Credit:Olivier Le Moal
Ζητήσαμε από τη δημοσιογράφο Ελένη Παπαϊωάννου, μαμά δύο παιδιών, που ακολουθεί vegan διατροφή εδώ και πολλά χρόνια, να μας πει τη δική της ιστορία για το πώς αποφάσισε να κόψει το κρέας και αν πιστεύει τελικά ότι ο βιγκανισμός είναι για όλους.
Μικρή με φώναζαν «φύτρα». Τις φακές που καλλιεργούσαμε στο βαμβάκι τις έτρωγα. Όταν είχαμε γεμιστά ή όσπρια στο σπίτι, έκανα πάρτι, επιδίωκα να νηστεύω. Η γιαγιά Τασία μού έμαθε ποια χόρτα να ξεχωρίζω και να τρώω ωμά, η γιαγιά Ελένη πώς να τρώω πορτοκάλι με λάδι, ψωμί με χαρούπι, βότανα με πετιμέζι. Σοκολάτα; Μόνο τα πασχαλινά λαγουδάκια,
που τότε έβγαιναν αποκλειστικά σε εκδοχή μαύρης σοκολάτας. Ζώα; Μα είναι οι φίλοι μας. Έμοιαζε να είμαι vegan από κούνια.
«Ένα βήμα τη φορά»
Κάπου εκεί στην εφηβεία άλλαξα. Κρέας, αβγά, γαλακτοκομικά, ένα πάρτι ζωικής πρωτεΐνης φιλοξενήθηκε στο σώμα μου μεταμορφώνοντάς το από στεγνό και αθλητικό σε μαλακό και τεμπέλικο. Δεν ένιωθα καλά, αλλά το ένα έφερνε το άλλο, όπως ο εθισμός στη νικοτίνη. Σταδιακά, στα 18 μου, μετά από μια επίσκεψη στο Κέντρο Οικολογίας στην Πανεπιστημίου, όπου έφαγα ένα υπέροχο μπιφτέκι σόγιας, άρχισα να κόβω το κρέας. Στην αρχή το κόκκινο, μετά το λευκό και το ψάρι. Δεν ήμουν ακριβώς vegetarian, αφού πού και πού μπορεί να έτρωγα κρέας, για παράδειγμα στην πίτσα, μόνο και μόνο για να νιώσω την επόμενη μέρα απαίσια. Σωματικά, όχι ψυχικά. Τότε, πριν από 20 και κάτι χρόνια, δεν ήταν καθόλου εύκολο να ακολουθήσεις τέτοια διατροφή στην Ελλάδα. Οι επιλογές ήταν ελάχιστες, η νοοτροπία άγνωστη. Κάποια στιγμή, όμως, σταμάτησα εντελώς το κρέας κόβοντας παράλληλα και τα αβγά, αλλά όχι τα γαλακτοκομικά.
«Η απόφαση»
Πέντε χρόνια πριν, αρχές του 2013, έγινε κάτι που ξεκαθάρισε τα πάντα. Έγκυος στον τρίτο μήνα, δεν το είχα πει ακόμη στους δικούς μου, δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα μου: «Η μαμά σου μόλις έκανε μαστεκτομή. Δεν ήθελε οι κόρες της να το μάθετε πιο πριν για να σας προφυλάξει από το άγχος της επέμβασης». Σοκ. Την επόμενη ημέρα πήγα στον «Άγιο Σάββα», όπου, κλαίγοντας, τους ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος. Οι χημειοθεραπείες που ακολούθησαν ήταν ανυπόφορες για εκείνη, για μήνες έμοιαζε ότι θα έχανε για πάντα τον εαυτό της. Το μυαλό μου έτρεχε γρήγορα. Η γιαγιά μου έζησε μέχρι τα 97 τρώγοντας προσεκτικά και σοφά, ακολουθώντας μακροχρόνιες νηστείες. Η μαμά
μου, μόλις 20 χρόνια μεγαλύτερή μου, είχε καρκίνο. Ο δεύτερος γιος μου θα είχε μια μαμά 41 χρόνια μεγαλύτερή του. Έπρεπε να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να με έχει, εκείνος και ο 15χρονος τότε αδελφός του, για πολλά πολλά χρόνια ακόμη. Άρχισα, όπως όλοι μας, να ψάχνω στο Ιnternet.
