170 μίλια, 10 αθλητές και 2 βαν σε έναν αγώνα 24 ωρών στη νοτιανατολική Αγγλία, από το Maidstone μέχρι το Brighton. Αυτοί οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι το Reebok Ragnar Relay είναι μια από τις πιο δυνατές running εμπειρίες!
Τι είναι ακριβώς το Reebok Ragnar Relay;
- Ο αγώνας περιλαμβάνει μια διαδρομή 170 μιλίων (270χλμ) που πρέπει να καλυφθεί σε 24 ώρες.
- Η διαδρομή αυτή χωρίζεται σε 30 μικρότερες διαδρομές (legs).
- Κάθε ομάδα έχει 10 αθλητές που μοιράζονται τα legs ώστε να αντιστοιχούν 3 σε κάθε έναν.
- Για παράδειγμα, ο Runner 1 τρέχει τις διαδρομές 1,11 και 21.
- Όταν ο Runner 1 ολοκληρώσει το leg 1, τον περιμένει στον τερματισμό του ο Runner 2 για να πάρει τη σκυτάλη (ένα μαγνητικό βραχιόλι Reebok) και να τρέξει το leg 2 κ.ο.κ.
- Οι αθλητές χωρίζονται σε 2 βαν, στο οποίο θα βρίσκονται (και θα κοιμούνται, θα τρώνε, θα ξεκουράζονται) καθόλη τη διάρκεια του αγώνα.
- Στο μεταξύ το βαν ακολουθεί μια διαφορετική διαδρομή για να φτάσει έγκαιρα στον τερματισμό του εκάστοτε leg, ώστε να παραλάβει τον δρομέα της ομάδας του και να αφήσει τον επόμενο.
- Όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι να ολοκληρωθούν 30 διαφορετικές διαδρομές (δηλαδή, legs) με ποικίλους βαθμούς δυσκολίας - από εύκολο μέχρι πολύ δύσκολο.
Και αυτή είναι η ομάδα μου. Ομάδα 61, ή ομάδα Reebok SEE (South East Europe), έτοιμη να «κατακτήσει» το #RagnarRelayWhiteCliffs
Δες και το βίντεο για να πάρεις μια γεύση για τα Ragnar Relays:
Το σωστό Ragnar Relay ξεκινά με τη διακόσμηση του βαν που γίνεται σπίτι σου για 2 ημέρες. Όσο πιο εκκεντρικό τόσο το καλύτερο! Τι εννοώ;
Κι εγώ είμαι ο Runner 8.
Στις 16.00 ξεκίνησα, με περίσσιο ενθουσιασμό και σφυροκόπημα στο στομάχι από το άγχος, να τρέξω τα πρώτα 12 χλμ. (leg 8), της ζωής μου γενικότερα.
«Very Hard, no van support» ήταν οι βασικές σημειώσεις της διαδρομής μου. Στα αριστερά μου ωκεανός, στα δεξιά μου πεδιάδες. Οι σκέψεις μου περιορίζονταν σε ερωτήσεις όπως «τι κάνω τώρα εδώ;» και «μήπως να περπατήσω λίγο;».
Κάθε φορά το σύμπαν μου «απαντούσε» με το δικό του τρόπο: Άγνωστοι ηλικιωμένοι, παιδιά σε καρότσια και παρέες εφήβων ζητωκραύγαζαν, χειροκροτούσαν και με παρότρυναν να συνεχίσω κάθε φορά που τους προσπερνούσα. Τότε τα πόδια μου έβγαζαν φτερά, για λίγο, μαγικά, και μετά από λίγα λεπτά ελάττωνα ξανά, μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος στο δρόμο μου που θα μου φώναζε «Go girl, you can do this». Ναι, εμένα.
Εγώ ντρεπόμουν, αλλά ποιος θα μπορούσε να ξεχωρίσει αν ήμουν κόκκινη από αμηχανία ή από την επικείμενη κατάρρευση;
Η πρώτη παράδοση-παραλαβή σκυτάλης
Ολοκληρώνοντας τα 12χλμ., παραδίδω τη σκυτάλη στον καινούριο μου φίλο, πλέον, Borislav Durdinovski.
3 + 1 bonus πράγματα με βοήθησαν να επιβιώσω στο Ragnar Relay (γιατί περί επιβίωσης πρόκειται):
Η περηφάνια που ένιωθα για τον εαυτό μου κάθε φορά που έβγαζα άλλο ένα χιλιόμετρο, η εσωτερική μου δύναμη της οποίας τα αποθέματα δε γνώριζα ούτε στο ελάχιστο και το κίνητρο που μου έδιναν οι φίλοι μου, η οικογένεια μου και η ομάδα μου.
Bonus: Τα παπούτσια Floatride της Reebok, τα οποία ήταν ελαφριά (σημαντικό όταν τρέχεις πολλά χιλιόμετρα) και κυριολεκτικά σε ωθούσαν για το-κάτι-παραπάνω.
ΑΥΤΗ η ομάδα, η Reebok SEE (South Eastern Europe, δηλαδή)! Εννέα (αντί για δέκα) άγνωστοι άνθρωποι, αθλητές, συνοδοιπόροι σε αυτή τη σπουδαία προσπάθεια που μας έφερε στη 41η θέση από τις 88 ομάδες που κατάφεραν να τερματίσουν.
Μέχρι να τερματίσουμε, όμως, συνέβησαν κι άλλα...
