Το χαμόγελό της στον τερματισμό κολύμβησης ανοιχτής θαλάσσης αλλά και των 5 χλμ. στο SMM23 κέρδισε το χειροκρότημα και τις καρδιές μας. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Παραολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, ήταν εκεί για να μας αποδείξει έμπρακτα ότι με επιμονή και υπομονή τίποτα δεν είναι ανέφικτο.
Αλεξάνδρα, στο SMM23 συμμετείχες για πρώτη φορά στα 1,5 χλμ. κολύμβησης ανοιχτής θαλάσσης. Είχες αγωνία πριν από τον αγώνα; Ποια ήταν τα συναισθήματά σου μόλις έφτασες στον τερματισμό;
Δεν θα πω ψέματα, στην αρχή με είχε αγχώσει η ιδέα. Όμως, με τη σωστή προπόνηση και καθοδήγηση του εξαιρετικού αθλητή υπεραποστάσεων Νίκου Κυριαζόπουλου, ήμουν προετοιμασμένη για οποιαδήποτε συγκυρία.
Έτσι, συνοδοιπόροι, καταφέραμε να βγάλουμε εις πέρας με άνεση τον αγώνα. Μου άρεσε γιατί υπήρχε το πιο σημαντικό, η επικοινωνία και η συνεργασία, που εκλείπουν στις μέρες μας. Όταν φτάσαμε στον τερματισμό, ένιωθα σίγουρα κουρασμένη, αλλά εσωτερική χαρά για τη νέα εμπειρία και σίγουρα τιμή που ένας δυνατός αθλητής με εμπιστεύτηκε.
Έτρεξες και το 5άρι, τα "μπράβο" ξεχύνονταν στον αέρα από όπου κι αν περνούσες, τερμάτισες με τεράστιο χαμόγελο! Πόση σημασία έχει για σένα η αποδοχή του κόσμου;
Έτρεξα τα 5 χλμ. και ένιωθα πραγματικά χαρούμενη, γιατί ήταν πολύ υποστηρικτικοί και ενθαρρυντικοί οι άνθρωποι γύρω μου. Ήταν πραγματικά σαν γιορτή! Ο Νίκος Κυριαζόπουλος έδινε μεγάλο τέμπο, καθώς επίσης βοηθούσε σε σημεία που ήταν αδύνατον εγώ να περάσω.
Για μένα η αποδοχή του κόσμου έχει σημασία. Δεν τρέχεις ή δεν αγωνίζεσαι μόνο για εσένα. Θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου. Δε βιώνω, τουλάχιστον εγώ, έτσι έναν αγώνα, πόσο μάλλον σε κάτι που είναι τελείως συνεργατικό. Θεωρώ όμως ότι, ναι, δόθηκε μεγαλύτερη βάση σε ανθρώπους που είναι ήδη γνωστοί, παρότι η προσπάθειά μας ήταν ισάξια των περιστάσεων.
Πιστεύεις ότι μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση μπορεί να γίνει πραγματικά ανοιχτή για όλους; Πόσα βήματα απέχουμε από τη συμπερίληψη στην πράξη;
Πιστεύω ότι έγινε μια τίμια προσπάθεια, και κάποια σοκάκια στις Σπέτσες είχαν διαμορφωθεί με ράμπες έτσι ώστε η πορεία μας, τουλάχιστον στα 5 χλμ., να είναι πιο ομαλή. Υπήρξε μεγάλη γκάμα ατόμων με αναπηρίες και νευροδιαφορετικότητα.
Είδα δυνατούς αθλητές με αυτισμό να συμμετέχουν και να κάνουν εξαιρετικούς χρόνους. Με σόκαρε ευχάριστα, μπορώ να πω. Δεν είδα προσωπικά κανέναν διαχωρισμό από τους συμμετέχοντες ούτε κάποια υπερβολή θαυμασμού, που συνήθως προκαλεί το αντίθετο συναίσθημα. Άρα, ναι, θεωρώ ότι πλέον υπάρχει η ενημέρωση, υπάρχει η θέληση και πλέον φαίνεται έμπρακτα.
Θεωρώ ότι δόθηκε μεγάλη έμφαση και η κατάλληλη σημασία από τη διοργανώτρια, Μαρίνα Κουταρέλλη, τους συντελεστές και τους χορηγούς που πλέον δίνουν βήμα σε νέους αθλητές και μη με αναπηρία. Μπορεί μια αθλητική οργάνωση να είναι ανοιχτή για όλους, σίγουρα! Άλλωστε ενώνει τους πάντες: νέους, ηλικιωμένους, άτομα με αναπηρία.
