Φωτογραφίες: Higher than Everest
«Η πρώτη Ελληνίδα που προσπάθησε να ανέβει στο Έβερεστ», όπως θα δεις να την αναφέρουν στο διαδίκτυο, είναι η Κική Τσακαλδήμη, η οποία πριν από περίπου 4 μήνες επιχείρησε να αγγίξει την κορυφή του κόσμου, φτάνοντας μέχρι τα 8.250 μέτρα - δηλαδή, 600 μέτρα κάτω από την κορυφή.
Αν και δεν ολοκλήρωσε την προσπάθεια της εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών, στα δικά μου μάτια η Κική τα κατάφερε γιατί, όπως είπε και η ίδια, «οι σπουδαιότερες αναβάσεις είναι εκείνες που δεν σε φέρνουν κυριολεκτικά στην κορυφή γιατί σου μαθαίνουν περισσότερα από αυτές που απλά έφτασες στην κορυφή».
Στο προσωπικό της blog, Higher than Everest, αφηγείται κάθε στιγμή της ανάβασης της και παρακάτω απαντά στις δικές μας ερωτήσεις - ναι, ήταν πολλές.
Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να ξεκινήσει ορειβασία; Υπάρχουν «βήματα» που πρέπει να ακολουθήσει;
Αν κάποιος «φλερτάρει» με την ιδέα της ορειβασίας το πρώτο βήμα για μένα είναι να παρακολουθήσει κάποια μαθήματα ορειβασίας στον πλησιέστερο ορειβατικό σύλλογο. Η ασφάλεια προέχει στα βουνά και μόνο η γνώση και η εμπειρία μπορούν να τη διασφαλίσουν.
Αφού ολοκληρώσει έναν κύκλο μαθημάτων θα μπορεί σιγά σιγά να κάνει εξορμήσεις στη φύση με φίλους και να μυηθεί στον μαγικό κόσμο των βουνών. Κι αν πράγματι του ταιριάζει η συγκεκριμένη ενασχόληση μπορεί να ορειβατεί πιο εντατικά και να ανεβάσει το επίπεδο δυσκολίας - πάντα με γνώμονα την ασφάλεια.
Tι περιλάμβανε η προπόνηση που έκανες στο πλαίσιο της προετοιμασίας σου για την ανάβαση στο Έβερεστ;
Η καλύτερη προετοιμασια στην ορειβασία γίνεται απλά... ορειβατώντας! Λόγω του ότι δεν είχα καμία επαφή με το σπορ έπρεπε από κάπου να μάθω τα βασικά. Έτσι έγινα μέλος του Ε.Ο.Σ.Κομοτηνής και ολοκλήρωσα με επιτυχία τις σχολές αναρρίχησης και χειμερινού βουνου, Α' επιπέδου, με εκπαιδευτή τον Αρχοντή Εξακοίδη. Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκα από τον Satyabrata Dam (Satya) σε χειμερινές συνθήκες στα βουνά της Ελλάδας, τον Βαλκανίων, στον Καύκασο της Γεωργίας, αλλά και στους παγετώνες της Νορβηγίας. Λίγους μήνες πριν την αναχώρηση μου για το Νεπάλ πήγαμε στην Λατινική Αμερική, στο Εκουαδόρ, όπου ανέβηκα σε βουνά άνω των 6.300μ.
Το δεύτερο στοιχείο της εκπαίδευσης είχε να κάνει με την φυσική μου κατάσταση η οποία βρισκόταν ήδη σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ωστόσο, για την ανάβαση στο Έβερεστ αυτό δεν είναι αρκετό, αφού έπρεπε να φτάσω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου. Αυτό ήταν μια επίπονη διαδικασία αλλα και περίπλοκη λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου. Μην ξεχνάς ότι παράλληλα έπρεπε να πηγαίνω στη δουλειά μου. Καθημερινά έκανα πολλά χιλιόμετρα με βαρύ σακίδιο στην πλάτη μου (20 kg), έτρεχα μεγάλες αποστάσεις σε βουνό, έκανα συγκεκριμένο ασκησιολόγιο ενδυνάμωσης που μου έδωσε ο Satya, ενώ τα Σαββατοκύριακα βρισκόμουν σε κάποιο βουνό.
