iStock
Πώς μπορεί κανείς να κλείσει σε ένα κείμενό του τους φόβους, τα βλέμματα, τις σιωπές, τις ελπίδες, όλα τα συναισθήματα και τις ανατροπές που γεννά ο αγώνας κατά του καρκίνου του μαστού;
Αυτή είναι η ιστορία της survivor Eυγενίας ν., 36 ετών, μέσα από τις δικές της λέξεις.
Ήταν ένα ακόμα απόγευμα καθημερινής, είχα πάει τη μικρή μου στην ενόργανη και καθόμουν για λίγο στον καναπέ να πάρω μια ανάσα. Και τότε το έπιασα. Κάτι σκληρό στο στήθος μου. "Θα περάσει", σκέφτηκα, "δε θα είναι κάτι σοβαρό". Αν φοβήθηκα; Τρομοκρατήθηκα. Και αυτό το συναίσθημα με πάγωσε, με ακινητοποίησε. Δεν ανέφερα τίποτα στον άντρα μου, δεν ήθελα να τον βαρύνω χωρίς λόγο. Όταν την ίδια εβδομάδα συνάντησα την καλύτερή μου φίλη και της το εξομολογήθηκα, εκείνη μου είπε: "Κλείνεις τώρα, εδώ, μπροστά μου, ραντεβού με τη γιατρό σου. Και θα πας μαζί με τον άντρα σου. Τέλος".
Μας ενδιαφέρει: 13+1 facts για το γυναικείο στήθος
"Γιατί σε εμένα;"
"Καρκίνος του μαστού". Η διάγνωση της γιατρού μού πάγωσε όλο μου το είναι. Ο άντρας μου, μου έσφιξε το χέρι ακόμα πιο δυνατά και είπε: "Θα το παλέψουμε!". Σχεδόν δεν τον άκουγα, σχεδόν δεν υπήρχα στον χώρο, το μυαλό μου είχε ξεφύγει πέρα από τους τοίχους του ιατρείου, σε ένα άλλο σύμπαν χωρίς καρκίνους, θεραπείες, θλίψη. Χωρίς γιατί. Γιατί σ’ εμένα; Πώς θα το πούμε στο παιδί; Θα βρω τη δύναμη; Ποτέ δεν πίστευα ότι είμαι τόσο δυνατή και γενναία, όσο τελικά αποδείχθηκε.
"Μαμά, είσαι τόσο όμορφη!"
Με τον άντρα μου είμαστε μαζί σχεδόν από παιδιά, από το σχολείο. Μια ζωή. Δε με άφησε ούτε στιγμή μόνη μου. Πάντα εκεί, στις χημειοθεραπείες, να μου κρατά το χέρι. Να αφήνει τα πάντα πίσω του για μένα. Χωρίς να μιλά πολύ. Μιλούσαν οι πράξεις και τα μάτια του. "Θα τα καταφέρουμε. Δεν είσαι μόνη". Το έλεγε μέσα από τις σιωπές του. Είχαμε πει στην κόρη μας ότι η μαμά θα είναι άρρωστη και λίγο κουρασμένη αυτή την περίοδο, αλλά θα είναι πάντα εδώ. Δεν κατάλαβε. Τα ματάκια της βούρκωσαν, αλλά δεν είχε καταλάβει ότι οι βόλτες, τα πάρτι, οι εκδρομές θα λιγοστέψουν και θα έρθουν στιγμές δύσκολες πολύ. "Μαμά, είσαι τόσο όμορφη!" μου είπε όταν με είδε χωρίς μαλλιά. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να λυγίσω η κόρη μου με γέμισε αισιοδοξία. Μέσα από αυτή τη διαδρομή γνώρισα νέες φίλες, όμορφες πολύ χωρίς μαλλιά. Μοιραστήκαμε τις ιστορίες μας, κλάψαμε πολύ, γελάσαμε, ξανακλάψαμε, γιορτάσαμε τις κερδισμένες "μάχες", είπαμε το τελευταίο "αντίο" στις φιλενάδες που δεν τα κατάφεραν.
"Αναγέννηση"
Όταν ήμουν μόνη, κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έβλεπα μια άλλη Ευγενία. Σχεδόν όλα είχαν αλλάξει. Το πρόσωπο, τα μαλλιά, το σώμα μου. Κι όμως, μου χαμογελούσα! Ήμουν εκεί και ήμουν ζωντανή! Το πιο σπουδαίο από αυτό; Η ζωή, η ζωή που λίγα χρόνια πριν τη θεωρούσα δεδομένη. Ίσως και λίγο βαρετή και, στην αρχή της ασθένειάς μου, άδικη. Ο φόβος με έκανε να τα βλέπω όλα στρεβλά. Και ξέρεις κάτι;
Ο φόβος δεν έφυγε ποτέ. Στέκεται δίπλα μου όπου κι αν είμαι, ό,τι κι αν κάνω. Δεν τον έδιωξα, όμως του έδειξα ότι μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Τον κοίταξα μέσα στα μάτια και του είπα: "Είμαι ζωντανή, είμαι δυνατή, είμαι εδώ!".
Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα της τελευταίας μου θεραπείας. Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Το σώμα μου ήταν εξαντλημένο, η ψυχή μου ήθελε να το γιορτάσει, το μυαλό μου όμως σκεφτόταν: "Και μετά τι;".
Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, όχι εύκολα, αλλά το έκανα, άρχισα να διώχνω τα σύννεφα του "μετά τι;" και να βρίσκω ηλιαχτίδες. Έγινα πιο αποφασιστική, χωρίς συμβιβασμούς. Η ζωή είναι μικρή για να μην τη μοιραζόμαστε με όσους αγαπάμε. Οι ουλές μου είναι εδώ για να μου το θυμίζουν πάντα.
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ SHAPE ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2025
5 αλλαγές στον τρόπο ζωής που μειώνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
