-
Αν
Όπως προοικονομεί και ο τίτλος έτσι και η ταινία, έτσι και ο έρωτας που εκτυλίσσεται είναι μία αδιάλειπτη αλληλουχία από αν... Σαν μινωικός λαβύρινθος, η ζωή μας τελικά είναι οι αποφάσεις μας. Τα ναι και τα όχι που έχουμε καταφέρει να ξεστομίσουμε, υποσυνείδητα ή μη. Κάθε απόφαση, οδηγεί και σε μία διαφορετική εξέλιξη. Τα ναι, και τα όχι σου, ακόμα και οι τυχαίες αποφάσεις, μπορεί να σε ορίσουν και να σε καθορίσουν για να επιτευχθεί το μοιραίο, το καρμικό, αυτό που έχει “γράψει” η ζωή για σένα, για να υπηρετηθεί ίσως “Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο”
-
Timing
Ο Παπακαλιάτης θέτει το θέμα του timing από την αρχή της ταινίας. Το σωστό timing ως μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις για τη σύναψη μιας ερωτικής σχέσης. Μία σχέση που είναι ιδανική τώρα, μπορεί μην ήταν πριν από δύο χρόνια. Οι προσωπικοί στόχοι, οι προσωπικές "βαλίτσες" που κουβαλάει ο καθένας από τις προηγούμενες σχέσεις, και τα “θέλω” που έχουν και οι δύο, μπορεί τελικά να σε φέρουν κοντά με τον άλλο ή να σε απομακρύνουν.
-
Γυναίκες Vs Γυναίκες
Υπάρχουν γυναίκες και γυναίκες. Γυναίκες που αφοσιώνονται, που ερωτεύονται, που κάνουν παιδιά, που μπορεί να παρατήσουν κάποια προσωπικά και επαγγελματικά όνειρα για να δοθούν σε έναν έρωτα, σε μια οικογένεια. Και οι άλλες γυναίκες που χρησιμοποιούν και χρησιμοποιούνται, που δεν ενδιαφέρονται αν θα απατήσουν, αν θα πληγώσουν, γυναίκες που –εύστοχα- δεν τις κρίνει η ταινία. Η ταινία απλά αναδεικνύει αυτή τη λεπτή απόχρωση της υπέρτατης δυστυχίας και της μη πληρότητας που βιώνουν (όπως στο ρόλο της Σολωμού μέσα από σχήματα Δευτέρα-Τετάρτη- Παρασκευή ερωμένη, Τρίτη-Πέμπτη- Σάββατο σύζυγος).
-
Η ερωτική πράξη
Μέσα από τις ερωτικές σκηνές του «Αν» ο Παπακαλιάτης αναγάγει το ζήτημα της σεξουαλικής χημείας ως έναν από τους θεμέλιους λίθους μίας σχέσης και μιας μεγάλης αγάπης. Η ερωτική πλευρά ενός ζευγαριού ως μία βασική δομική ύλη για την οικοδόμηση και τον ορισμό ενός σαρωτικού έρωτα.
-
Είδη αγάπης
Βλέποντας την ταινία θα καταλάβεις αυτό που κάποια στιγμή εξηγεί ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα (από την ομώνυμη αγαπημένη ταινία “Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα ”). Ότι υπάρχουν πολλά είδη αγάπης: Οι συμβατικές αγάπες, οι αδιάφορες, οι αγάπες της μίας βραδιάς αλλά υπάρχει και αυτή η μία αγάπη που σίγουρα όταν τη γνωρίσεις θα καταλάβεις ότι είναι ο ένας, ο μοναδικός και ο αναντικατάστατος. Ποτέ ξανά δεν θα είσαι ίδια. Η ζωή σου πλέον θα χωρίζεται σε δύο μεγάλα κεφάλαια: Η ζωή πριν τον γνωρίσεις, και η ζωή σου μετά από την εισβολή του.
-
Κάρμα
Είναι όλα προκαθορισμένα στη ζωή; Πόσο μπορούμε να παρέμβουμε στα γραμμένα; Είμαστε πιόνια μιας ανώτερης δύναμης; Ο Χ. Παπακαλιάτης σε αυτή του την ταινία, εμφανίζεται περισσότερο φαταλιστής από ποτέ. Και στις δύο εκδοχές, όποια απόφαση και αν πάρουν οι πρωταγωνιστές, αν είναι στο κισμέτ δύο ανθρώπων να βρεθούν, να γνωριστούν, αυτό θα συμβεί. Ακόμα και αν οι αποφάσεις σου θα σε απομακρύνουν από τη γνωριμία σας, αργά ή γρήγορα οι δρόμοι σας θα συναντηθούν.