Ακολουθούσες ειδική διατροφή;
Η διατροφή έπαιξε σπουδαίο ρόλο αφού το σώμα μας λειτουργεί και αποδίδει τα μέγιστα μόνο όταν το φροντίζεις και του παρέχεις θρεπτικές τροφές. Είμαι χορτοφάγος, τρέφομαι μόνο με βιολογικά προϊόντα και πιστεύω πως οι τροφές πρέπει να καταναλώνονται στην απλούστερη μορφή τους, ακατέργαστες, ενώ είμαι οπαδός της ωμοφαγίας. Ένα μήνα πριν την αναχώρηση μου για το Έβερεστ ο Satya με συμβούλεψε να πάρω 4-5 κιλά, αφού κατά τη διάρκεια της ανάβασης μας στο Έβερεστ χάνουμε περίπου 6-7 κιλά, οπότε έπρεπε να έχω πάνω μου έξτρα λίπος. Όπως φαντάζεσαι, εκείνος ο μήνας είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί μπορούσα να φάω οτιδήποτε και σε όση ποσότητα ήθελα, χωρίς τύψεις.
Διάβασε τη συνέχεια στη σελίδα 2.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ορειβασία;
Η ορειβασία δεν υπήρχε στη ζωή μου μέχρι πριν από 2 1/2 χρόνια. Η γνωριμία μου με τον Satya έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αφού εμπνεύστηκα από τη ζωή του. Ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο και η ορειβασία ήταν το ιδανικό «εργαλείο», ενώ παράλληλα με βοήθησε να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Η ορειβασία είναι για μένα τρόπος ζωής. Ό,τι μαθαίνω από τα βουνά το εφαρμόζω στην καθημερινότητα μου και έκτοτε είμαι πιο ευτυχισμένη.
Πόσο καθοριστικός ήταν ο ρόλος του μέντορα σου Satyabrata Dam, ενός από τους πιο γνωστούς Ινδούς ορειβάτες; Πώς γνωριστήκατε;
Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, ίσως, να μην είχα βρεθεί ποτέ στο Έβερεστ. Πριν τον γνωρίσω ήμουν σαν ένα καράβι χαμένο στον ωκεανό. Όμως, μια μέρα είδα στο βάθος το φως του και βρήκα τη δική μου στεριά. Μου έδωσε φως και είδα καινούργιες προοπτικές στη ζωή μου. Μου έδειξε πώς να μη φοβάμαι και πώς να τολμώ να ακολουθώ τα όνειρα μου, όσο μεγάλα κι αν είναι, ακόμη και όταν κανένας δεν πιστεύει σε μένα. Αρκεί να πιστεύω εγω σε μένα.
Τον γνώρισα το 2014 σε ένα συνέδριο, το TEDxThessaloniki, στο οποίο ήταν ομιλητής και μιλούσε για το πώς τα βουνά τού έμαθαν να ακολουθεί τα όνειρα του. Εκείνο το βράδυ τα λόγια του ήταν σαν σφαλιάρα στο πρόσωπο μου που με ξύπνησαν από τον λήθαργο των τελευταίων 37 ετών. Μια φράση λέει, πως ο δάσκαλος έρχεται όταν ο μαθητής είναι έτοιμος. Εκείνη τη μέρα έγινα μια άλλη Κική. Ήμουν πια έτοιμη να ξεκινήσω το μεγάλο μου ταξίδι.
Και το ταξίδι ξεκινά... Φοβάσαι;
Γενικά δεν έχω φοβίες. Είμαι τολμηρή, όμως θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν με τρομάζει τίποτα. Φυσικά και φοβήθηκα αρκετές φορές, αλλά ακόμη κι όταν φοβάμαι δεν σταματάω. Τον αντιμετωπίζω. Και για να είμαι ειλικρινής, πιο πολύ φοβήθηκα όταν αποφάσισα να αφήσω την ασφάλεια του καναπέ μου και να βγω εκεί έξω να κυνηγήσω τα όνειρα μου παρά όταν ήμουν στο βουνό. Αυτό με τρομάζει ακόμη και τώρα αλλά δεν το βάζω κάτω. Το αντιμετωπίζω κατάματα και προχωρώ.