Ο ήλιος έδυε, οι Runners 9-17 (μετά από μένα δηλαδή) έτρεχαν τις αντίστοιχες διαδρομές τους κι εμείς φεύγαμε σαν κυνηγημένοι μέσα στο σπίτι μας, a.k.a. το βαν μας, για να τους συναντήσουμε στα exchange points, να τους πάρουμε και να αφήσουμε τους επόμενους.
Με λίγα λόγια, ένα είδος σκυταλοδρομίας. Όσο ο εκάστοτε runner έτρεχε, οι υπόλοιποι δεν ξεκουραζόμασταν γιατί προσπαθούσαμε να βρούμε το επόμενο exchange point, να κατευθύνουμε τον οδηγό μέχρι εκεί, να φάμε κάτι, να πιούμε λίγο νερό, να πάρουμε μια ανάσα - κάπως, κάπου.
Ακόμα 94 μίλια για να τερματίσουμε...
Γύρω στη 1.30 το βράδυ με ξύπνησαν για να τρέξω την επόμενη διαδρομή μου - φτάναμε αισίως στο leg 18 - που ήταν περίπου 8χλμ. Θράσος! Είχα πλαγιάσει στο παράθυρο ντυμένη με τη Reebok "πανοπλία" μου και μία κουβερτούλα. Σηκώθηκα, φόρεσα το φωσφοριζέ γιλέκο μου και το φακό κεφαλής και έσπευσα στο exchange point για να περιμένω τον αήτητο Αντώνη Πανταζόπουλο να μου παραδώσει τη σκυτάλη - ένα μαγνητικό βραχιόλι Reebok.
Η νυχτερινή διαδρομή ήταν από τα πιο... τρομακτικά πράγματα που κλήθηκα να αντιμετωπίσω. Ο φακός μου φώτιζε μέχρι 3 μέτρα το πολύ, αριστέρα ήξερες πως βρισκόταν υγρό στοιχείο εξαιτίας της θαλασσοταραχής. Δεξιά αχανείς εκτάσεις - μάλλον χωράφια - και κάπου κάπου μερικά αγροτόσπιτα με σβηστά φώτα.
Μα πού είναι όλοι; Δεν έβλεπα ούτε έναν φακό μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου και κάθε τόσο γυρνούσα πίσω για να δω αν με πλησιάζει κάποιος. Ήθελα να βάλω τα κλάμματα. Το μόνο κίνητρο που είχα για να συνεχίσω ήταν ο φόβος μου. Δεν μπορούσα να σταματήσω εδώ, στη μέση του πουθενά, ολομόναχη. Ήμουν, όμως, στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Λογικό, αν αναλογιστείς πως λίγο νωρίτερα είχα τρέξει άλλα 12 χλμ. και δεδομένου ότι μέχρι να βρεθώ στο Ragnar Relay έτρεχα το πολύ 5χλμ. Προς το τέλος της διαδρομής, τα πόδια μου σταμάτησαν να με υπακούν. Ήθελα να συνεχίσω ευθεία, αλλά πήγαινα αριστερά. Θύμωσα. Το φως από το φακό είχε αρχίσει να μου δημιουργεί παραισθήσεις, νόμιζα πως φορούσα γυαλιά και ήθελα να τα βγάλω. Φτάνοντας στο exchange point, δεν μπορούσα να σταματήσω, τους προσπέρασα και με φώναξαν πίσω. Τότε είχε γίνει η υπερπροσπάθεια.
To Ragnar Relay είναι μια ιδιαίτερη running εμπειρία, ακριβώς γιατί σε ωθεί στα όρια σου από κάθε άποψη. Το σπίτι μας ήταν το βαν για το βράδυ του Σαββάτου.
Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν εξίσου δύσκολες. Βολεύτηκα, κατά κάποιο τρόπο, σε ένα στρώμα στο πάτωμα και προσπάθησα να κοιμηθώ, ενώ οι υπόλοιποι runners έτρεχαν τις διαδρομές τους.
Το επόμενο πρωί με βρήκε κάπως έτσι:
Δεν μπορούσα να λυγίσω τα πόδια μου, έπρεπε να είναι συνεχώς τεντωμένα και κάπου ψηλά. Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά με το ζόρι περπατούσα. Ναι, είχα γίνει ο δικός μου ήρωας το προηγούμενο βράδυ και τώρα πλήρωνα το τίμημα. Τώρα το σώμα μου είχε κρυώσει και μαρτυρούσε τις κακουχίες που πέρασε.
Σύντομα πλησίαζε η ώρα για την τελευταία μου διαδρομή, το leg 28. Δεν τα κατάφερα. Ο υπερ-μαραθωνοδρόμος, Igor, ανέλαβε να τρέξει και τα δικά μου χιλιόμετρα (άλλα 8 περίπου) για να καταφέρουμε να τερματίσουμε.
Μετά από πολλή κούραση, κυκλοθυμία, υπέρβαση και συγκλονιστικά τοπία καταλήξαμε στο σημείο τερματισμού, το Brighton. Ανακουφισμένοι και ευτυχείς!
Οι Ragnarians από αριστερά: Zvonimir Mikasek, Αντώνης Πανταζόπουλος, Igor Spoljaric, εγώ φυσικά, Borislav Durdinovski, Νατάσα Γιαννούση-Varney, Alain Germaniesi, Nedeljko Vareskic και ο συνάδελφος fitness editor Νίκος Αγάθος από το Askmen.gr.
«Είμαστε οι στιγμές που δε ξεχνάμε» και το Ragnar Relay της Reebok ήταν, σαφώς, καθοριστικό. Ετοιμάζουμε σοβαρό reunion στο επόμενο.
Εις το επανιδείν!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
