iStock
Από την Ελένη Φωτοπούλου, μαραθωνοδρόμο, τριαθλήτρια (@fotopoulou.el, @l_crew, @sportyourdays)
Η στιγμή του did not finish (DNF) είναι ίσως η πιο απρόσμενη και πιο "άβολη" στιγμή ενός αγώνα, για την οποία μάλλον κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν είναι ψυχολογικά προετοιμασμένος. Είναι η στιγμή που έχουμε δει να συμβαίνει σε άλλους, έχουμε σκεφτεί "Tι θα έκανα αν…", "Πώς θα ένιωθα αν…", έχουμε κρίνει αρνητικά ή θετικά, έχουμε σχολιάσει, αλλά ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα ζήσουμε εμείς.
Άλλωστε, ποιος πηγαίνει στην αφετηρία ενός αγώνα για να μην τερματίσει τελικά; Έλα, όμως, που η στιγμή αυτή για κάποιους από εμάς έρχεται. Για μένα φέτος ήρθε μάλιστα δύο φορές και αυτό σε ένα σύνολο πέντε αγώνων, που, αν το δούμε ποσοστιαία, είναι 20%, δεν το λες και λίγο! Όπως, επίσης, δεν το λες λίγο για να πάρεις το "μάθημα". Ίσως, τελικά, δεν ήμουν "καλή μαθήτρια" την πρώτη φορά και χρειάστηκε δεύτερη, τι να πω. Ας πω καλύτερα τι έμαθα ελπίζοντας ότι τα έμαθα "καλά" και θα τα πω "σωστά"!
1. Έμαθα να απομυθοποιώ τα τέρατα
"Τέρας" λέω αυτά τα τρία γράμματα, τα DNF, που τα έχουμε ταΐσει ένας ένας και όλοι μαζί με όλα τα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις: το άγχος του αγώνα, τον φόβο της αποτυχίας, την αμφιβολία της επίδοσης, τον φόβο της κριτικής και της αυτοκριτικής, την ταπείνωση, την ντροπή, την κοροϊδία και πολλά ακόμα. Τα έχουμε ταΐσει τόσο πολύ, που έχουν μεγαλώσει και "στοιχειώνουν" την ψυχή μας, μολύνουν το μυαλό μας σε μια δύσκολη στιγμή μέσα στον αγώνα και δεν επιτρέπουν την καθαρή κρίση και απόφαση εκείνη τη στιγμή.
Πόσοι από εμάς δεν έχουν νιώσει πολύ άσχημα σε έναν αγώνα και έχουν σκεφτεί να τερματίσουν ρισκάροντας την υγεία τους, για να μη γραφτεί ένα DNF; Όχι, δεν είναι τόσο σημαντικό (ούτε εμείς δε θα το θυμόμαστε τόσο έντονα σε μερικά χρόνια), δεν είναι τόσο τρομακτικό και μερικές φορές είναι και αναπόφευκτο, όπως η στιγμή που, ενώ ποδηλατούσα στον αγώνα, άνοιξα τα μάτια και είδα ουρανό και κόσμο να με ρωτάει αν είμαι καλά. Καθένας έχει πάει στον αγώνα του με στόχο τον τερματισμό, αλλά, αν για οποιονδήποτε λόγο επιλέξει ή αναγκαστεί να μην τερματίσει, είναι μονάχα δικό του μέλημα, δική του απόφαση και δικό του "μάθημα", αν μπορούσαμε να πούμε ότι μαθαίνουμε κιόλας (τον εαυτό μας λίγο καλύτερα).
Είναι απλά μία επιλογή, μία από τις πιθανότητες όταν σταθείς στην εκκίνηση και ίσως είναι χρήσιμο να εκπαιδευτούμε στην αποδοχή αυτής της μικρής πιθανότητας από το να την αποφεύγουμε, γιατί "Σιγά μη συμβεί σ’ εμένα".
2. Έμαθα να αποδέχομαι τα πράγματα που έρχονται έτσι όπως έρχονται και να παίρνω το καλύτερο για μένα
Την πρώτη φορά ήρθε μια κρίση πανικού στην προσπάθεια να κολυμπήσω πρώτη φορά σε λίμνη. Βγήκα από το νερό, έκλαψα λίγο, δήλωσα DNF, και συνέχισα τα άλλα δύο μέρη του αγώνα (ποδηλασία, τρέξιμο) γιατί έτσι ήθελα και έτσι ήταν σωστό για μένα εκείνη τη μέρα.