-
Είμαστε οι συναντήσεις μας
Ο Παπακαλιάτης σε αυτό του το σενάριο, υπηρετεί με απόλυτη πιστότητα, αυτό που πραγματικά είναι σημαντικό στη ζωή: Οι καρμικές και μοιραίες συναντήσεις της ζωής. Οι καριέρες, τα όνειρα, οι φιλοδοξίες φέρουν τη βαρύτητα τους, αλλά ο έρωτας αναδεικνύεται ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Ο έρωτας ως έκρηξη μιας συμπαντικής συνωμοσίας, ικανής να φέρει δύο ανθρώπους κοντά. Που είτε καταλήξουν μαζί είτε όχι θα συνδέονται αέναα με γόρδιο δεσμό.
-
Κρίση
Πέρα από το ονειρικό κόσμο ενός παραμυθένιου έρωτα, ο Παπακαλιάτης πιο ώριμος πλέον, στην πρώτη του αυτή κινηματογραφική απόπειρα, φανερώνει και την πιο σκοτεινή πλευρά του έρωτα. Του έρωτα όχι στα χρόνια της χολέρας αλλά σε αυτά της κρίσης. Ο έρωτας σαν θύμα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, της δυσπραγίας, της στενότητας που σαν σαράκι τρώει από μέσα, ύπουλα, υποχθόνια και σιγά τις σχέσεις.
-
Χρόνος-φθορά
Ο χρόνος που μπορεί να τραυματίσει, να πληγώσει, και να τσακίσει- κάποιες φορές ανεπανόρθωτα- τον έρωτα. Ο Παπακαλιάτης αναδεικνύει το μέγιστο ζήτημα της φθοράς που προκαλεί ο χρόνος, η τριβή αλλά και η δημιουργία οικογένειας με τον ερχομό ενός παιδιού και όλα τα παρελκόμενα. Το πέρασμα του χρόνου που πολλές φορές δεν φέρνει την ενηλικίωση του έρωτα, αλλά τη συνήθεια, τη ρουτίνα, και την αποδόμηση του ερωτικού ενδιαφέροντος.
-
Οι έρωτες μέσα από τα βιώματα μας
Ο Παπακαλιάτης μέσω του εύστοχου ευρήματος του Αντωνάκη και της Ελενίτσας από το «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα», ανασύρει το θέμα της διαχρονικότητας του θέματος του έρωτα. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, έτσι και για πάντα ο έρωτας απασχολούσε, απασχολεί και θα απασχολεί το ανθρώπινο είδος. Ταυτόχρονα φανερώνει ότι ερωτευόμαστε με τον τρόπο που έχουμε δει τους άλλους να το χειρίζονται, με τον τρόπο που έχουμε εκπαιδευτεί να ερωτευόμαστε. Ερωτευόμαστε ίσως όπως έχουμε διδαχτεί από τα παραμύθια, όπως ερωτεύτηκαν οι γονείς μας ή οι οικείοι μας, όπως ο Αντωνάκης και η Ελενίτσα με τους οποίους μεγαλώσαμε. “Κοπιάρουμε” έτσι έστω και υποσυνείδητα συμπεριφορές, εγωισμούς και μανιέρες διαφωνίας.
-
Αντρική Ανασφάλεια
Ο Παπακαλιάτης υπογράφοντας και το σενάριο, παρότι άντρας υπογραμμίζει την αντρική ανασφάλεια ως βασική τροχοπέδη στις ανθρώπινες σχέσεις. Βλέπουμε τον Δημήτρη όταν γνωρίζει τη Χριστίνα να αδυνατεί να τη φλερτάρει και να χειριστεί το ερωτικό του ενδιαφέρον (γι΄αυτό και τον βάζει όταν τη φλερτάρει, να χρησιμοποιεί κλασικά αντρικά κλισέ για το βιολογικό ρολόι της γυναίκας, την ηλικία της, και τον διακαή πόθο ενός γάμου). Στη συνέχεια και παρότι την ερωτεύεται, εκπλήσσεται από την ανάγκη του να κοιμηθεί μαζί της, να παραδεχτεί τον έρωτα του, να δώσει το κλειδί του, μέχρι να φτάσει στο σημείο της συνειδητοποίησης και της πλήρης παράδοσης. Είναι αυτό που ο Καζαντζάκης αναφέρει στον Βίο και στην Πολιτεία του Ζορμπά: “Τώρα που δεν είσαι μπροστά μου και δεν βλέπεις τι έκφραση παίρνει το πρόσωπο μου και δεν κινδυνεύω να φανώ τρυφερός και γελοίος , σου λέω πως σ' αγαπώ πολύ.”