Η «αντικαρκινική διατροφή» με οδηγούσε στην «αλκαλική διατροφή». Διάβαζα, διάβαζα, και όταν ένιωσα ότι «είχα» το θέμα, τύπωσα μια λίστα με τις πλέον αλκαλικές τροφές και την κόλλησα στην πόρτα του ψυγείου μου.
Το κρέας δε βρισκόταν πουθενά, φυσικά. Ούτε τα γαλακτοκομικά. Όταν γέννησα, έπινα λίγο γάλα, πού και πού έτρωγα τυρί και παγωτό. Έβλεπα όμως ότι ο γιος μου, που θήλαζε, είχε δυσανεξία στη λακτόζη. Κόβοντας τα γαλακτοκομικά για εκείνον, έκανα την πιο σοφή επιλογή για μένα. Η διαφορά που ένιωσα στο σώμα και στην ενέργειά μου ήταν τεράστια.
«Η δύναμη της γνώσης»
Με ένα νέο μωρό και άπλετο ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου, εκμεταλλεύτηκα την άδεια μητρότητας για να ξεκινήσω μαθήματα δίπλα σε μια φανταστική vegan chef. Λίγο καιρό μετά αγόρασα κι έναν αφυγραντήρα, όπου αποξηραίνω τροφές, φτιάχνοντας από kale chips και κράκερ μέχρι ρολά φρούτων και ενεργοποιημένους ξηρούς καρπούς. Πέρασα και μια φάση όπου η διατροφή μου έγινε κατά 70% ωμοφαγική, αλλά ένιωθα ότι ίπταμαι. Η μαγειρεμένη τροφή σε γειώνει, είναι η αλήθεια.
«Τα κατάφερα»
Τώρα, 5 χρόνια vegan, η ενέργειά μου είναι πιο ανεβασμένη από ποτέ, ακολουθώ προγράμματα γυμναστικής που δεν μπορούσα να βγάλω πέρα στα 25 μου και ξυπνάω γεμάτη ενέργεια. Ακόμα και τα ξενύχτια με το μικρό μου γιο ήταν παιχνιδάκι. Φυσικά και κάνω εξετάσεις αίματος, παρακολουθώ επιμελώς την υγεία μου – που είναι καλύτερη από ποτέ. Το να είσαι vegan είναι, για μένα, μια επιλογή που φέρει μεγάλη ευθύνη. Μιλώντας με γιατρούς (όποιος πέφτει στο διάβα μου, από πνευμονολόγος μέχρι παιδίατρος και ΩΡΛ, περνάει από μια μίνι ανάκριση), ακούω συχνότερα το εξής:
«Εάν ξέραμε ότι θα το έκαναν μελετημένα και επιστημονικά, θα το προτείναμε σε όλους. Απλά, η ζωική πρωτεΐνη είναι η εύκολη προσβάσιμη πηγή». Πριν από λίγους μήνες πήρα μια πολύ σοφή απόφαση. Επισκέφθηκα έναν ολιστικό γιατρό, ο οποίος έχει αναλάβει να θωρακίσει το σώμα μου ακόμα καλύτερα, δίνοντάς μου τα απαραίτητα συμπληρώματα για να παρέχω στο σώμα μου το 100% των αναγκών του.
Ένα πράγμα με έχει κουράσει μόνο ως vegan. Η ερώτηση «και τι τρως, δηλαδή;», που ακολουθείται από την προειδοποίηση «δεν παίρνεις τα απαραίτητα συστατικά που έχει ανάγκη το σώμα σου, του κάνεις κακό…». Η απάντηση είναι «τρώω τα πάντα, το θέμα είναι τι ΔΕΝ τρώω». Επίσης, πόσοι παρακολουθούν σοβαρά τις εξετάσεις τους για να βεβαιωθούν ότι όλα πάνε καλά; Στα 45 μου είμαι και νιώθω καλύτερα από τον 37χρονο φίλο μου, τον Νίκο, που, όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό, μου αρχίζει την «καζούρα». Α, και μετά βγάζει από το κουτάκι τους τα δύο χαπάκια που παίρνει, ένα για την πίεση κι ένα για τη χοληστερίνη.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για υγεία, διατροφή και γυμναστική στο shape.gr
