istock
Από την Κατερίνα Κουτσογιάννη, Πρόεδρο Πανελλήνιας Ομοσπονδίας ΡευMAζήν
"Η ρευματοειδής αρθρίτιδα (ΡΑ) είναι χρόνια, συμμετρική, πολυαρθρική, αλλά και συστηματική φλεγμονώδης νόσος, που προσβάλλει κυρίως τον αρθρικό υμένα των μικρών αρθρώσεων. Μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση των αρθρώσεων και χρόνια αναπηρία και είναι δυνατόν να συνοδεύεται από εξωαρθρικές εκδηλώσεις (ρευματοειδή οζίδια, αγγειίτιδα) ως αποτέλεσμα της προσβολής διαφόρων ιστών και οργάνων. Είναι μια χρόνια, τυπικά ισόβια νόσος με πολύ μεταβαλλόμενη πορεία. Είναι τουλάχιστον δύο φορές συχνότερη στις γυναίκες συγκριτικά με τους άνδρες".
Έτσι περιγράφει η Wikipedia τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Παρόμοιες πληροφορίες κυκλοφορούν άφθονες στο διαδίκτυο, εξηγώντας τι είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ποια είναι τα συχνότερα συμπτώματα, ποια η θεραπευτική αντιμετώπιση και άλλες χρήσιμες πληροφορίες. Εκείνο για το οποίο λίγος λόγος γίνεται είναι οι επιπτώσεις που έχει το νόσημα στην καθημερινότητα των ασθενών, που στην πλειοψηφία τους είναι γυναίκες όλων των ηλικιών.
Ο πόνος, η δυσκαμψία, το πρήξιμο των αρθρώσεων είναι μερικά από τα καθημερινά συμπτώματα. Εξαιτίας αυτών των συμπτωμάτων, ακόμα και απλά, καθημερινά πράγματα γίνονται με δυσκολία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις καθημερινές οικογενειακές υποχρεώσεις, που δυστυχώς σχεδόν αποκλειστικά έχει μια γυναίκα σήμερα, όπως το μαγείρεμα, η καθαριότητα του σπιτιού και η φροντίδα των ανθρώπων με τους οποίους συμβιώνει.
Αναφέρομαι στην προσωπική της φροντίδα. Η προσωπική της καθαριότητα και υγιεινή, το ντύσιμό της, η φροντίδα της εξωτερικής της εμφάνισης, πολύ συχνά διεκπεραιώνονται με δυσκολία και ακόμα πιο συχνά είναι απαραίτητη η βοήθεια κάποιου ατόμου από το οικογενειακό της περιβάλλον.
Η γυναίκα σήμερα έχει πολλαπλούς ρόλους. Είναι μητέρα, εργαζόμενη, σύζυγος ή σύντροφος, αλλά πάνω απ’ όλα είναι γυναίκα. Και η επιθυμία της να είναι καθαρή περιποιημένη, κομψή, όμορφη, αλλά και να νιώθει ευχαριστημένη με την εικόνα της, είναι απόλυτα θεμιτή. Πολλές φορές, συζητώντας με συνασθενείς μου γυναίκες όλων των ηλικιών, εισπράττω το παράπονο και την αγωνία ότι αναγκάζονται συχνά να κάνουν "εκπτώσεις" στην εμφάνισή τους από αδυναμία να ανταποκριθούν λόγω των συμπτωμάτων του νοσήματός τους, που ειδικά τις πρωινές ώρες εμφανίζονται πιο έντονα. Η ανάγκη αυτή μπορεί να θεωρείται επουσιώδης συγκριτικά με τα άλλα προβλήματα που έχει να διαχειριστεί μια ασθενής, είναι όμως πολύ βασική για την τόνωση της αυτοπεποίθησης, της αυτοεκτίμησης αλλά και της καλής ψυχολογίας της.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"Τα ψηλά τακούνια είναι απαραίτητο εξάρτημα της δουλειάς μου", αναφέρει η Μαρία, μια 37χρονη επιτυχημένη δικηγόρος ασθενής με αγκυλοποιητική σπονδυλαθρίτιδα. "Μετά από μια ώρα φορώντας τα δεν μπορώ σχεδόν να περπατήσω και ο πόνος στη μέση είναι αφόρητος. Καταλαβαίνω ότι με κοιτάζουν όλοι περίεργα όταν σηκώνομαι να αγορεύσω στο ακροατήριο σχεδόν διπλωμένη στα δυο και κουτσαίνοντας".
