και της ψυχοθεραπεύτριας μας, και τους ευχαριστώ όλους δημόσια για αυτό, με την ευκαιρία αυτής της συνέντευξης.
Αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ είναι το εξής: Μόνο όταν αποδεχτείτε το πρόβλημα σας, μπορείτε να το αντιμετωπίσετε. Σκεφτείτε θετικά και όλα ως δια μαγείας θα γίνουν θετικά. Ζήστε την κάθε σας στιγμή σαν να είναι η τελευταία σας. Αγαπήστε τον εαυτό σας με τις ιδιαιτερότητες σας. Βοηθήστε όσο μπορείτε τον κάθε άνθρωπο που χρειάζεται παρότρυνση και κουράγιο να αποδεχτεί αυτό που του συμβαίνει για να μπορέσει να ενταχθεί ξανά ενεργά στη ζωή και να την απολαύσει όσο και όπως μπορεί, χωρίς όρια. Γιατί για ΟΛΟΥΣ μας (υγιείς και μη), η ΖΩΗ είναι μία, είναι στιγμές, είναι υπέροχη, απρόβλεπτη, ανεπανάληπτη και χωρίς επιστροφή».
Το σχόλιο του γιατρού
Από τον Ευάγγελο Κουρεμένο, Διευθυντή Νευρολογικής Κλινικής 251 Γ.Ν. Αεροπορίας
- Το θάμβος της όρασης, με συνοδό πόνο στον έναν οφθαλμό είναι ένα από τα συνήθη συμπτώματα της νόσου. Ονομάζεται οπισθοβολβική νευρίτιδα. Πάντοτε σε ασθενή με το σύμπτωμα αυτό πρέπει να γίνεται διερεύνηση για πολλαπλή σκλήρυνση.
- Πολλές φορές η νόσος μπορεί να εμφανιστεί μετά από ένα έντονο στρεσογόνο συμβάν, μετά από υψηλό πυρετό. Επίσης, στις γυναίκες μπορεί να εμφανιστεί μετά την εγκυμοσύνη. Όλα τα παραπάνω είναι επιβαρυντικοί και όχι γενεσιουργοί παράγοντες.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