Στα πρακτικά ζητήματα, τι περιλαμβάνει η διαδικασία του «εγκλιματισμού»;
Από τη στιγμή που ξεπερνάς τα 3.500μ. ξεκινά ουσιαστικά η διαδικασία του εγκλιματισμού. Αρχίζουμε με την πεζοπορία από τη Λούκλα προς την κατασκήνωση βάσης του Έβερεστ (EBC, 5.400μ) η οποία διαρκεί ιδανικά 9-10 μέρες. Είναι σημαντικό να ανεβαίνεις ψηλότερα με αργό ρυθμό και γι'αυτό κάνουμε πολλές διανυκτερεύσεις στα χωριά που βρίσκουμε στη διαδρομή προς το ΕBC, κερδίζοντας σταδιακά υψόμετρο. Αφού φτάσουμε στο EBC και ξεκουραστούμε 1-2 μέρες ξεκινάει η ανάβαση προς τις προωθημένες κατασκηνώσεις, C1,C2,C3 και C4.
Αρχικά, διασχίσαμε τον παγετώνα Kombu και φτάσαμε τα 5.900μ., λίγο πριν την κατασκήνωση 1(C1), επιστρέφοντας αμέσως στο EBC. Ξεκουραστήκαμε 1 μέρα και επαναλάβαμε την ίδια διαδικασία, αυτή τη φορά μέχρι το C1 (6.100μ.).
Η επόμενη ανάβαση περιλάμβανε και διανυκτέρευση 3 βραδιών στο C2. Έτσι μετά από μερικές μέρες αναμονής στο EBC ανεβήκαμε απ' ευθείας στο C2 (64.00μ.) και διανυκτερεύσαμε. Εκείνη η μέρα ήταν μια από τις πιο κουραστικές μέρες τις αποστολής, αφού χρειαστήκαμε περίπου 11 ώρες για να φτάσουμε στο C2, με αντίξοες συνθήκες. Την επόμενη μέρα απλώς μείναμε στο C2, ώστε να συνηθίσει ο οργανισμός μας στο ακόμη λιγότερο οξυγόνο και το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για το C3 (7.100μ.). Οι αναβάσεις ήταν απαιτητικές και η κούραση ήταν εμφανής. Μετά το C3 επιστρέψαμε την ίδια μέρα στο C2 για διανυκτέρευση και την επόμενη μέρα γυρίσαμε απευθείας στο EBC.
Τώρα πια ήμασταν έτοιμοι για την τελική προσπάθεια. Περιμέναμε στο EBC να τοποθετηθούν και τα τελευταία σκοινιά προς την κορυφή και φυσικά το πολυπόθητο «παράθυρο» καλού καιρού.
Ποια είναι η «ζώνη θανάτου» και πώς αισθάνθηκε η Κική όταν βρέθηκε εκεί; Διάβασε τη συνέχεια στη σελίδα 3.
H «ζώνη θανάτου» με τις απόκοσμες συνθήκες της (ανέμοι με 110χλμ/ώρα και θερμοκρασία στους -60C) επιβεβαιώνει πως, ίσως, κάποια μέρη του πλανήτη δεν προορίζονται για τους ανθρώπους; Πώς αισθάνθηκες όταν βρέθηκες εκεί;
Η ζώνη θανάτου είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα της. Είναι μια περιοχή όπου το σώμα μας αργοπεθαίνει. Ένιωθα το κορμί μου να μου φωναζει «κατέβα κάτω τώρα!».