Επιπρόσθετα, το ότι μου δόθηκε βήμα από το Shape ως γυναίκα αθλήτρια να συμμετέχω στην ομάδα μού δίνει χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον. Σίγουρα, όμως, αυτό ήταν ένα event το οποίο δε θεωρώ ότι αντικατροπτρίζει τη βιωσιμότητα των ανθρώπων με κάθε είδους αναπηρία. Μέσω του κάθε event πλέον θεωρώ ότι είμαστε πιο κοντά στην καλύτερη ενημέρωση για τη συμπερίληψη, στα κοινά.
Η συμπερίληψη δεν αφορά μόνο τα δρώμενα. Αφορά την καθημερινή προσέγγιση και τον σεβασμό του συμπολίτη μας με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας ή διαφορετικότητας. Άρα έχουμε ακόμη μεγάλο δρόμο στην επίτευξη του στόχου, να αντιμετωπιζόμαστε, δηλαδή,ως ισότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.
Είκοσι τρία χρόνια πίσω. Στα 14 σου μαθαίνεις τη διάγνωση. Σύνδρομο Stiff person. Η Αλεξάνδρα του τότε φανταζόταν ποτέ την Αλεξάνδρα του σήμερα;
Πριν από 23 χρόνια νομίζω ότι κανείς δε φανταζόταν τον εαυτό του στο σήμερα. Προσωπικά, έχω την τάση να προγραμματίζω τα πράγματα, την πορεία μου. Άρα, όταν αποφασίσω ότι θέλω πραγματικά να κάνω κάτι σημαντικό, σπάνια θα με σταματήσει κάτι. Αυτό, φυσικά, έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Όμως, δε θεωρώ ότι ήταν καθαρά τύχη η πορεία μου. Το έναυσμα που μου δόθηκε από τον προπονητή μου Μιχάλη Νικόπουλο το θεωρώ ευλογία.
Όμως, η επιτυχία ή η αποτυχία έχει να κάνει καθαρά με τις δικές μας επιλογές. Άτυχες στιγμές ουκ ολίγες. Όμως, η θέληση για επιβίωση νικά κάθε φόβο αποτυχίας.
Όταν χαθεί το κίνητρο, τότε να φοβόμαστε. Άρα για μένα, όταν παλεύεις για κάτι, οραματίζεσαι και το "μετά από 23 χρόνια". Ακόμα και σε ανθρώπους που δε φαίνονται ότι θα έχουν κάποια φοβερή απόδοση, όταν τους δώσεις το σωστό κίνητρο, δομημένα, μπορούν να μεγαλουργήσουν.
Στο SMM23 σε είδαμε με τη φυσικοθεραπεύτριά σου Ανθή Ζουμπλιού και τον γυμναστή σου Νίκο Κυριαζόπουλο. Μίλησέ μας λίγο για τη σχέση που έχετε αναπτύξει.
Η σχέση μου με τη φυσικοθεραπεύτρια και συνοδό μου Ανθή Ζουμπλιού κρατάει χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι από το 2015 και βιώνουμε μαζί πολλές στιγμές της αθλητικής μου καριέρας. Γνωρίζει πολύ καλά την πάθησή μου, η οποία είναι αρκετά επίπονη, γνωρίζει πώς να καλμάρει τα συμπτώματα και έτσι νιώθω ασφάλεια.
Επίσης, γνωρίζει την ιδιοσυγκρασία μου, δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος, αλλά δείχνει αμέριστη κατανόηση και προσπαθεί κάθε φορά να έχουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα στους αγώνες. Έτσι, η ύπαρξή της σε οποιαδήποτε συνθήκη μού αποπνέει σιγουριά.
Ο Νίκος Κυριαζόπουλος είναι πλέον κάτι σαν ένα παζλ δικό μου, από την άποψη ότι ως δύο αθλητές με μεγάλες διακρίσεις δεν πήγαμε να δείξουμε τις δυνατότητές μας, αλλά γίναμε ένα για έναν και μοναδικό λόγο: να δείξουμε το ευ αγωνίζεσθαι και τη σημασία της ομαδικότητας σε ένα τελείως ατομικό αγώνισμα.
Η ηρεμία του, η καλοσύνη του και η άμεση κατανόηση των αναγκών μου με έκαναν να χαίρομαι την κάθε στιγμή του αγώνα και να αδημονώ για τους επόμενους αγώνες. Τον ονομάζω συνοδοιπόρο μου, γιατί όντως βρίσκεται ως συνοδός μου δίπλα μου. Αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο οι κινήσεις μας εναρμονίζονται και γίνονται ένα.
Οι σωστές συνεργασίες δίνουν ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Με υπομονή και επιμονή τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Τους ευχαριστώ και τους δύο, πραγματικά.
Από την Αλεξάνδρα Παπαδάκη και τη Ζωή Αθανασιάδου
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
