Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη: Τι θα ήθελε να ξέρεις ο πατέρας ενός κοριτσιού με διαβήτη

Ο Γιάννης Βίδρας μοιράζεται μαζί μας τι πραγματικά θα ήθελε να γνωρίζουμε για τον διαβήτη. Όλα ουσιαστικά.

iStock

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιάννη Βίδρα, μπαμπά της 12χρονης Όλγας, mindset & diabetes awareness motivator, για το ειλικρινές και ουσιαστικό μοίρασμα (cravingnoborders.org).

Ίσως με καταλάβεις πριν καν τελειώσεις αυτή την πρόταση. Υπάρχουν στιγμές που αλλάζουν ολόκληρη τη ζωή σου χωρίς να ρωτήσουν. Μια τέτοια στιγμή ήταν όταν ακούσαμε τη φράση: "Η κόρη σας έχει σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1". Η Όλγα ήταν μόλις 9 μηνών. Θυμάμαι ακόμη το βλέμμα της μαμάς της εκείνη τη μέρα. Δε χρειάστηκε να πούμε πολλά. Καταλάβαμε και οι δύο ότι από εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να μάθουμε να λειτουργούμε ως ομάδα. Όχι μόνο για την Όλγα, αλλά και για τον αδελφό της και ο ένας για τον άλλον.

Εγκεφαλικό σε παιδιά: Ποια είναι τα συμπτώματα - διακριτικά και διαφορετικά από αυτά των ενηλίκων

• Από τότε τίποτα δεν ήταν όπως πριν, αλλά όχι με τον τρόπο που φαντάζεσαι. Δεν έγινε πιο δύσκολη η ζωή μας, έγινε πιο συνειδητή. Μάθαμε να ζούμε με πλάνο, ευαισθησία και δύναμη. Μάθαμε να μετράμε, αλλά όχι μόνο το σάκχαρο και τους υδατάνθρακες. Μάθαμε να μετράμε στιγμές.

• Ο διαβήτης τύπου 1 δεν προκαλείται από ζάχαρη ή λάθος συνήθειες. Είναι μια αυτοάνοση πάθηση που έρχεται απροειδοποίητα.

• Οι άνθρωποι που ζουν με διαβήτη χρειάζονται ινσουλίνη σε κάθε γεύμα. Μετρούν, υπολογίζουν, προσαρμόζουν, φροντίζουν. Κι όμως, συγχρόνως ζουν, όπως όλοι. Πηγαίνουν σχολείο, παίζουν, ονειρεύονται, γελούν, μεγαλώνουν με υπευθυνότητα.

• Η κόρη μας δεν είναι "διαβητική". Είναι ένα παιδί γεμάτο φως, που απλά ζει με διαβήτη. Δεν αφήνουμε τον διαβήτη να την ορίσει, αλλά να είναι μέρος της ζωής της. Ένα κομμάτι που της μαθαίνει τι σημαίνει αυτοπειθαρχία, εμπιστοσύνη στον εαυτό της και ψυχική ανθεκτικότητα.

• Πίσω από κάθε παιδί με διαβήτη υπάρχει μια οικογένεια που μαθαίνει να ξαγρυπνά, να προγραμματίζει, να ελπίζει και να συνεχίζει. Υπάρχουν δύσκολες ημέρες, αλλά υπάρχουν και εκείνες που κοιταζόμαστε με τη Μάρα και λέμε: "Τα καταφέραμε ξανά".

• Όταν ένα παιδί έχει διαβήτη, δεν αλλάζει μόνο η ζωή του παιδιού. Αλλάζει ο ρυθμός όλης της οικογένειας. Το ζευγάρι χρειάζεται να σταθεί ο ένας δίπλα στον άλλο, γιατί οι ισορροπίες δοκιμάζονται. Χρειάζεται να μοιράζεσαι τον φόβο, το άγχος, αλλά και τη χαρά. Να θυμάσαι ότι είστε στην ίδια ομάδα, όχι σε δύο πλευρές της αγωνίας.

• Αν γνωρίζεις γονείς παιδιού με διαβήτη, να θυμάσαι ότι η στήριξη δε χρειάζεται μεγάλες πράξεις. Χρειάζεται ενσυναίσθηση, κατανόηση, μια λέξη ενθάρρυνσης. Ένα "Είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι". Αυτό αρκεί για να κάνει κάποιον να νιώσει λιγότερο μόνος.

• Αν γνωρίζεις ένα παιδί με διαβήτη, μην το κοιτάξεις με λύπηση. Κοίτα το όπως θα κοιτούσες κάθε άλλο παιδί, με χαμόγελο. Ρώτησέ το: "Πώς είσαι σήμερα;". Αυτό είναι συμπερίληψη. Και ξεκινά από μια απλή φράση.

• Για εμάς ο διαβήτης δεν είναι πρόβλημα. Είναι καθημερινή υπενθύμιση της δύναμης, της συνεργασίας και της αγάπης. Μας έκανε πιο συνειδητούς, πιο ενωμένους, πιο ανθρώπινους.

• Αυτό που θα ήθελα να κρατήσεις είναι ότι ο διαβήτης δεν είναι το τέλος της παιδικής ανεμελιάς. Είναι η αρχή μιας ζωής με επίγνωση, πειθαρχία και αγάπη. Και πίσω από κάθε μικρή βελόνα κρύβονται ένα παιδί που χαμογελά, μια μαμά που οργανώνει, ένας μπαμπάς που στηρίζει και μια οικογένεια που συνεχίζει – ενωμένη.