Όταν δήλωσα συμμετοχή στον αγώνα 32 χλμ. στην Πάρμα της Ιταλίας ήταν στα
πλαίσια της προπόνησης μου για τον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας για
τον οποίο δεν κατάφερα να προετοιμαστώ λόγω μιας βαριάς λοίμωξης του
αναπνευστικού που με ταλαιπώρησε 3 μήνες περίπου. Ωστόσο αποφάσισα να πάω, γιατί η οικογένεια μου ζει εκεί τα τελευταία 4 χρόνια και ήταν πολύ ωραία ευκαιρία να με περιμένει στον τερματισμό ο πεντάχρονος ανιψιός μου, Χάρης!
Οι πρώτες δυσκολίες ήρθαν κατά τη δήλωση συμμετοχής: τα πάντα στη γλώσσα τους (τα ιταλικά μου είναι σε νηπιακό στάδιο το ίδιο και τα Αγγλικά της πλειοψηφίας των Ιταλών), ειδικοί κανονισμοί για τους ξένους, μια κάρτα δρομέα Runcard που την προμηθεύεσαι από το site www.runcard.com με κόστος 15€, ιατρικές εξετάσεις ούρων, καρδιολογικές και
πνευμονολογικές με δικές τους προδιαγραφές που συνοδεύονται από ένα χαρτί που σου στέλνουν οι ίδιοι.
Μου πήρε περίπου 15 μέρες να τα συγκεντρώσω και να πάρω την έγκριση ότι η αίτηση μου είναι σωστή και αποδεκτή. Το Σάββατο πριν τον αγώνα, και με το Χάρη από το χέρι, πήγαμε στο σημείο τερματισμού του αγώνα στο πάρκο Cittadella και παραλαβαμε τον αριθμό μου.
Παράλληλα με τα 32 χλμ. διεξάγονταν αγώνες 42χλμ. (μαραθώνιος) και 10χλμ. Η εκκίνηση του μαραθωνίου και των 10χλμ. ήταν στο ίδιο πάρκο, ενώ των 32χλμ. ήταν σε μια περιοχή που μεταφερθήκαμε με βαν της διοργάνωσης, την ήμερα του αγώνα. Η εκκίνηση δόθηκε στις 9:15.
Τα πρώτα 15 χλμ. ήταν πολύ ευχάριστα. Μια Ιταλίδα, η Suzana, έτρεχε δίπλα μου και είχα παρέα. Στο 16 χλμ. μπήκαμε σε ένα δρόμο με χώμα και χαλίκια, για περίπου 2 χλμ. και εκεί έμεινα πίσω γιατί δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιες επιφάνειες και γλιστρούσα.
Μετά κόπων και βασάνων έφτασα στο 18 χλμ., οπού ήμουν πια μονή μου και συνειδητοποίησα ότι θα είμαι μονή μου για αλλά 14 χλμ. - κάπου εκεί σκέφτηκα να πάρω ταξί, αλλά δεν περνούσε κανένα, δεν είχα μαζί μου χρήματα, αλλά και πάλι με τι μούτρα θα αντίκριζα τον ανιψιό μου: «Χάρη... η θεία έφυγε από τον αγώνα με ταξί!».
Έτσι συνέχισα λέγοντας στον εαυτό μου ότι πρέπει να τερματίσω ακόμα και περπατώντας 14 χλμ. - εκεί σκεφτόμουν τι έχω να κάνω αύριο στη δουλειά, τι θα ψωνίσω από το σουπερμάρκετ, τι έχω να διαβάσω για τα Γερμανικά, τις επόμενες διακοπές και αισίως έφτασα στο 25χλμ., οπού πήγαινα παρέα με ένα κύριο που βρήκα στον ανεφοδιασμό των υγρών και με λίγη κουβέντα φτάσαμε στο 28, οπού εκείνος έπαθε κράμπα και περπάτησε. Στο 28χλμ., σε έναν άλλο ανεφοδιασμό, σταμάτησα να φάω ένα φρούτο και ένας φώναξε πως μας έμειναν 4 χλμ.
Τότε ένας κύριος απάντησε: «Έχεις τρέξει ποτέ 4 χλμ.;». Μαζί με αυτόν τον κύριο συνεχίσαμε κάπου μέχρι το 30 χλμ., οπού ανέβασε ταχύτητα και... εξαφανίστηκε.
Μια ανηφόρα 50 μέτρων που μου φαινόταν 200 μ. με έκανε να σκεφτώ να πάρω το λεωφορείο, όταν όμως τελείωσε κι ήμουν στην τελική ευθεία (στο δρόμο που πολλές φόρες περπατάμε με το Χάρη και πηγαίνουμε στο πάρκο να παίξουμε) εγώ άρχισα να προσπαθώ να τρέξω πιο γρήγορα, παρά τις κράμπες και τους πόνους στις φλέβες μου. Μπαίνοντας στα τελευταία 192 μέτρα του μαραθωνίου και πιστεύοντας ότι είμαι τελευταία, έβλεπα αγνώστους να ενθαρρύνουν και να χειροκροτούν, οπότε το ηθικό μου αναπτερώθηκε.
Μέχρι που άκουσα μια γνωστή φωνούλα, όλο ενθουσιασμό, να φωνάζει «η θεία μου!!!» και ο Χάρης σκαρφαλωμένος κάπου να μου στέλνει φιλάκια. Τότε σκέφτηκα πως, ευτυχώς, δεν είχε περάσει κανένα ταξί...
Για την ιστορία, τερμάτισα 48η ανάμεσα σε 222 γυναίκες και όταν με αγκάλιασε ο Χάρης, μετά από 4:29 λεπτά τρεξίματος και του φόρεσα το αναμνηστικό μετάλλιο, αισθάνθηκα σαν να είχα βγει πρώτη!
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