Τη δεύτερη φορά ήρθε μια πτώση που με οδήγησε στο νοσοκομείο και δε μου επέτρεψε να κάνω τους άλλους δύο αγώνες για τους οποίους είχα προετοιμαστεί μετέπειτα. Δε θα άλλαζε αυτό αν στενοχωριόμουν για μήνες, ούτε αν νευρίαζα, ούτε αν καταδίκαζα τον εαυτό μου, οπότε, προτίμησα να πάρω τον χρόνο εκτός προπόνησης για να υλοποιήσω όλα όσα είχα παραμερίσει το διάστημα της προετοιμασίας.
Και ξέρεις κάτι; Μερικά πράγματα μου είχαν λείψει πολύ και ήταν υπέροχο που τα έβαλα ξανά στη ζωή μου. Ακόμα και η βαρεμάρα μου είχε λείψει, είναι τελικά σημαντική!
3. Έμαθα ότι η εκπλήρωση του στόχου έρχεται μέσα από τη διαδικασία και όχι μέσα από σφραγίδα του τερματισμού
Είτε τερμάτισα είτε όχι, είτε καταγράφηκε μια καλή επίδοση είτε όχι, κανείς δεν μπορεί να μου πάρει τη χαρά, τον ενθουσιασμό, την ικανοποίηση που ένιωθα φέτος σε κάθε προπόνηση που πήγαινε απρόσμενα πολύ καλά και αποδείκνυε πόσο αλματώδης ήταν η εξέλιξή μου. Είχα τερματίσει σε όλους τους αγώνες μου στον επιθυμητό χρόνο μέσα στο μυαλό μου, σε κάθε long run, σε κάθε κολύμπι στη θάλασσα, σε κάθε long ride, σε κάθε εργομέτρηση.
Ένιωθα γεμάτη και ευγνώμων που με έβλεπα σε τόσο καλή φυσική κατάσταση. Οι άλλοι δε θα το μάθουν αυτό φέτος, γιατί δεν έχω χρόνους τερματισμού, αλλά εγώ το γνωρίζω και προχωράω, έχοντας στο μυαλό μου ότι θα συνεχίσω να προπονούμαι για να εισπράττω αυτά τα συναισθήματα που με πάνε μπροστά, θα συνεχίσω έχοντας εμπιστοσύνη στο σώμα μου και βαθιά ευγνωμοσύνη στο μυαλό μου, που δεν έχει ξεγελαστεί να πέσει στην τρύπα της "αιώνιας απογοήτευσης και του εγωισμού".
4. Έμαθα να μην κρίνω εύκολα
Καθένας στην εκάστοτε στιγμή κάνει το καλύτερο που μπορεί για τον εαυτό του με βάση όσα γνωρίζει και όσα έχει ως εμπειρία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γυρίζοντας πίσω με το μυαλό μας, μπορεί να πούμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε πράξει διαφορετικά, αλλά αυτό το λέμε έχοντας ήδη πάρει νέα γνώση και νέα εμπειρία. Είναι διδακτικός τρόπος σκέψης, αλλά δεν πρέπει να μας ρίξει στην παγίδα της αυτοτιμωρίας, της αυτοαμφισβήτησης και της κακής αυτοκριτικής.
Γνωρίζω ήδη ότι πολλοί δεν έχουν ως εμπειρία τα DNF όπως εγώ (ειδικά οι επαγγελματίες αθλητές) και φυσικά δε σημαίνει ότι η δική μου εμπειρία είναι σωστή και έτσι πρέπει να τη ζήσουν όλοι. Είμαι όμως σίγουρη ότι, μόνο βλέποντας και μια άλλη ειλικρινή πλευρά αυτής της στιγμής, τη δική μου εν προκειμένω, στο πίσω μέρος του μυαλού οι διεργασίες αλλάζουν και μπορούν σταδιακά να μαλακώσουν την απογοήτευση, τη θλίψη και όσα άλλα αρνητικά συναισθήματα δικαίως γεννιούνται σε τέτοιες περιστάσεις.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
