Η σούπερ αθλήτρια, που κατέβηκε στις Σπέτσες και χάρισε στη #ShapeTeam τα περισσότερα μετάλλια, η Κατερίνα Σάπαρη, πρωταθλήτρια τριάθλου, aquathlon και aquabike, μάς απέδειξε μέσω του χαρακτήρα της ότι είναι ένα πραγματικά "χρυσό" κορίτσι.
Κατερίνα, έτρεξες με τη #ShapeΤeam στο Spetses Mini Marathon και διακρίθηκες με τον τίτλο Ultra SMM (τον 8ο κατά σειρά στην προσωπική σου συλλογή!), τη 2η θέση στα 3 χλμ. κολύμβησης ανοιχτής θαλάσσης (OWS) και την 1η στα 10 χλμ. τρέξιμο στις γυναίκες ηλικιακής κατηγορίας 30-39 ετών. Μετά από τόσα μετάλλια και διακρίσεις που έχεις κατακτήσει στην πορεία σου, τι έρχονται να προσθέσουν για σένα αυτά τα έπαθλα;
Πολλά, για την παρούσα βεβαίως χρονική στιγμή και φάση ζωής. Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι μπροστά στις πανελλήνιες ή στις διεθνείς διακρίσεις ένας τοπικός αγώνας –όσο μεγάλος και σπουδαίος κι αν είναι– δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αξία ή βαρύτητα. Όμως, η χαρά της συμμετοχής και ακόμα περισσότερο η χαρά της νίκης δεν κρίνονται απαραίτητα από τον τίτλο του αγώνα, αλλά πρωτίστως από την προσπάθεια που έχεις καταβάλει για να φτάσεις μέχρι εκεί, τις δυσκολίες που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις, τις μικρές καθημερινές νίκες και βέβαια από τον τρόπο που αγωνίστηκες μέσα σε αυτόν καθαυτόν τον αγώνα. Επομένως, είναι κατά κάποιον τρόπο η επιβράβευση μιας καθημερινής προσπάθειας και επιμονής και συγχρόνως η αφορμή για να θέσεις τον επόμενο στόχο.
Μέσα από τα social media ευχαρίστησες τον σύζυγό σου, Βασίλη, που ήταν εκεί "σε κάθε βήμα, σε κάθε προσπάθεια, σε κάθε τερματισμό". Πόσο σημαντικό είναι για μια γυναίκα να έχει ένα δυνατό support από τον σύντροφό της;
Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση, γιατί γενικά είμαι εξαιρετικά επιλεκτική με τα στοιχεία εκείνα της προσωπικής μου ζωής που εκθέτω στα SoMe. Ωστόσο, στην προκειμένη ο Βασίλης δεν ήταν "φυσικά" παρών στον αγώνα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά ήταν διαρκώς στο τηλέφωνο για να μαθαίνει τα αποτελέσματα της κάθε κούρσας, να ακούει τις αγωνίες μου και να με εμψυχώνει. Θα έλεγε κανείς ότι είναι αυτονόητη η υποστήριξη μεταξύ συντρόφων – και θα έπρεπε πράγματι να είναι. Όμως, αυτό δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία της.
Απεναντίας, όσο σημαντικό είναι να σε υποστηρίζει ο άνθρωπός σου, άλλο τόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζεις κι εσύ τη συνεισφορά του και να του το εκφράζεις. Πέρα από σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς κ.λπ., με τον άνθρωπο αυτό είσαι πρωτίστως ομάδα. Αγωνίζεσαι για εκείνον και τους στόχους του, όπως κάνει κι εκείνος για τους δικούς σου. Είναι υπέροχο, αν το σκεφτείς, να προσπαθείς για τους στόχους και τα όνειρα κάποιου άλλου σαν να ήταν δικά σου. Όπως εξίσου μαγικό είναι να ξέρεις ότι κάποιος πιστεύει στις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου όσο κι εσύ ή και περισσότερο.
Είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να προσπαθήσεις. Είναι μια μικρή έξτρα δύναμη που σε "μπουστάρει" όταν αισθάνεσαι πιο ευάλωτη, πιο κουρασμένη ή πιο πελαγωμένη προσπαθώντας να συνδυάσεις ρόλους και υποχρεώσεις που φαντάζουν –ή και είναι καμία φορά– ασυμβίβαστες. Το θεωρώ, λοιπόν, σπουδαίο να έχεις δυνατό support crew, όπως συνηθίζουμε οι τριαθλητές να το αποκαλούμε, και σε καμία περίπτωση δεδομένο ή αυτονόητο.
Έχεις σπουδάσει στον κλάδο των ΜΜΕ με μεταπτυχιακό στο Arts Management. Καταρρίπτεις τον μύθο ότι πρωταθλητισμός και σπουδές δεν πάνε μαζί;
Η αλήθεια είναι ότι για την πλειονότητα των αθλητών είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνδυαστούν. Βέβαια, πριν φτάσουμε στις πανεπιστημιακές σπουδές, ακόμα πιο δύσκολο είναι να συνδυαστούν οι σχολικές υποχρεώσεις και η προετοιμασία για τις πανελλήνιες με τον πρωταθλητισμό. Δυστυχώς, τα περισσότερα παιδιά εγκαταλείπουν τον πρωταθλητισμό στις πρώτες τάξεις του λυκείου γιατί, αφενός, το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα αδυνατεί να τα υποστηρίξει και, αφετέρου, οι επαγγελματικές προοπτικές για τους αθλητές είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Εύλογα, λοιπόν, αρκετά παιδιά παρακινούνται να επιλέξουν το σχολείο έναντι του αθλήματος που αγαπούν για να έχουν καλύτερες ευκαιρίες σταδιοδρομίας μελλοντικά. Αυτό το κενό καλούνται να καλύψουν οι οικογένειες για να υποστηρίξουν τα παιδιά τους. Ένα κενό που απαιτεί αρκετές θυσίες από όλα τα μέλη της οικογένειας, μηδαμινό ελεύθερο προσωπικό χρόνο και αυξημένα έξοδα. Όσα παιδιά τα καταφέρνουν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα καταφέρουν και με τις πανεπιστημιακές τους σπουδές, ακριβώς γιατί έχουν μάθει να κινούνται σχεδόν "ζογκλερικά" μεταξύ υποχρεώσεων, αγώνων, προπονήσεων και διαβάσματος και με έναν μαγικό τρόπο να τα προλαβαίνουν όλα.
