Η λαδομακαρονάδα του καλοκαιριού: με ωμή ντομάτα, σκόρδο και φέτα βαρέλι

Ιδανική για τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού από τον Άγγελο Ρέντουλα.

iStock

Τα φαγητά είναι τρομερά μνημόσυνα και δεν νοείται καλοκαίρι στην Ύδρα χωρίς την εθιμοτυπική σπαγγετάδα, την αγαπημένη του καπετάνιου, γράφει ο Άγγελος Ρέντουλας, ο αρχισυντάκτης του Γαστρονόμου και των γαστρονομικών εκδόσεων της Καθημερινής.

Η φετινή, ελάχιστα παραλλαγμένη εκδοχή που μοιράζεται μαζί μας μέσα από ένα post στον προσωπικό λογαριασμό του στο instagram (angelosrentoulas) είναι η εξής: μπόλικο λάδι σε μια γαβάθα του σερβιρίσματος με δύο ψιλές σκελίδες σκόρδο τριμμένες. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τα βήματα που ακολουθεί.

Χοντροτρίβουμε στον ρεντέ 4-5 μέτριες ντομάτες, με τα σπόρια και τα ζουμιά τους (τις φλούδες ο Άγγελος τις κρατάει για να τις βάλει ως υπόστρωμα σε κανένα φαγητό ταψιού).
Ρίχνουμε την τριμμένη ντομάτα στο γαβάθι μαζί με αφράτο αλάτι.
Βράζουμε σπαγγετίνη νο. 11 για 4-5 λεπτά (δεν θέλει παραπάνω). Σουρώνουμε και τα ρίχνουμε καυτά στην ωμή σάλτσα. Ανακατεύουμε με δύο πιρούνια.
Στο τέλος, χιονίζουμε την κορυφή, αν θέλουμε, με λίγη φέτα σκληρή βαρελίσια, χοντροτριμμένη. Ούτε μυρωδικά, ούτε πιπέρια, ούτε τίποτα άλλο. Πιπέρια και βότανα έχουν η φέτα και το ελαιόλαδο, δεν θέλουν άλλα.

Η μακαρονάδα πρέπει να είναι ζουμερή, δηλώνει ο Άγγελος. Το ζεστό μακαρόνι πίνει λίγο τα ζουμιά, τα υπόλοιπα τα ρουφάμε γέρνοντας στο τέλος τα βαθιά πιάτα στο στόμα.

Η γεύση της γλυκόξινης ωμής ντομάτας ενωμένη σε μια μπουκιά μακαρόνια με το ελαιόλαδο επιδιορθώνει το θυμικό. Και παρακινεί σε στοχασμό: το ελαιόλαδο, το πιο σπουδαίο από τα αρτύματα. Γεμάτο, πολύπλοκο, έμφορτο γεύσεων και αρωμάτων, θρεπτικό, ωφέλιμο, ασπίδα. Αναστατώνει σαλάτες, φρεσκάρει τα μαγειρευτά, φιλοδωρώντας τη γλώσσα με αυτό το ξάφνιασμα, προσθέτει στις τροφές το πικάντικο, το πικρούτσικο, το φρουτώδες του, τα πιπέρια του, τα χόρτα, τις μυρωδιές που κουβαλάει. Παρότι ισχυρό γευστικά, αναδεικνύει, δεν καπελώνει. Δεν στρογγυλεύει, αντιθέτως κάνει πιο αιχμηρές τις γεύσεις. Ο αείμνηστος Μπουλιάνι έλεγε πως το ελαιόλαδο ανεβάζει τη δριμύτητα του φαγητού και συγχρόνως την ικανότητα του ουρανίσκου να ανιχνεύει γεύσεις και αρώματα.

Τώρα που μοιάζει να είναι ζητούμενο η τοπική, η με λίγα και καλά υλικά συνταγμένη μαγειρική, τώρα που αρχίσαμε να εκτιμάμε (λέμε τώρα) το "αυθεντικό" φαγητό των προγόνων μας και να ψαύουμε τη χωριάτικη διατροφική μας παράδοση, το καλό, το επώνυμο ελληνικό ελαιόλαδο πρέπει να έχει ρόλο πρωταγωνιστικό στο ντόπιο τραπέζι.

Λοιπόν μια μπουκιά ακόμη, στο ίδιο τραπέζι, εις μνήμην.