"Είμαι η Ερμοφίλη και σου λέω ότι όλα μπορούν να συμβούν"

Η Ερμοφίλη περιγράφει τον εαυτό της με ένα σωρό ιδιότητες αφήνοντας τελευταίο το γεγονός ότι έχει νοσήσει από καρκίνο. Όπως όμως μας λέει, "όλα μπορούν να συμβούν", με όλες τις πιθανές αναγνώσεις της πρότασης.

istock

"Είμαι η Ερμοφίλη Τσότσου, 46 χρονών, δραστηριοποιημένη αρκετά χρόνια στον τομέα των επιχειρήσεων που είναι και το πάθος μου. Είμαι πρωταθλήτρια κωπηλασίας και συγγραφέας τριών βιβλίων με αξιόλογες διακρίσεις και κριτικές.
Ζω στην Αθήνα, αν και Θεσσαλονικιά, και κάποια στιγμή της ζωής μου είχα και εγώ καρκίνο στο μαστό.

Ερμοφίλη Τσότσου. Φωτογραφία Βάλια Γκέντσου.

Ήμουν αρκετά επιμελής με τις εξετάσεις μου, αφού περίμενα ότι κάποια στιγμή όχι μόνο θα πάθω καρκίνο αλλά θα είναι και ο λόγος που θα πεθάνω τόσο νέα. Ήταν ο μεγαλύτερός μου φόβος και μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένα, γιατί είχα ιστορικό πρώτου βαθμού, την μητέρα μου που νόσησε αλλά συνέχισε να ζει χωρίς προβλήματα για τα επόμενα τριάντα χρόνια και τη γιαγιά μου, που έχω το όνομά της και που τον καιρό που νόσησε δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα.

Στη δική μου περίπτωση, έτυχε να διαφύγει από τις εξετάσεις, μαστογραφία, υπέρηχο και μαγνητική, παρ’ ότι οι γιατροί και εγώ το ψηλαφούσαμε και φαινόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έκανα και πάλι εξετάσεις, η μαστογραφία δεν το έδειχνε, ο υπέρηχος και η μαγνητική έδειχναν ένα νέφος σε εκείνο το σημείο. Λοιπόν, κατευθείαν έτρεξα, πήραμε βιοψίες και μέχρι να βγει το αποτέλεσμα είχα αποφασίσει ότι θα κάνω μαστεκτομή και προετοιμασία αποκατάστασης. Η βιοψία βγήκε και έδειξε όντως ότι έπρεπε να κάνω μαστεκτομή. Το πήρα φυσιολογικά, είπα θα έχω ένα καινούργιο στήθος, σχεδόν αθάνατο!

Πώς είχα αντιμετωπίσει τα νέα για τον καρκίνο;

Η αλήθεια είναι επειδή δεν έδειχναν οι εξετάσεις γραπτώς κάτι πολύ άσχημο μάλλον το πήρα ψύχραιμα. Μην πω ότι περισσότερο φοβόμουν και πάλι κάτι άλλο, όπως αν θα ξυπνήσω από την αναισθησία. Η συμβουλή της θείας μου δυο μέρες πριν μπω στο χειρουργείο ήταν "Να είσαι ήρεμη ενώ θα πάρεις το ταξί για να πας στο νοσοκομείο και να νιώθεις μια ανακούφιση". Τελικά δεν πήρα ταξί, πήγα με τα πόδια αφού μένω στο κέντρο της Αθήνας και το Νοσοκομείο ήταν κοντά μου. Άφησα τα ρούχα μου, έβαλα τα αντίστοιχα του χειρουργείου και με κατέβασαν κάτω. Ήμουν ήρεμη αν και δεν το περίμενα ότι θα είμαι τόσο πολύ. Μπορεί και ανυποψίαστη.

Βγήκα από το χειρουργείο την επόμενη μέρα με τα μπουκαλάκια αγκαλιά και λίγο ελαφρύτερη κατά ένα κιλό από την μαστεκτομή. Ακολούθησε η ανεύρεση ογκολόγου, όπου αποφάσισα ακόμη πιο γρήγορα και οι χημειοθεραπείες που κρατήσαν ένα εξάμηνο. Και πάλι η θεία, είπε, "Ερμοφίλη, εντάξει με τα μαλλιά, ε, ναι έτσι θα γίνει… τα μαλλάκια θα πέσουν"

Τελικά αποφάσισα να βάλω στις μισές θεραπείες (τις πρώτες τέσσερις) μια κρύα πολύ κρύα κάσκα για αρκετές ώρες (περίπου δέκα) και έτσι καθόμουν αρκετές ώρες επιπλέον στον χώρο του θεραπευτικού κέντρου. Αν άξιζε η ταλαιπωρία; Μου έπεσαν τα μισά σίγουρα, αλλά κυκλοφορούσα με λευκά και ελάχιστα μαλάκια στο κεφάλι μου, δεν με ένοιαζε καθόλου και δεν ένιωσα ούτε μία στιγμή διαφορετικά. Άνεση και θάρρος στην κοινωνία μας, που θα έπρεπε να κοιτάζει πρώτα τις δικές τις ατέλειες!