-
Απιστία
Μπορεί άραγε να απατήσεις τον άνθρωπό σου, ακόμα και αν έχεις υπάρξει ερωτευμένος; Είναι η μονογαμία εφικτή σε αυτόν τον κόσμο; Συγχωρείται η απιστία; Τι οδηγεί κάποιον στην απιστία; Ισχύει αυτό που ισχυρίζονται οι άντρες ότι για αυτούς η συνεύρεση με άλλη γυναίκα, μπορεί να μην σημαίνει απολύτως τίποτα; Είναι όλες οι απιστίες ίδιες; Φέρουν την ίδια βαρύτητα; Το μόνο σίγουρο, το μόνο που απαντάται και το μόνο που ξέρεις ίσως και εσύ από τις εμπειρίες σου είναι πως η αποκάλυψη της απιστίας φέρει τον πόνο που μπορεί να νιώσεις μετά από άγριο ξυλοδαρμό. Τον πόνο και την οδύνη της απόρριψης, της προδοσίας, της ισοπέδωσης, και ίσως υπό προϋποθέσεις τον πόνο της συγχώρεσης.
-
Παιχνίδια της μοίρας
Ένα από τα βασικά προσόντα του Παπακαλιάτη είναι η ικανότητα του να αφηγηθεί το παραμύθι. Και σαν γνήσιος παραμυθάς μεταφέρει επί οθόνης αυτό που ήδη μπορεί να σου έχει επιβεβαιώσει η ζωή. Πως τα ωραιότερα πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις. Εκεί που οι αντοχές σου σε έχουν εγκαταλείψει. Εκεί που η απογοήτευση έχει κατακλύσει το μυαλό και το σώμα σου. Εκεί που είσαι πεπεισμένη ότι μάλλον ο έρωτας δεν είναι το τυχερό σου λαχείο, εκεί που νομίζεις ότι όλες οι σχέσεις είναι τοξικές, και οι άνθρωποι ικανοί μόνο να σε κατασπαράξουν. Εκεί που είσαι σίγουρη ότι μόνη σου περνάς καλύτερα. Εκεί στην πιο “ακατάλληλη” στιγμή θα εισβάλλει ο φτερωτός έρωτας στη ζωή σου, ικανός να διαταράξει ισορροπίες, να αναποδογυρίσει κοσμοθεωρίες, να καταρρίψει στερεότυπα και σθεναρές σου αντιλήψεις. Τη στιγμή που θα νομίζεις ότι ελέγχεις τον εαυτό σου και τη ζωή σου, πως τα έχεις όλα “τακτοποιημένα”, θα έρθει και αν έχεις μάθει να δέχεσαι τα δώρα της ζωής, θα τον καλοδεχτείς και θα ανοίξεις διάπλατη την αγκαλιά σου.
-
Ο έρωτας ο Ένας και ο μοναδικός
Παρατηρώντας τους βασικούς ήρωες στο «Αν», τον Δημήτρη και τη Χριστίνα, θα δεις κάτι που αν είσαι τυχερή μπορεί και να το έχεις ήδη βιώσει ή να το βιώσεις στην επόμενη στροφή. Πως σε έναν μεγάλο έρωτα όλα προκύπτουν αβίαστα. Τα σώματα έτσι απλά, “κουμπώνουν”. Το χαμόγελο σου θα σχηματίζεται αναίτια. Η μυρωδιά του θα σου ταιριάζει απόλυτα και θα σε αναστατώνει. Θα σου πηγαίνει ο τόνος της φωνής του. Η αφή του θα φαντάζει γνώριμη. Θα σε πλημμυρίζει το συναίσθημα ότι τον ξέρεις από πάντα. Ο χρόνος μακριά του θα φαντάζει βαρετός, άχρηστος και ατελείωτος. Η αγκαλιά του θα είναι το πιο γνώριμο σου καταφύγιο. Οι ερωτικές σας στιγμές, θα είναι το μόνο για το οποίο αξίζει να ζεις. Είναι αυτός ο έρωτας ο σαρωτικός, ο Αναντικατάστατος. Είναι αυτό που εύστοχα είχε πει ο Έντγκαρ Άλαν Πόε για την ανθρώπινη αγάπη: “Μας δίνει στη Γη αυτό που περιμένουμε στον Ουρανό.”
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