Είναι τόσο εχθρικά που νιώθεις σαν να είσαι στο διάστημα. Και φυσικά νιώθεις απόλυτα μόνος. Είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου. Εκεί πάνω κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει ουσιαστικά. Πολλές φορές ακόμη και ο ίδιος σου ο εαυτός σε ξεγελά και το μυαλό παίζει παιχνίδια μαζί σου. Χάνεσαι, έχεις παραισθήσεις και μπορείς εύκολα να ξεγελαστείς. Κάποιοι ορειβάτες απο την υποξία νομίζουν πως καίγονται από τη ζέστη - ενώ συμβαίνει το αντίθετο - και αρχίζουν να βγάζουν την προστατευτική στολή. Ο θάνατος από υποθερμία έρχεται άμεσα. Κάπως έτσι γίνονται και τα περισσότερα δυστυχήματα εκεί πάνω. Είναι παρανοϊκό το ότι δίνουμε σχεδόν τα πάντα για να βρεθούμε εκεί ψηλά, αν και φυσιολογικά αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Είναι, όμως, και στη φύση μας, η πρόκληση και η περιέργεια. Δεν είναι, όμως, για όλους.
Εφόσον, όπως φαίνεται, το βουνό και οι καιρικές συνθήκες έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο, τελικά, η φύση κατακτιέται; Υπάρχουν ορειβάτες που πιστεύουν ότι μπορούν να κατακτήσουν ένα βουνό;
Η φύση δεν κατακτιέται ποτέ. Απλά μας επιτρέπει να συνυπάρξουμε. Έχω ακούσει από σπουδαίους ανθρώπους, αλπινιστές, να μου λένε πως πριν ξεκινήσουν μια αναβαση «ζητούν» την άδεια από το βουνό να τους υποδεχτεί στην αγκαλιά του. Αυτό είναι σεβασμός προς τη φύση.
Δυστυχώς, υπάρχουν και ορειβάτες που η υπεροψία και ο εγωισμός τούς τυφλώνει και πιστεύουν ότι κατακτούν τα βουνά και τη φύση, αλλά δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα τους αλλάξει γνώμη.
«Παγωμένα σώματα πεταμένα τριγύρω σαν κουρέλια, χωρίς καμία ανθρώπινη αξιοπρέπεια» γράφεις στο blog σου, Higher than Everest. Στη θέα όλων αυτών που περιγράφεις πρόλαβες να σοκαριστείς, ενώ ανέβαινες;
Τα παγωμένα σώματα βρίσκονται όλα πάνω από τη ζώνη θανάτου. Όσο ανέβαινα δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο μυαλό μου εκτός από το να παραμείνω δυνατή, να κάνω άλλο ένα βήμα. Δεν υπήρχε περιθώριο για καμία άλλη σκέψη. Μόνο όταν βρέθηκα στη σχετική ασφάλεια του αντίσκηνου, στο C4, μπόρεσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε γύρω μου. Ήταν τραγικό. Αλλά ήμουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα και έτσι το διαχειρίστηκα καλά μέσα μου.
Εσύ σκέφτηκες το θάνατο;
Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Παρά τις αντιξοότητες, τις δυσκολίες, τις ακραίες καταστάσεις, την ανησυχία μη χάσω κάποιο από τα μέλη του σώματος μου από κρυοπαγήματα ή μη χτυπήσω ανεπανόρθωτα μετά από κάποια πτώση, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο θάνατος θα με βρει εκεί. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει τέτοιες σκέψεις.
Σίγουρα επηρεάστηκα από όλα όσα συνέβαιναν γύρω μου, αφού είδα νεκρούς ανθρώπους και έφαγα με κάποιον που την επόμενη μέρα απλά εξαφανίστηκε σε κάποιο ρήγμα. Ήμουν έτοιμη για όλα αυτά.
Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ο οδηγός μου, ο Satya, όταν του ζήτησα να με οδηγήσει στο Έβερεστ, ήταν αν ήμουν έτοιμη να πεθάνω. Ήμουν έτοιμη για τα πάντα, αν και φυσικά θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μην επιτρέψω κάτι τέτοιο.