Είχα ακούσει πολλά για τις χημειοθεραπείες, αλλά τελικά ο κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός

Είχα ένα εξάμηνο σον καναπέ που συνοδεύτηκε με αθλητικές μεταδόσεις. Θυμάμαι έβλεπα πρωταθλητές να κατεβαίνουν πίστες στο χιόνι και μάλλον ασυνείδητα μου έδιναν δύναμη. Είχα γίνει εξπέρ στο άθλημα. Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία θυμάμαι είχα ένα φλασμπάκ από στιγμές νοσταλγίας απ’ όταν ήμουν μικρή, κάτι που ποτέ πριν δεν μου είχε συμβεί τόσο ξεκάθαρα. Εκεί είχα τρομάξει και στεναχωρηθεί αρκετά, πως κατάντησα έτσι, τόσο νέα, να είμαι τόσο άρρωστη και τόσο σοβαρά.

Η άλλη στιγμή που ένιωσα άσχημα ήταν στη μέση των χημειοθεραπειών που είχε αλλάξει το "σχήμα" και η συχνότητα, από ανά τρεις εβδομάδες θα έκανα ανά δύο και κάπου ένιωσα μια αδυναμία και σκέφτηκα αν θα την βγάλω αυτή την αλλαγή.
Τελικά μείναμε στους φόβους και ευτυχώς για αυτό, γιατί οι χημειοθεραπείες τελείωσαν χωρίς να έχω παρενέργειες, εμετούς, ζαλάδες, μαύρισμα νυχιών, γεύση περίεργη κλπ. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εξαμήνου, που η αλήθεια είναι μετρούσα ανάποδα ειδικά όσο πήγαινα προς το τέλος, είχα μια κοινωνική καθημερινότητα με ξεκούραστους, κάποιες φορές χαλαρούς και δημιουργικούς ρυθμούς.

Πριν και μετά

Και κάπου εκεί έρχεται ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός το "Σπίτι του ΜΑΝΑ". Μπορώ να πω ότι μου άλλαξε την ζωή. Συνάντησα κόσμο, γυναίκες απενοχοποιημένες από τον καρκίνο, γυναίκες δυνατές δραστήριες, κοινωνικές με αξιόλογα βιώματα, γυναίκες όλων των ηλικιών να κάνουν όλες μαζί γιόγκα, πιλάτες και να τους αρέσει τόσο πολύ, που ούτε μια άσκηση δεν αφήναν να πέσει κάτω.

Για εμένα, ναι, δεν ήξερα ότι εδώ αλλάζει ο κόσμος και ξεκινάει ένας καινούργιος. Είχα ενθουσιαστεί αρκετά, όλη αυτή η επαφή με βοήθησε πολύ να επανέλθω ακόμη γρηγορότερα και με διαφορετικές εμπειρίες, που αυτή τη φορά ήταν περισσότερο ευχάριστες. Δεν περίμενα ότι θα παρακολουθώ διαλογισμό και ότι θα μιλάω μπροστά σε δέκα άτομα για το πως νιώθω, να με πιάνουν τα κλάματα στην δραματοθεραπεία και να λέω στις Κυρίες συνεχώς, γιατί σε εμένα, τόσο νέα, γιατί γιατί; Και αυτές με τη σειρά τους να μου τραγουδάνε ψιθυριστά και τόσο που δυνάμωσα μέσα από αυτή την συγκίνηση, ακόμη και τώρα νιώθω ευγνώμων!

Να συμμετέχω στις χειροτεχνίες και να φτιάχνω origami, που δεν ήξερα καν τι είναι, να φτιάχνω χριστουγεννιάτικα στολίδια και να είμαι τόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη, ακόμη έχω το πρώτο μου στολίδι, να παίρνω μέρος σε μαθήματα ανοίγματος φύλλου για πίτες, εκείνο ήταν το καλύτερό μου, αφού τις ψήναμε και τις τρώγαμε κιόλας. Ακόμη και σκάκι έμαθα και άλλες πολλές ακόμη δραστηριότητες.

Γυρνάω στο σήμερα όπου ανταποδίδω αυτή την ευγνωμοσύνη ως εθελόντρια, δημιουργώντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μη κερδοσκοπικό οργανισμό λέσχη ανάγνωσης και συγχρόνως δανειστική βιβλιοθήκη. Το τελευταίο διάστημα μπορώ να προσφέρω και από τη θέση της εργαζόμενης στο Σπίτι του ΜΑΝΑ.

Μια συμβουλή

Η συμβουλή, που θα ήθελα να δώσω τόσο στη γυναίκα που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, όσο και σε όλους μας, είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν... τόσο τυχαία. Πολλές φορές δεν υπάρχει εξήγηση και όταν καταλάβεις ότι δεν υπάρχει χώρος να σκέφτεσαι συνεχώς το γιατί, τότε ίσως νιώσεις ομορφότερα και περισσότερο ανακουφισμένη στην πορεία της ζωής.

Να δέχονται βοήθεια από εξειδικευμένους επαγγελματίες, να μην μένουν μόνες τους, να μην απομονώνονται, να ακολουθάνε την κοινωνική τους ζωή και να μοιράζονται τις σκέψεις τους όποτε μπορούν και θέλουν σε χώρους που μπορούν να μιλήσουν με άλλες γυναίκες".