Splash news
Θυμάμαι χρόνια πριν, ένα πρωί που χάζευα στην τηλεόραση κάνοντας δουλειές στο σπίτι, όταν άκουσα ότι πέθανε ο Βλάσης Μπονάτσος. Κάθισα στην πολυθρόνα και άκουγα την είδηση και συνειδητοποίησα ότι έκλαιγα. Το ίδιο και όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Μπάουι, το ίδιο και όταν πέθανε ο Μίκης Θοδωράκης και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Αντίστοιχη θλίψη, σαν να έφυγε από τη ζωή ένας "κοντινός μου" άνθρωπος ένιωσα χθες το βράδυ στην ανακοίνωση του θανάτου της βασίλισσας Ελισάβετ. Τα συναισθήματα αυτά, που δεν έχουν λογική βάση, με έκαναν να ψάξω εάν είναι δικό μου το θέμα της ευσυγκινησίας και αν όχι τι λένε οι ψυχολόγοι γι' αυτό.
Είναι φυσιολογικό να πενθούμε για έναν διάσημο άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε;
Από την άλλη, τα δεδομένα και η διαδραστικότητα του κόσμου όπου ζούμε κάνουν λίγο σχετική την έννοια "δεν γνωρίζουμε". Προφανώς δεν γνώριζα προσωπικά τη βασίλισσα Ελισάβετ - ούτε τους προαναφερθέντες αλλά για εκείνους νιώθω ότι υπήρχε μεγαλύτερη σύνδεση μέσω της μουσικής τους που έχει "ντύσει" στιγμές της ζωής μου. Την Ελισάβετ όμως γιατί; Γιατί στεναχωρήθηκα και βούρκωσα;
Απ' ότι διαβάζω, δεν είναι παράλογο ούτε πρωτοφανές. "Οι διασημότητες, όπως ηθοποιοί, αθλητές και μουσικοί (και βασίλισσες, να συμπληρώσω με την ευκαιρία) μπορούν να αφήσουν τη σφραγίδα τους στους ανθρώπους, εξηγεί ο ψυχοθεραπευτής Tom Kersting. "Δεν τους γνωρίζουμε προσωπικά αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το έργο τους μπορεί να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στο μυαλό και τη μνήμη μας".
Επίσης είναι το συναίσθημα της μαζικής θλίψης και πένθους που προκαλεί αντίστοιχα συναισθήματα μέσα μας, σαν μία αντίδραση ενσυναίσθησης. Μπορεί ακόμη να έχουμε χάσει πρόσφατα τη γιαγιά μας και να κλάψουμε βλέποντας τον πρίγκιπα Γουίλιαμ να συγκινείται ή να έχουμε χάσει τη μητέρα μας και να νιώθουμε τον πόνο του Καρόλου. Κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει με απόλυτη πιστότητα τα μονοπάτια μέσα στην ψυχή μας που οδηγούν σε μια τέτοια αντίδραση θλίψης και πένθους και που εξωτερικά μπορεί να φαίνεται άνευ λόγου και αιτίας.
"Θα με κοροϊδεύουν που στεναχωριέμαι"
Αυτό μπορεί να συμβεί σε πολλούς από εμάς, όταν κλαίμε και θλιβόμαστε για το θάνατο ενός αγνώστου - ή για ένα περιστατικό που μας προκάλεσε έντονη συγκίνηση. "Απλά επειδή δεν μπορείς να εξηγήσεις τη θλίψη σου ή οι φίλοι ή η οικογένειά σου δεν μπορούν να την κατανοήσουν, αυτό δεν σημαίνει ότι τα συναισθήματά σου δεν είναι μια αυθεντική αντίδραση. Συχνά η ανατροφή μας μας μαθαίνει ότι θα πρέπει να εκλογικεύουμε τη θλίψη και νιώθουμε ότι θα πρέπει να πενθούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, το πένθος όμως είναι διαφορετικό για τον καθένα", συνεχίζει ο ψυχοθεραπευτής.
Εάν αυτές τις ημέρες που το internet και οι τηλεοράσεις μας θα κατακλυστούν με εικόνες θλίψης και αφιερώματα στη ζωή της βασίλισσας, νιώθεις συγκίνηση, έκφρασέ την όπως σου βγαίνει φυσικά και μη "ντρέπεσαι". Εγώ προσωπικά αυτό θα κάνω.
Άλλωστε, μπορεί η συγκεκριμένη γυναίκα να μην επηρέασε τη ζωή μας με τρόπους που μπορούμε να διακρίνουμε σε μια πρώτη ανάγνωση -ας αφήσουμε στους πολιτικούς και ιστορικούς αναλυτές αυτή την απάντηση- εμείς όμως μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι υπάρχει κάπου εκεί στο Μπάκινγχαμ, γνωρίσαμε την οικογένειά της, κλάψαμε επίσης με το θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα... ενώ η εξαιρετική σειρά The Crown έκανε πιο "δικό μας άνθρωπο" τη Λίλιμπετ. RIP.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