Όλα αυτά που περιγράφεις στο blog σου με κάνουν να σκέφτομαι πως η ορειβασία προϋποθέτει την ομαδικότητα και την αλληλεπίδραση αλλά, τελικά, «στην κορυφή είσαι πάντα μόνος». Ισχύει;
Πιστεύω πολύ στην συνεργασία και στην αλληλοϋποστήριξη. Ειδικά σε μεγάλες ορειβατικές αποστολές είναι σχεδόν αδύνατη η ολοκλήρωση τους χωρίς τη συνεργασία και την υποστήριξη από μια μεγάλη και ικανή ομάδα. Σκέψου ότι πρέπει να κουβαλήσουμε τρόφιμα για 2 μήνες, ορειβατικό εξοπλισμό, καύσιμα για λιώσιμο πάγου και μαγείρεμα τροφής και, φυσικά, χρειάζεσαι την υποστήριξη του σχοινοσυντρόφου για την ασφάλεια σου κατά τη διάρκεια της αναρρίχησης.
Η κορυφή όμως είναι μοναχική. Και αυτό, όχι γιατί είσαι κυριολεκτικά μόνος, αλλά γιατί όλο το ταξίδι προς την κορυφή το κάνεις εσωτερικά μόνος. Η ορειβασία είναι κατά βάση μοναχικό άθλημα. Κάθε βήμα που κάνεις είναι και ένα βήμα πιο βαθιά στον εσωτερικό σου κόσμο. Είναι μια μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό και όχι με το βουνό. Είναι κάτι πολύ προσωπικό και εσωτερικό αυτό που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε εκεί ψηλά που ακόμη και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το περιγράψουμε. Παραμένει, ωστόσο, μοναδικό και αξίζει όλες τις θυσίες και το ρίσκο που παίρνουμε.
Τι κρύβει ο τίτλος του blog σου Higher than Everest; Υπάρχει κάτι «ψηλότερο» για σένα από τη Στέγη του Κόσμου;
Το Έβερεστ είναι συμβολισμός. Είναι το ψηλότερο σημείο της Γης. Πιστεύω, όμως, πως πάντα υπάρχει το λίγο παραπάνω και δεν πρέπει να βάζουμε «πατάρια» στα όνειρα μας.
Από την κορυφή του Έβερεστ βλέπεις τον κόσμο από ψηλά και συνειδητοποιείς πόσο υπέροχος είναι. Αντιλαμβάνεσαι πως αξίζει να τον εξερευνήσεις και να δημιουργήσεις νέες προοπτικές. Ψηλότερα από το Έβερεστ βρισκόμαστε όλοι εμείς που φτάνουμε στην κορυφή του. Ο καθένας του δικού του Έβερεστ.
Δεν είχα καμία σχέση με την ορειβασία, όμως μέσα σε δυο χρόνια βρέθηκα στο ψηλότερο βουνό της Γης. Τώρα προχωρώ με υψηλότερους στόχους, τους οποίους θα μοιράζομαι μέσα από το site μου Higher than Everest.
Η ανάβαση στο Everest ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σου;
Η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου δεν έχει έρθει ακόμη. Ζω νιώθοντας πως η αυριανή μέρα θα είναι ακόμα σπουδαιότερη και πορεύομαι με αισιοδοξία και αγάπη για τη ζωή.
Πώς μοιάζει ο κόσμος στα 8.250μ.;
Απόκοσμος, αφιλόξενος και δυσάρεστος. Είναι, στ'αλήθεια τρομακτικός και κυριολεκτικά θανατηφόρος. Σε σκοτώνει σιγά σιγά. Μόνο που για κάποιο μυστήριο λόγο σε κάνει να θες να βρεθείς εκεί έστω και για λίγο. Ίσως είναι η περιέργεια, ίσως το συναίσθημα της ικανοποίησης πως ναι...τα κατάφερες. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να ξανά πάμε εκεί, αλλά από εκεί ψηλά ο κόσμος κάτω φαίνεται απλός και προκλητικά δελεαστικός για να τον εξερευνήσεις. Όλα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Κατανοείς τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
