fotostorm
Φίλη, μάνα πάνω από τα παιδιά της σαν πουλί, με τις φτερούγες ανοιγμένες όλη μέρα. Σε έναν απογευματινό καφέ, έξω από μια σχολή χορού περιμένοντας να πάρουμε τα παιδιά μας. Παραπονούμενη, κλαίουσα, απηυδισμένη.
«Ο άντρας μου δεν με βοηθά, τα κάνω όλα μόνη μου, κουράστηκα».
Θέλω να τη παρηγορήσω, να της χτυπήσω την πλάτη, και να της πω δεν είσαι μόνη. Είναι πολλές γυναίκες που τα κάνουν όλα μόνες τους. Και το κάνω, και καταπίνω το ερώτημα «καλά δεν το έβλεπες πριν παντρευτείς;» Δεν το λέω, γιατί δεν βοηθά. Δεν βοηθά να της τρίψω την πληγή, να της τονίσω ένα λάθος που έκανε και τώρα δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να το πάρει πίσω.
Όμως το σκέφτομαι. Το σκέφτομαι κάθε φορά που συναντώ μητέρες που τα κάνουν όλα μόνες, που μεγαλώνουν τα παιδιά, τα πηγαίνουν σχολείο, μαγειρεύουν, καθαρίζουν και παράλληλα δουλεύουν και ο σύζυγος έχει πάρει τη θέση του μπιμπελό. Το μπιμπελό με την παντόφλα καθισμένο σε έναν καναπέ και όλα στο χέρι.
Δεν με νοιάζει αν έμαθε έτσι από τη μητέρα του, από το σπίτι του και με τι γαλουχήθηκε.
Με νοιάζει για εμάς, τις γυναίκες που παντρευόμαστε άντρες που ερωτευτήκαμε τρελά, που τυφλωθήκαμε, που δεν σκεφτήκαμε, που δεν μετρήσαμε καλά τον έγγαμο βίο. Αυτή την συμβίωση που η καθημερινότητα μπορεί να την κάνει αφόρητη αν δεν υπάρχει μια αμοιβαία βοήθεια, είτε έχεις παιδιά είτε όχι. Πόσο μάλλον όταν έχεις.
Και αναρωτιέμαι σε αυτά τα ρομαντικά ραντεβού κάτω από τα ηλιοβασιλέματα, πάνω στα τσαλακωμένα μας σεντόνια, πριν πατήσουμε την γόβα μας στο σκαλοπάτι της εκκλησίας ή του δημαρχείου, στην κοινή μας ζωή προ γάμου, δεν θέσαμε ποτέ το ερώτημα στον εαυτό μας αν ο άλλος έχει τη διάθεση να βοηθά;
Διάβασε τη συνέχεια στο themamagers.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
