istock
Τη Νένα Ανεστοπούλου (@nenafitness) τη γνώρισα πριν από μερικά χρόνια στο γυμναστήριο που πήγαινα. Ήταν γυμνάστρια και αθλήτρια του bodybuilding και από τις trainers που προτιμούσα, όχι μόνο για το πρόγραμμα που έκανε, αλλά και για τη θετική της ενέργεια που με παρακινούσε να προσπαθήσω κάθε φορά λίγο περισσότερο.
Όταν έμαθα μέσα από τις αναρτήσεις της στο Facebook ότι νοσεί από καρκίνο, παρακολουθούσα τον τρόπο που το διαχειρίζεται. Τη δύναμη, την αποφασιστικότητα αλλά και την ειλικρίνεια με την οποία μοιράζεται αυτά που ζει με τους διαδικτυακούς της φίλους. Έτσι, της ζήτησα αν θέλει να μοιραστεί με έναν ευρύτερο κύκλο την ιστορία της μέσα από το Shape.gr. Η απάντησή της ήταν θετική και αυτή εδώ είναι η ιστορία της Νένας, με τα δικά της λόγια.
"Είναι πολλές οι μέρες που προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου στο χαρτί, με σκοπό να πω την ιστορία μου. Κάποιες φορές έβρισκα την κατάλληλη αρχή, στη συνέχεια όμως… χάος. Σκέψεων και συναισθημάτων. Δεν ήταν ο φόβος της έκθεσης. Ήταν η αμφιβολία μήπως δεν μπορέσω να εκφράσω όλα όσα έχω βιώσει και νοιώσει, γράφοντας.
Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω, έτσι απλά.
Ονομάζομαι Νένα. Το επάγγελμά μου είναι γυμνάστρια. Παθιασμένη με τη δουλειά μου. Από το γυμνάσιο ήξερα ότι ήθελα να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία (έτσι λεγόταν τότε). Από μικρή στον αθλητισμό. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα με τη σωματική διάπλαση (bodybuilding) ως αγωνιστική αθλήτρια.
Τον Αύγουστο του 2022 διαγνώστηκα με καρκίνο. Νωρίτερα είχα νοσήσει από covid, με αποτέλεσμα κάποια συμπτώματα που είχα να τα παραβλέψω, αποδίδοντάς τα στα μεθεόρτια του covid.
Ο γιατρός, τον οποίο επισκέφθηκα για να μου γράψει εξετάσεις, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά και με πήγε ο ίδιος στον ογκολόγο. Ο χρόνος στη συνέχεια κύλησε με κινηματογραφική ταχύτητα. Σε δύο μέρες μπήκα στο νοσοκομείο και σε τρεις ημέρες από την ημέρα που έκανα εισαγωγή ξεκίνησα χημειοθεραπείες.
Ήταν Παρασκευή 16 Αυγούστου, πρωί, κατά τις 9 η ώρα. Μπήκε ο γιατρός στο δωμάτιο μου, δωμάτιο 501, έβαλε την καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και μου είπε: "Ελενάκι, η βιοψία ήταν θετική. Σε μία ώρα ξεκινάμε χημειοθεραπεία".
Η απάντησή μου ήταν μονολεκτική: "Πάμε".
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ερμηνεύσω εκείνη την αντίδραση. Δεν φοβήθηκα. Δεν απογοητεύτηκα. Δεν με πήρε από κάτω. Δεν παραπονέθηκα. Δεν αναρωτήθηκα, γιατί σε μένα.
Δεν είχα βγει από τον εαυτό μου, ούτε νόμιζα ότι συνέβαινε σε κάποιον άλλον.
Απλά αντέδρασα ως αθλήτρια - αυτός ήταν και ένας βασικός λόγος που έκανα στην αρχή την αναφορά στα περί αθλητισμού.
Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών μου για να μπορέσω να γίνω καλά. Ήμουν μαθημένη στην πειθαρχία, στο πρόγραμμα. Είχα εκπαιδευτεί μέσω του αθλητισμού στο να μπορώ να μένω στο πλάνο και να συνεχίζω να προσπαθώ κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Ο γιατρός μου ήταν ο coach κι εγώ παρέμενα η αθλήτρια. Αυτή τη φορά όμως αθλήτρια της ζωής.
Ξεκίνησα χημειοθεραπείες σε εβδομαδιαία βάση, νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο. Η κατάσταση μου ήταν κρίσιμη και ο οργανισμός μου δεν αντέδρασε αμέσως. Οι εξετάσεις μου δεν ήταν καλές.
Η ζωή μου βρισκόταν σε κίνδυνο. Η ψυχολογία μου παρέμενε πολύ καλή. Έκανα γυμναστική ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κουνώντας χέρια ή πόδια... ότι μπορούσα τέλος πάντων. Θυμάμαι, προσπαθούσα μόνη μου να στηριχτώ για να σηκωθώ ή να γυρίσω πλευρό.
Μετά την τρίτη χημειοθεραπεία οι εξετάσεις μου άρχισαν να βελτιώνονται. "Άναψε μία λαμπάδα μέχρι το μπόι σου", μου είπε ο coach - γιατρός. Μετά από 25 ολόκληρες μέρες μου δώσανε εξιτήριο. Την είχα γλυτώσει σε πρώτη φάση.
Γύρισα σπίτι 20 κιλά μείον, σκελετός. Με μηδέν μυική μάζα. Χωρίς δυνάμεις να κατέβω ούτε ΕΝΑ σκαλί - δεν συζητάω να ανέβω.