Έχεις μιλήσει για τη βοήθεια που σου πρόσφερε ο αθλητισμός στο θέμα των διατροφικών διαταραχών που αντιμετώπιζες. Τι θα έλεγες σε ένα κορίτσι που δίνει τώρα τον αγώνα της με την ανορεξία/βουλιμία;
Αυτό ακριβώς που είχα κι εγώ τότε πολλή ανάγκη να ακούσω: "Δεν είσαι μόνη σου, ξέρω πώς νιώθεις, σε καταλαβαίνω και σε διαβεβαιώ ότι υπάρχει φως". Είναι σπουδαίο να ξέρεις ότι κάποιος δίπλα σου έχει βιώσει τα ίδια πράγματα μ’ εσένα, έχει αισθανθεί ακριβώς όπως εσύ και εντέλει τα έχει καταφέρει. Οι ασθενείς με διαταραχές πρόσληψης τροφής (ΔΠΤ) είναι εξαιρετικά μοναχικοί, όσο κι αν καμιά φορά φαίνονται κοινωνικοί, ομιλητικοί κ.λπ. Αισθάνεσαι ότι όλοι εκείνοι που σε αγαπούν και σε νοιάζονται είναι εναντίον σου, σε κρίνουν και θέλουν πάση θυσία να σε παχύνουν. Το να βρεις, λοιπόν, κάποιον να σε καταλαβαίνει και να αισθάνεσαι ασφαλής μαζί του είναι ανακουφιστικό, ειδικά σε μια περίοδο που είσαι τόσο ευάλωτη.
Σου έχει περάσει ποτέ φευγαλέα από το μυαλό να παρατήσεις τον αθλητισμό σε μια στιγμή μεγάλης απογοήτευσης;
Με μία λέξη, ποτέ! Αθλητισμός –και ειδικότερα πρωταθλητισμός– σημαίνει περισσότερες αποτυχίες παρά επιτυχίες, περισσότερα δάκρυα και απογοήτευση παρά χαμόγελα. Οι αποτυχίες είναι που σε ατσαλώνουν και σε βοηθούν στην πορεία της ζωής, όχι οι επιτυχίες. Ο αθλητισμός, ωστόσο, σε διδάσκει να μετατρέπεις τις αποτυχίες σε κίνητρο και να απολαμβάνεις τις μικρές καθημερινές νίκες. Μια καλή προπόνηση είναι το "καύσιμο" για την επόμενη. Μια κακή προπόνηση ή μια αποτυχία είναι το κίνητρο για εξέλιξη, για περισσότερη και συστηματικότερη δουλειά. Για να το πετύχεις αυτό βέβαια, θέλει χρόνο και πολλή συζήτηση με τον εαυτό σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι "κολλάμε" σε μια αποτυχία και αυτομάτως θέλουμε να τα παρατήσουμε. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Αν, όμως, καταφέρουμε να ξανασηκωθούμε και να αναλύσουμε τα λάθη που οδήγησαν στην αποτυχία αυτή, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η αποτυχία είναι απολύτως φυσιολογική, πολύ περισσότερο από την επιτυχία. Αυτή είναι, άλλωστε, που καθιστά τόσο μοναδικό και το αίσθημα της επιτυχίας. Αν μετατρέψουμε μια αποτυχία σε μάθημα, τότε είναι βέβαιο ότι έχουμε επιτύχει.
Τι αξίες και μηνύματα θα ήθελες να περάσεις σε παιδιά που σε παρακολουθούν να αγωνίζεσαι;
Θα ήθελα να μάθουν να επιλέγουν πράγματα, κατευθύνσεις και δραστηριότητες που τους αρέσουν και τους "γεμίζουν", όπως μπορεί εμένα να με ευχαριστεί ο αθλητισμός. Μόνο όταν κάνεις κάτι που αγαπάς μπορείς να εξελιχθείς και να αντιμετωπίσεις με επιτυχία τις δυσκολίες που θα συναντήσεις. Είναι λογικό τα παιδιά, στις μικρές ηλικίες κυρίως, να θαμπώνονται από τα μετάλλια, όμως η ουσία κρύβεται στην προσπάθεια πίσω από αυτά και στη διαδρομή που έχεις ακολουθήσει για να φτάσεις στην όποια επιτυχία. Βλέποντας, όμως, τα ίδια τον κόπο που απαιτείται για να φτάσουν στον στόχο τους αλλά και στις αποτυχίες, ελπίζω να μάθουν να μην τα παρατάνε, αλλά και να μη συμβιβάζονται με το μέτριο για χάρη του comfort zone τους. Να συναγωνίζονται και όχι να ανταγωνίζονται και να αναγνωρίζουν την προσπάθεια του διπλανού τους συγχαίροντάς τον, όταν αυτός αποδεικνύεται ικανότερος, ταχύτερος, δυνατότερος. Να σέβονται, να εκτιμούν και να προσπαθούν με πάθος για όσα τα ελκύουν ή ονειρεύονται.
Από τις Αλεξάνδρα Παπαδάκη και Ζωή Αθανασιάδου
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