"Πολλές φορές αναγκάζομαι να πάω στη δουλειά με φόρμα, όταν λείπει ο σύντροφός μου και δεν μπορεί να με βοηθήσει στο ντύσιμο", λέει η Σοφία, μια 45χρονη πωλήτρια. "Ντύνομαι στη δουλειά με την βοήθεια των συναδέλφων μου βιαστικά, να μην με ανακαλύψει ο προϊστάμενος".
"Αχτένιστη και άβαφη φεύγω πολλές φορές από το σπίτι βιαστικά για να προλάβω να με χτενίσουν και να με βάψουν οι άλλες κοπέλες που δουλεύουμε μαζί στο ινστιτούτο αισθητικής, και όπου επιβάλλεται να είμαι άψογα βαμμένη και χτενισμένη", διηγείται η Καίτη, αισθητικός και ασθενής με ρευματοειδή αρθρίτιδα. "Πού να τολμήσω να πω ότι η πρωινή δυσκαμψία στα χέρια μου δεν με έχει αφήσει πάλι να περιποιηθώ λίγο τον εαυτό μου".
"Πάντα μου άρεσαν τα φορέματα. Γενικά μ’ αρέσει να είμαι όμορφα ντυμένη και περιποιημένη, ειδικά τις λίγες πλέον φορές που δεν είμαι κουρασμένη και καταφέρνω να βγαίνω με φίλους", λέει η Αθηνά, μια κομψή 50άρα ασθενής με ρευματοειδή αρθρίτιδα εδώ και 25 περίπου χρόνια. "Θυμάμαι", συνεχίζει η Αθηνά, "πριν από αρκετά χρόνια είχα μια πρόσκληση για κάποιο δείπνο με συναδέλφους και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί μόλις είχα αγοράσει ένα υπέροχο μεταξωτό φόρεμα, μαύρο με άσπρα πουά. Ήταν πολύ εφαρμοστό και για να το φορέσω έπρεπε να ανοίξω και μετά βέβαια να ανεβάσω ένα φερμουάρ που κάλυπτε όλη την πλάτη μέχρι τη μέση. Το φόρεσα βέβαια με καμάρι και φεύγοντας πέρασα από την μητέρα μου, που έμενε στο ισόγειο, για να μου κλείσει το φερμουάρ, γιατί τόσο οι αγκώνες μου όσο και τα δάκτυλά μου ήταν πρησμένα και δύσκαμπτα και αδυνατούσα να το κλείσω μόνη μου. Επιστρέφοντας αργά το βράδυ διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε κανείς ξύπνιος να με βοηθήσει να βγάλω το όμορφο μεταξωτό μου φόρεμα! Περιττό να σας πω ότι κοιμήθηκα φορώντας το όμορφο μεταξωτό πουά μου φόρεμα. Δεν το έχω ξαναφορέσει από τότε!"
Αυτές είναι μερικές από τις συχνές ιστορίες γυναικών που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές δυσκολίες, ζώντας με κάποιο ρευματικό νόσημα. Αναφέρομαι σε αυτές τις δυσκολίες όμως, βλέποντάς τες από μια διαφορετική οπτική· την οπτική της Γυναίκας που συχνά αυτή την πλευρά της την βάζει σε δεύτερη μοίρα, αφού δεν τολμά να την συζητήσει ούτε με τους ανθρώπους στο οικογενειακό της περιβάλλον αλλά ούτε και με τον γιατρό της.
"Έχουμε τόσο σοβαρά πράγματα να αντιμετωπίσουμε που αυτά που μου λες τώρα είναι "ραπανάκι για την όρεξη!” "
Όμως αυτό είναι που κάνει την ζωή πιο ωραία…το ραπανάκι!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