Η περίοδος της επιστροφής στο σπίτι ήταν η πιο δύσκολη για μένα. Ήταν η πραγματική ζωή, εκτός της ασφάλειας του νοσοκομείου, με συνθήκες που μου ήταν άγνωστες και για να πω την αλήθεια όχι τόσο αρεστές. Βλέπετε πριν αρρωστήσω, ήμουνα σε περίοδο προετοιμασίας για να συμμετάσχω σε αγώνες bodybuilding τον Οκτώβριο-Νοέμβριο. Περίμενα αυτούς τους αγώνες με πολλή προσμονή και ενθουσιασμό. Ήταν μετά από μία μακρά περίοδο εκτός αγωνιστικής δραστηριότητας λόγω covid, ήμουνα στην καλύτερη κατάσταση μου και σκόπευα να κάνω την καλύτερή μου "τελευταία" εμφάνιση. Κάποιος εκεί ψηλά "γέλαγε".
Εκείνη την περίοδο μπήκε στη ζωή μου η έννοια "πριν" και "μετά".
Πριν μπορούσα να κάνω τα πάντα με το αθλητικό μου σώμα. Ένοιωθα παντοδύναμη και πολύ τυχερή που σε ηλικία άνω των 50 δούλευα πολλές ώρες, έκανα προπόνηση, δεν είχα σοβαρούς τραυματισμούς, ήμουνα αποδοτική και προσηλωμένη στους στόχους μου.
Μετά έπρεπε καταρχήν να αποδεχτώ τη νέα μου οντότητα. Τη νέα μου εικόνα. Τις νέες μου περιορισμένες δυνατότητες. Τις σωματικές μου αδυναμίες.
Έπρεπε να αποδεχτώ τις απώλειές μου. Δεν μπορούσα να δουλέψω. Δεν ήμουνα υγιής. Ανήκα πλέον σε μία ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων. Ήμουνα καρκινοπαθής.
Δεν σκέφτεσαι ποτέ στη ζωή σου ότι θα έρθεις αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα. Το ακούς γύρω σου αλλά δεν φαντάζεσαι ότι θα ανήκεις κάποια στιγμή στη ζωή σου στην ομάδα των καρκινοπαθών. Μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι η ζωή είναι δεδομένη. Δεν μας διδάσκει κανείς ότι το μόνο βέβαιο σε αυτή τη ζωή είναι οι αλλαγές.
Στις δυσκολίες που φέρνουν οι αλλαγές, χρειαζόμαστε ένα δίχτυ σωτηρίας. Φαντάσου κάτι σαν αυτό που έχουν οι ακροβάτες στο τσίρκο. Να μπορέσει να σε σώσει, όταν θα πέσεις.
Το δικό μου δίχτυ ήταν και πάλι η γυμναστική. Τρεις μήνες αφού βγήκα από το νοσοκομείο ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμναστήριο, δειλά δειλά και με μεγάλη ανασφάλεια για το αν μπορώ, τι μπορώ να κάνω και το πώς φαίνεται το αδύνατο και αδύναμο σώμα μου. Αυτή η αίσθηση όμως της νίκης κάθε φορά που έκανα ένα λεπτό παραπάνω στο διάδρομο ή ακόμα μία επανάληψη στα βάρη, ήταν αυτό που όχι μόνο μου είχε λείψει (και ως αθλήτρια και ως προπονήτρια για τους ασκούμενους μου), αλλά με έκανε να νοιώθω δυνατή, ότι μπορώ να τα καταφέρω με τις δυσκολίες της αρρώστιας μου.
Έτσι ξεκίνησα να μελετάω το θέμα άσκηση και καρκίνος, να διαβάζω και να παρακολουθώ ομιλίες και να μιλάω κι εγώ η ίδια σε δημόσιες ομιλίες για το θέμα αυτό. Ανοίχτηκε ένα καινούριο πεδίο μπροστά μου, μέσα από το οποίο μπορούν να βοηθηθούν και άλλοι ογκολογικοί ασθενείς, ώστε να παραμείνουν λειτουργικοί και να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους στη διάρκεια της ασθένειας τους.
Στην αγωνιστική μου πορεία θεωρώ ότι έχει μπει μία τελεία - σχεδόν σίγουρα και μία παύλα. Στην επαγγελματική μου ο δρόμος είναι στρωμένος με όμορφα νέα πράγματα που έχουν να κάνουν με όλα όσα έχω βιώσει μέχρι σήμερα.
Δεν θα απαντήσω στο ερώτημα αν αισθάνομαι τυχερή ή άτυχη. Είμαι εδώ ΖΩΝΤΑΝΗ.
Κάποιος γνωστός μου είπε "μην παλέψεις με τον καρκίνο. Βάδισε μαζί του παράλληλα και να σκέφτεσαι τον εαυτό σου εκεί που εσύ θέλεις να τον οδηγήσεις". Ακολούθησα τη συμβουλή του από την πρώτη στιγμή. Με χάνω, με βρίσκω, με απορρίπτω, με επαινώ... έμαθα να με φροντίζω.
Ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας που διαβάζετε σήμερα; Δεν γνωρίζω. Φυσικά και φοβάμαι την αβεβαιότητα.
Είπαμε όμως... η ζωή δεν έχει δεδομένα. Οπότε ο φόβος μου δίνει τη δύναμη να μην αφήσω να πάει κανένα λεπτό χαμένο από το κάθε τώρα που έχω να ζήσω.
Θα τα ξαναπούμε..."
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
